Joy is mijn naam!

Hoofdstuk 8, 2 keer een marteling

Hallokidokie😂,
Sorry dat ik láng niet heb gepubliceerd. Ik had kerstvakantie en veel huiswerk en ook nog een uitwisseling met Spanje, dus vandaar... Veel plezier met lezen!

Juffrouw Anne startte een hele preek. Over dat Eline niet zomaar weg moest gaan en dat ze gewoon moest vertellen wat haar dwarszat als er iets was. Ik zag dat Eline dit gruwelijk awkward vond. Ze werd ook boos. Maar Eline was altijd boos in zichzelf.
Uiteindelijk moest ze weer terug naar haar eigen klas. Daar keek ze depressief via de schuifdeur van haar klas door de schuifdeur van mijn klas, naar mij. Niemand zag het, maar ik wel.
Na school moest Eline bij juffrouw Anne komen. Ik ging alvast naar huis. Mijn huis lag ongeveer 5 km verderop van school. Ik had geen zin om naar huis te gaan, maar ik moest wel. Ik had geen zin in een boze moeder. Toen ik thuis aankwam en de deur opendeed, nadat ik mijn fiets in de schuur had gezet, zag ik dat het weer goed mis was binnen. Mijn moeder stond voor Johnny, mijn broertje. Ik hoorde haar heftig schelden in het Chinees, want wij zijn Chinees. Johnny zei niks. Hij keek hopeloos naar mij, maar ik kon de blik niet weerstaan, dus scheurde ik mijn blik los van Johnny en liep naar boven. Naar onze kamer. Daar sloeg ik mezelf op mijn arm, omdat ik Johnny daar zo had laten zitten. De kleine Johnny, wel al 10 jaar oud, maar hij had iets in zijn hersenen, volgens mij. Misschien was hij (licht) autistisch? Maar hij maakte in ieder geval niet snel vrienden, op school werd hij gepest en hij kon soms ineens dingen doen waarvan je dacht: Waarom dit nou weer?!
Ik zette muziek op toen ik Johnny hoorde roepen: "Nee! Auw! Stop...! Mama!" En het slaan van mijn moeder... jawel, mijn moeder.
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
De volgende dag haalde ik Eline op en fietsten we samen naar school. "Waarom ben je zo stil?" vroeg Eline. Deze keer zou ik niks zeggen. Ze hoefde niet alles te weten. "Ben ik zo stil dan?" vroeg ik een beetje geïrriteerd. Eline haalde haar schouders op. "Een beetje," antwoordde ze toen.
Daarna hebben we de hele rit niks meer gezegd.