De volgende dag was ik vroeg op school. In ging op een bankje op het plein zitten. Er was nog bijna niemand. Pijnzend keek ik voor me uit. Voor kwart over acht mochten we nog niet naar binnen. Om half negen ging de bel.
Er kwam iemand aan. Een moeder met een dochter van ongeveer 8 jaar schatte ik. De moeder had een traktatie vast. Langzaam begon de zon door de bomen te piepen. Het bleef stil.
Uiteindelijk begon het plein vol te lopen. Nog steeds geen Eline te bekennen. Zucht...
De dag verliep zoals alle dagen. Helaas kwam Eline niet opdagen, dus ik moest me in mijn eentje verdedigen tegen Jonna en Senna. Zwaar hoor!
Ik zat uiteindelijk wel in de bloementuinclub, maar ik had niks te zeggen; niemand eigenlijk. Ik had medelijden met die kinderen. Jonna en Senna beslisten alles!
In de klas verveelde ik me stiekem. Vooral nu Eline er niet was. Zij verveelde zich ook altijd en dan gingen we samen kletsen. Eline verzon altijd de gekste spelletjes, de origineelste ideeën en de tofste argumenten voor van alles en nog wat. Nu was het maar saai.
Mijn stamgroep meester, Joop was vervangen door meester Nick. Hij was cool. Hij maakte de lessen leuker en interessanter.
Ik kreeg het idee dat Nick medelijden met me had. Hij deed extra lief en merkte ook op dat Eline er niet was.
Eline had geen vriendinnen in haar eigen klas en ik vond dat best zielig, hoewel ik zelf eigenlijk ook geen vriendinnen had in mijn klas.
Toen Eline eindelijk weer op school kwam (na 2 dagen), had ze een plan.
JE LEEST
Joy is mijn naam!
RandomDit verhaal gaat over een meisje. Een meisje genaamd Joey. Nou ja... iedereen noémt haar Joey. Eigenlijk heet dit meisje Joy, maar haar vader kon nog geen Nederlands toen hij haar paspoort invulde.
