Vakit akşamdı...
Bir Sonbahar...
Kasım...
İstasyonda
Son trenin çığlık attığı
Peronda,
Çocuğun annesinin eteklerine yapıştığı
Limanda
Son vapurun acımasız radyasyon dumanları...
Arasında uzaklaştığı
Martıların yalnız ağlayışları...
Ve...
Dalgaların hırçınlaştığı zamanlar...
Bir keman sesi...
İnliyor nağmeler...
Neyzen ney'ini üflemekte
Ağlamaklı bir sesle mısralarını dillendirmekte şair...
Gitme...
Bu fiil..
Çok yanlış...
Gitmemelisin...
Gidersen eğer...
Yanlış gideceksin...
Sadece bu da değil...
Yalnız gideceksin...
18 Kasım 2018
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YÜREKTEN KALEME SIZANLAR
PoesíaKüçüktü evet soyleyeceklerim Ama ağırdılar... Öyle ki tüm diyeceklerim Yüreğimi susturacak kadar...
