Joy is mijn naam!

Hoofdstuk 10, Het gesprek

#duurdelangvoordatikposte

Corrie zat voor me. Ik keek haar aan. Ze wachtte af totdat ik klaar was met kijken. Ze had haar handen in elkaar geslagen en haar bril op haar neus. Ik wendde mijn hoofd af en keek door een klein raampje naar buiten. "Joey Li..." zei ze constaterend. Ik knikte zachtjes. Misschien ging ze met mij ook al over mijn rapport praten.
"Hoe gaat het met je?" vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op en zei "Goed hoor.". Ze vroeg hoe het op school ging en ik vertelde dat het makkelijk was. "Heb je veel vriendinnen?" vroeg ze daarna. Ik vertelde over Eline. "Zo zo! Dat zijn nog eens vriendinnen." constateerde ze over-enthousiast, "En hoe heten je andere vriendinnen?" Dit was awkward... Moest ik eerlijk zijn? Ja, dat was misschien wel beter. "Ik heb geen andere goede vriendinnen." antwoordde ik kortaf.
Stilte...
Corrie knikte. Ze ging even wat beter zitten en dronk een slokje water. Nog voordat ze het water doorgeslikt had vroeg ze "En goe gaat et thuish?" Slik. Ik haalde opnieuw mijn schouders op en zei "Oké. Prima.". "Prima?" vroeg ze, maar ik wilde niks veraden, dus zei ik maar niks. "Heb je nog broertjes of zusjes, of oudere broers of zussen?" Ze ging maar door met vragen. Ik wilde hier helemaal niet over praten!
Ik voelde woede opkomen, maar stopte het terug. Misschien had dit te maken met mijn rapport?
Opeens veranderde er iets in mijn mindset: misschien was het wel goed om over dingen te praten...
Ik stamelde iets over dat het thuis niet goed ging. Toen heb ik het hele verhaal vertelt. Over Mama en mijn broertje, over Eline en Jonna en Senna.
Corrie knikte alleen maar, soms zei ze "Oké.".