Yıllar önce
Lisa'dan;
Ayrılıkların ölümü andıran bir yanı var. Biraz sonra ölüme benzeyen bir şey yaşayacaktık. Yan yana ama iki yabancıymış gibi yürüyorduk yolda. Adımlarımız yamuktu. O benden kaçıyordu, ben ondan kaçıyordum. Arada bir omuzlarımız birbirine değiyordu. Ellerim cebimdeydi. Bana yollarımızın ayrılmasını söyleyeli beş dakika olmuştu. Benim için çok uzundu. Birlikte yürümek zorunda olduğumuz mesafenin hızlıca bitmesini istiyordum çünkü canım yanıyordu. Son sözü "hoşça kal" oldu ve arkasına bakmadan gitti. Bakmasını beklemiş miydim? Kesinlikle. Onca yaşanmışlığı geride bırakıp gitti. Onu bir daha görmeyeceğimi bile bile gidişini izledim. Bir boşluğa düşer gibi oldum sadece. Bir şey oldu mu yanına koşa koşa gideceğim biri olmayacaktı artık hayatımda. Trafik hızla akıp giderken, neon lambalarının altından üzgün, dalgın bir şekilde yürüdüm.
Aylar sonrada olsa Jennie'nin gidişinden sonra kendini toplamıştı Lisa. Üzülüyordu ama canı çok yanmıyordu artık.
Vazgeçeli çok olmuştu. Beni terk ettikten sonra kendini de terk etmiş midir acaba? Başımı gökyüzüne kaldırdığımda, bulutlarda seni görüyorum.
Sonsuzluk görüyordum ben sen de.
Ben doğru zamanı yanlış kişilerle doldurmuşum hep. Acım mı? Geçmedi... Alıştım sadece. Eskisi kadar acıtmıyordu artık. Kalsam kendimi üzecektim, gitsem seni. Ben kalmayı tercih ettim ama sen bencillik yapıp gittin. Gel beni senden kurtar Jennie. Kendime sözüm olsun, ağlamayacağım kadar vazgeçeceğim senden Jennie.
