Hala,trenin kaçtığına inanmıyordu.
Elinde valizi,
peronun en başında bekliyor,
gelecek sandığı trenin ve aslında trendeki yolcunun yolunu gözlüyordu.Yolcuyla gelecek olan huzurun ve trenle gelecek olanın mutluluğu nedeniyle heyecanlanıyordu.Son trenin çığlıklarına kulak kabarttı.Umutla kırpıştırdı gözlerini...Yavaşladı tren,biraz daha...biraz daha yavaşladı...Kalp atışı hızlanmıştı.İşte dedi Şimdi inecek huzurun ve mutluluğun kaynağı...Ama...Yanılmıştı...İnce tiz bir çığlık daha attı tren...Yavaşça hızlandı...Uzaklaşıyordu perondan...Ve yolcu inmemişti...Soğuk bir daha kırbaçladı suratını..Gözyaşlarının donduğunu hissetti.Yalnızlığını...katık yaptı son umuduna...Uykusuzluğuna...Hala YOK'tu yolcu...ve diline dolandı o muhteşem segah...'Dönülmez akşamın ufkundayız...Vakit Çok geç!...(21 Aralık 2013 S.D.)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YÜREKTEN KALEME SIZANLAR
ŞiirKüçüktü evet soyleyeceklerim Ama ağırdılar... Öyle ki tüm diyeceklerim Yüreğimi susturacak kadar...
