Joy is mijn naam!

Hoofdstuk 2, De bloementuinclub

Bij ons op school was er een club. De bloementuinclub. Er waren twee meiden die (vonden dat ze) de baas waren. Ze beslisten alles. Absolutisme dus.
In iedergeval, deze twee meiden waren NIET maar dan ook ECHT NIET aardig. Het waren Jonna en Senna.
Op een dag besloot ik om in de bloementuinclub te gaan. Slecht idee als ik er nu  aan terug denk. Ik ging in de pauze naar binnen en wachtte tot ik binnen werd gelaten door Jonna.
"Hoi," hoorde ik achter me. Jezus! Eline was echt de beste in ongestoord storen! Ze was blijkbaar stiekem naar binnen gesneaked om te kijken waar ik was. Ik had vaak het gevoel dat ze me probeerde te beschermen. Achteraf klopte mijn gevoel.
"Wat ga je doen?" Vroeg Eline. "Weet je..." zei ik, "Weet je..." herhaalde Eline (ze vond dat ik te vaak 'weet je...' zei.). "Ik ga me aansluiten bij de bloementuinclub." Vertelde ik, terwijl Eline me aankeek alsof ik gestoord was. Toen ik uitgepraat was begon ze met haar 'preken' geven. Dat deed ze altijd. Best wel irritant, maar ze bedoelt het goed en waarschijnlijk leerde ik er ook wel van.
"Ja, Joey! Kom maar!" Niemand weet dat ik Joy heet. "Mag ik ook mee?" vroeg Eline. Ze had mij al duizend ideeën vertelt hoe ze geld wilde inzamelen voor de Bloementuinclub. Best wel goede ideeën hoor!
"Eigenlijk... niet." Zei Jonna met een vervelende glimlach op haar gezicht. "Dat is buitensluiten," constateerde Eline terwijl haar gezicht streng en kil begon te worden. Dit gaat niet goed, dacht mijn hoofd. Error, dacht Eline's hoofd waarschijnlijk. Ik zei maar niks. Ik ben een bange schijtert...
Jonna zag hoe Eline's hoofd rood aanliep en zei snel: "Oké." Ze herstelde haar zwakke stem snel naar een bitchy stem en zei daarna "Dan moet je alleen nog even wachten. En Joey ook!". Ik schrok. We gingen zitten.
Het was stil op de gang. Opeens hoorden we het geluid van haastige hakken.