HİÇ Mİ ¿

•15•

Gözlerimi açtım ve nerde olduğumu idrak etmeye çalıştım. Hastanedeydim. kafamı hafifçe yana çevirdim YANKI kalbim hızla atmaya başlarken içeri Ece ve Yankının annesi girdi "Allahım sana şükürler olsun!" Ecenin ağlayarak söylediği şeye hafifçe tebessüm ettim arkadan tekrar kapı açıldı annemle babamın geldiğini ümit etmiştim ama öyle değildi canerlerdi. Caner iyi gibiydi ama gözleri kızarıktı.

Yankı uyanmıştı. Yeşil gözlerimi ona çevirdim. gülümsedi. gülümsedim. keşke şuan ona sarılıcak cesaretim olsa ama yok. sonra birden ne olduğunu hatırladım yankının karşısına çıkıcaktım ama annem...

Yine her seyi mahvetmişti. Ondan nefret ediyorum falan demiyicem. Annemi seviyordum ama bu hayatımı kendisinin yönetmek istediği ve beni yok saydığı gerçeğini değiştirmez.

Ben düsüncelere dalmışken içeri doktor girdi "Çok hoş güzel hastamızın bu kadar seveni olması ama ona bol oksijen bırakmamız gerekli bu yüzden en fazla iki kişi kalsın lütfen" Yankı gözlerini devirdi.

"anne hadi eve gidelim ayla uyandı zaten" yankının dediği bu cümle üzerine kırıldım. Ece kırıldığımı anlamış olucak ki "Ayla bizde zaten kız kıza takılırız 1 hafta sonrada durumun iyi olursa seni hastaneden çıkarıcaklar bize gideriz" Eceye gülümsedim o olmasa napardım ben.

kafamı salladım ve "Evet lütfen siz gidin zaten başımda yorulmuşsunuzdur" yankı kafasını salladı "yoruldum" canım acımıştı sanki bilerek yapıyordu.

YA BEN ANLAMIYORUM Bİ İNSAN NASIL Bİ İNSANI BU DENLİ KIRA BİLİR?

{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{

MUTSUZUM VE KITABI KAFAMDA NASIL BITIRICEGIMI KURGULADIM FINAL HAZIR.
BU BÖLÜM 10 VOTE OLANA KADAR YENİ BÖLÜM YOK.