တီ တီ တီ~
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညအခ်ိန္မွာ ေဆးရံုးခန္းထဲက Sehunရဲ႕ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းစက္သံဟာလည္း ေျဖးေျဖးခ်င္း
ျမည္ေနဆဲ။ထိုအခ်ိန္မွာပဲ စက္သံေလးက ေျဖးေျဖးခ်င္းကေန နည္းနည္းျမန္ျမန္ျမည္လာေလသည္။
ျမန္တယ္ဆိုတာထက္ သာမာန္လူတေယာက္ရဲ႕ အသက္ပံုမွန္႐ွဴသလိုျမန္ႏႈန္းႏွင့္ေပါ့။ထ႔ိုေနာက္မွာေတာ့
Sehunရဲ႕ မ်က္လံုးတို႔ပြင့္လာၿပီး ႏႈတ္ကထြက္ေပၚလာတဲ့ စကားက~~
Se:Han~~
Sehun Luhanရဲ႕နာမည္ကို တလိုက္ကာ ေခါင္းကို ငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔လက္ကိုကိုင္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့
Luhanကို ေတြ႔ေနသည္။ထို႔ေနာက္Sehun မ်က္ႏွာမွာ ျပံဳးရိပ္သန္းသြားၿပီး သူ႔လက္ကို ကိုင္ထားတဲ့Luhanရဲ႕လက္ကို ျပန္ဆုပ္ကိုင္ထားေလသည္။
Se:Han~
Sehunေနာက္တႀကိမ္ထပ္ေခၚေလသည္။Sehunအသံက မက်ယ္ေပမယ့္ အနားမွာအိပ္ေနတဲ့ Luhanကေတာ့ၾကားႏိုင္တယ္ေလ။
Lu:ဟင္~H Hun~~~~~
Luhanသူ႔နားထဲမွာ အသံလိုလို ဘာလိုလို ၾကားေသာေၾကာင့္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္ရာ သူ႔ကို ျပံဳးၿပီးၾကည့္ေနတဲ့Sehunကို ေတြ႔ေလသည္။
Lu:Hun~Hun~သတိရလာၿပီ။ခ ခန ကြၽန္ ကြၽန္ေတာ္ Hunအေျခေနကို စမ္းသပ္လိုက္ဦးမယ္။
Luhanေျပာလည္းေျပာ လူကလည္း စားပြဲေပၚက ေဆးကိရိယာေတြကို ေျပးယူေလသည္။
Lu:အား ေတာ္ေသးတာေပါ့ အကုန္ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားၿပီ
Hunေရာ ဘယ္လိုေနေသးလဲ?Arpha?
Se:Aigoo~ခနထိုင္ပါဦး။ေမာေနမယ္ ေျဖးေျဖးေျပာပါ
Sehunက လက္လွမ္းေနေသာေၾကာင့္ Luhanလည္း ထိုင္လိုက္ေလသည္။
Lu:Wae?Marni Arpha?
Se:Imm,ေသနတ္မွန္ထားတဲ့ေနရာကေတာ့ နည္းနည္း။
Lu:Imm,နာမွာေပါ့။အဲ့ေနရာကို ခြဲဖို႔တအားခက္ခဲ့တာ။
Se:ကိုယ့္ကို ခြဲေပးတာ Hanလား?
Lu:Omm😊
Se:ဟာ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ကိုယ္ အသက္႐ွင္ေသးလို႔😜
Lu:Borr!!!ဒီမွာ Oh Sehun shi!ခင္ဗ်ားႀကီးကိုသာ ကြၽန္ေတာ္မခြဲစိပ္ေပးရင္ လက္လြတ္လိုက္ရမွာစိုးလို႔။ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားႀကီး လိုအပ္ေနတဲ့ေသြးကိုပါ ကြၽန္ေတာ္ကလွဴၿပီး ခြဲေပးခဲ့တာ မူးလဲၿပီး ၃ရက္ေျမာက္ေန႔မွသတိရတာပါေနာ္😒
