Hep kollarımı birbirine kavuşturdum fotoğraf çektirirken
Hep boynum hafif sola eğik...
Neyin ezikliğiydi yıllarca yaşadığım bilmem
Annemin olmayışımı üzmüştü beni
Yoksa babamın farkettirmeden çekip gidişimi?
Her neydiyse sebebi
Bugün son
Bundan böyle
kollarımı birbirine kavuşturmak yok
Kendimi çaresizliğime hapsetmek de...
Her sabah yeniden kurulan dünyaya
olabildiği kadar gülümseyeceğim yarın sabah
Ve güçlü olduğumu önce bana
sonra tüm dünyaya haykıracağım...
Eylül,2012
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YÜREKTEN KALEME SIZANLAR
PoetryKüçüktü evet soyleyeceklerim Ama ağırdılar... Öyle ki tüm diyeceklerim Yüreğimi susturacak kadar...
