Po drugiej stronie chmur [Levi X OC] [Zakończone]

Rozdział 7

Minął miesiąc od kiedy mieszkam u Ackermana i w końcu weszłam do budynku Ackerman Corporation w towarzystwie Leviego, serce waliło mi jak młotem. Cały czas zastanawiałam się czy sobie poradzę. Przecież mam od dziś być sekretarką Leviego Ackermana a to wielka odpowiedzialność.
-Hej, nie denerwuj się. Wszystko będzie okay - cichy szept doszedł do moich uszu. Spojrzałam na mężczyznę i uśmiechnęłam się.
'Przecież nie może być tak źle'
- Dzień dobry, panie Ackerman - przywitała się jedna z pracownic.
- Dzień dobry, Petro - dopiero teraz przypomniałam sobie, że spotkałam tę dziewczynę w czasie mojej rozmowy o prace. Zostałam zaprowadzona do windy. Brunet wcisnął numer piętra a winda ruszyła do góry. Jechaliśmy w ciszy do czasu aż winda się nie zatrzymała. Drzwi się otworzyły a do środka wpadł jakiś, na oko siedemnastoletni chłopak. Szybko zaczął wciskać przycisk zamknięcia drzwi, tak jakby ciągłe wciskanie przycisku przyśpieszało ten proces.
- Jaeger! - głośny krzyk przepełniony złością wyrwał się z ust łysego mężczyzny biegnącego w stronę windy. Drzwi zamknęły się odgradzając nas od staruszka.
- Stary pryk - jęknął chłopak. Brunet obrócił się do nas przodem.
- Pan Ackerman?! - on serio nas wcześniej nie zauważył?
- Dzień dobry, panie Ackerman - przywitał się a na jego czole pojawiły się kropelki potu.
- Dzień dobry Jaeger, jak ci idzie?
- Oj bardzo dobrze...bardzo - chłopak zaczął kiwać głową na potwierdzenie swoich słów. Prychnęłam rozbawiona zwracając na siebie uwagę chłopaka.
- Dzień dobry... jakoś pani nie kojarzę.
- Jestem tu nowa - powiedziałam z uśmiechem.
- W takim razie, miło mi panią poznać jestem Eren - podał mi rękę, ale kiedy zdał sobie sprawę, że podał lewą szybko ją zmienił przy okazji upuszczając trzymane teczki. Schylił się po nie, zresztą tak jak ja.
- Mia - powiedziałam podając mu teczki, które udało mi się pozbierać przed nim.
- Dziękuje pani bardzo - powiedział zabierając ode mnie teczki. W momencie, w którym wrócił do pionu drzwi się otworzyły. Levi ruszył z miejsca.
- To do zobaczenia -pożegnałam się wychodząc z windy. Po kilku chwilach byliśmy już w biurze Leviego.
-To jest nasze biuro
- Nasze? - zapytałam zdziwiona. W odpowiedzi dostałam jedynie kiwnięcie głową. Rozejrzałam się, w kącie stało biurko i krzesło, których wcześniej tu nie było. W każdym razie ja ich wcześniej nie widziałam, kiedy byłam tu pierwszy raz.

[*]

Przez następne pół godziny byłam oprowadzana po budynku. Po tym czasie wróciliśmy do biura, ja zasiadłam za biurkiem a Levi stał nade mną i tłumaczył mi co należy do moich obowiązków. Kiwałam głową i co jakiś czas mrucząc ciche ,,yhym''. Zanim się obejrzałam była czternasta. Za pozwoleniem zeszłam do biurowej stołówki, oczywiście musiałam przy tym trochę pobłądzić. Stanęłam przed ekspresem do kawy z kubkiem podwędzonym z kuchennej szafki. Szybko zrobiłam sobie kawę i usiadłam przy stole. Siedziałabym w ciszy, gdyby nie grupka osób, która weszła do pomieszczenia.
- O... pani Mia - przywitał się Eren.
-Cześć - przywitałam się z uśmiechem.
- Wy się chyba jeszcze nie znacie - obrócił się do swoich towarzyszy.
- To Mikasa i Armin a to pani Mia - wskazał na mnie.
-Wystarczy Mia, miło mi was poznać - chciałam zarzucić jakimś błyskotliwym żartem pod tytułem ,,Mikasa, ta od produkcji piłek?'' Haha... koniec końców zrezygnowałam z tego pomysłu. Porozmawialiśmy chwilę po czym wszyscy wróciliśmy do pracy.
- I jak tam pierwszy dzień w pracy? - zapytał Levi.
-Nawet fajnie. Poznałam naprawdę miłych ludzi. Mikasa, Armin, Eren, Sasha, Cony... są na prawdę zgranym zespołem.
- Tak... masz racje.

[*]

Właśnie nakładałam obiado-kolacje na talerze, gdy do kuchni wleciała mała szara kulka a zaraz za nią Kate.
- Co do -- nie dokończyłam, bo szara kulka wskoczyła na stół i syknęła na mnie. Stałam z patelnią w ręce i patrzyłam na stworzenie jak głupie ciele na malowane wrota. Okazało się, że był to tylko mały kotek.
- Kate... ty chyba nie przyprowadziłaś tego tutaj, prawda? - zapytałam odsuwając się od stołu.
- No... eee... - gdyby nie to, że mam w ręku patelnie uderzyłabym ją w czoło.
- Wypuść go na dwór
- Nie, on sobie sam nie poradzi! - westchnęłam ciężko i odłożyłam jedzenie na kuchenkę.
- Kate - uklęknęłam koło niej - to nie jest nasz dom nie możemy się tutaj rządzić. Musimy go stąd zabrać.
- Ale... - łzy pojawiły się w jej oczkach. Mówiąc szczerze mi też było żal tego kotka, no ale nie mogę decydować za Leviego.
- Nie płacz -powiedziałam dotykając jej policzka. Mała kuleczka zeszła ze stołu i zaczęła się do nas łasić. Kate wzięła go na ręce i mocno przytuliła.
- O czym gadacie dziewczyny? - zapytał Ackerman, ale kiedy zobaczył zwierzątko od razu zrozumiał.
- Ubierzcie się, pojedziemy na zakupy - po tych słowach wyszedł z kuchni.
- Co? Ale po co? - zapytałam wstając z klęczek i idąc za nim.
-Jak to po co? Trzeba kupić dla niego jakieś jedzenie.

***********

Kolejny rozdział tym razem strasznie krótki ale mówiąc szczerze nie mam czasu na pisanie. Bardzo was za to przepraszam obiecuje że następny rozdział będzie dłuższy.

24 listopada

Korekta 7.06.2020r.