Joy is mijn naam!

Hoofdstuk 4, De actie van Eline

HELP! Seinde ik.
Eline liep weg. Nee toch! Dacht ik. Ik vroeg haar om hulp en ze loopt zomaar weg! Opeens schoot er een nare gedachte te binnen. Mijn hersencellen konden dit niet aan. Ik werd bang. Wat nou als Eline de juf zou halen? Shit... Nee. Alsjeblieft niet, Eline! Laat het!
"Waarom was je zomaar weg in de pauze?!" Het was Jonna. Daarna Senna: "Ja, we waren je kwijt! Waar zat je nou?" "Of was je te bang?" Jonna weer. Te veel vragen. Te veel geméne vragen. "Juffrouw Anne kwam eraan." Zei ik dus maar snel. "Dus??" Zeiden Jonna en Senna tegelijk, "Dus moest ik gaan," Antwoordde ik. Jonna en Senna lachte sarcastisch. Ik zuchtte. Volgens mij had ik mijzelf gered.
Ik had het fout. "Wil je nou nog in de bloementuinclub of niet?!" Vroeg Jonna boos.
Opeens hoorde ik hakken. In de verte, maar toch goed te horen.
Oh nee, dacht ik. Niet nu! Achter Jonna en Senna zag ik de juffrouw aan komen lopen. Eline liep naast haar. Ik voelde mijn hoofd rood aanlopen. Niet van boosheid, maar van schaamte.
"Zo Joey," hoorde ik juffrouw Anne zeggen. "Hoi," antwoordde ik. Hoi?! Waarom zei ik nou juist 'hoi'?
"Ik hoorde van Eline dat je tas lek was," Mijn tas lek? Waarom is mijn tas nou weer lek? Ineens begreep ik het en zei snel: "Eh... ja... mijn tas ja..". Ik zag dat Jonna en Senna stiekem weg probeerden te lopen. "JONNA EN SENNA!" Riep juffrouw Anne ineens, "Wat doen jullie hier?" "Ehm... gewoon... wij probeerden Joey te helpen met eh... haar tas," loog Jonna. "Nou nu ben ik er, dus hup naar jullie klas. Joop zal wel bezorgd zijn!" Zei juffrouw Anne. "Oké," zeiden Jonna en Senna schijnheilig.
"Moet ik helpen met je tas?" Vroeg juffrouw Anne, maar op dat moment hoorden we allemaal een schreeuw uit haar lokaal komen. "Eh... Ik moet gaan," zei juffrouw Anne zenuwachtig, "Ga maar even naar mevrouw Annette!" Riep ze nog toen ze wegliep. (Annette is de baliemevrouw)
"Thanks," "Geen dank," zei Eline nonchalant.