Fati në duart e saj

14. Fundi

-Dena.-me një trëndafil në duar, fshehur pas Sava shkoi drejt saj dhe e përqafoi.

Ishte ora 00:01 e pas atij debati me Kelvisin, Denarda kishte bërë gati valixhet për t'u larguar. Kish harruar edhe se në atë datë kishte ditëlindjen e 18-të sepse ajo i urrente ato.

Urrente ato urimet fallco që merrte nëpër rrjetet sociale, ato shprehjet e dashurise që vetëm në atë datë tregoheshin, por nuk mund të urrente edhe urimin e Savës.

-Dena të kam sjellë diçka.-e bindur se Denarda nuk e kishte parë trëndafilin i kërkoi që për pak çaste ajo të mbyllte sytë e të ulej në gjatësinë e saj.-Edhe 100 Dena!-trëndafili i blerë enkas për Denardën u vendos para saj nëpërmjet Savës, e ai u bë dhurata e parë dhe ndoshta e vetmja që ajo merrte për ditëlindje këtë vit.

Në një moment tjetër do të ishte me shoqërinë e saj duke festuar në ndonjë bar, duke konsumuar alkool me shumicë sepse sipas një 18-vjeçari alkooli ish kryesorja për të festuar. Por sot ajo ishte duke ikur nga jeta e re, nga ndjenjat e reja vetëm sepse nuk mund të kërkonte falje se qëllimet e saj kishin qënë të këqija.

-Faleminderit Sava, është dhurata më e bukur që kam marrë ndonjëherë.-u tregua falenderuese por në asnjë çast nuk e përqafoi Savën sepse do të shkonte.

Kishte kaluar bukur me të dhe Kelvisin, por qëllimi kish qënë tjetër, e ato nuk kishin patur realizim. S'kish provuar në asnjë çast t'i ndante, por edhe nëse do të kishte provuar, do të kish dështuar në tentativë.

E sot pendohej që kish menduar të hakmerrej. Pendohej por nuk vlente ngase duhet të shkonte, e nuk kishte rikthim pas.

-Dena ti po shkon?-sikur t'i kishte lotët gati, Sava filloi të qante.-Po pse? Të ka mërzitur babi?-rrudhi buzët e i'u hodh në përqafim.-Mos ik të lutem.-i'u përgjërua tashmë, e në lotë e shoqëroi edhe Denarda.

Mendoi për pak çaste se si do të ishte të kishte njohur Kelvisin dhe Savën në rrethana të tjera. Mendoi, e ndoshta imagjinoi sikur ishin njohur rastësisht, e megjithatë nuk arriti të buzëqeshte. Ngase nëse ai nuk do të kish qënë avokati i Oltës ajo nuk do t'a rastiste askund Kelvisin, e Sava nuk do të bënte pjesë fare në jetën e saj.

Ndoshta ashtu do të kish qënë më mirë. Ndoshta më mirë të mos i kish njohur fare, e sot nuk do t'i duhej të largohej. Nuk do të kishte as ato ndjenjat që ajo nuk guxonte t'i quante dashuri sepse nuk donte të provonte atë ndjesinë e boshllëkut që ndjen kur braktis ata që në zemrën tënde zunë një vend të veçantë.

Denarda nuk donte asgjë këtë natë. Le të qe boshllëku shoqërues në ditëlindjen e saj, e jo ajo shumllojshmëri ndjenjash që me të parë Savën i zgjoheshin. Le të mos ishte Kelvisi ai që i trazonte mendjen, e që i'a përziente me një larmi kujtimesh që fillonin me buzëqeshjen e parë.

-Je e mërzitur me babin? Po ai është i mirë prandaj mos ik.-e shtrëngoi fort në përqafim Denardën dhe nuk deshi kurrsesi t'a linte të shkonte. Nuk donte edhe dikë tjetër të ikte.

-Sava, njerëzit dhe ikja janë një i vetëm ndaj duhet t'i lësh të shkojnë nëse ashtu e kanë vendosur. Unë do të shkoj sepse kam një familje të cilët prej kohësh qajnë mungesën time, ndaj nuk mund të rri dot.