နွင္းပြင့္ ထိုေနရာတြင္ရပ္ေနမိတာ ဘယ္ေလာက္ပင္ျကာသြားလည္းမသိလိုက္
ဦးေလးေကာင္းက သခင္ေလးအခန္းထဲကိုလာရန္ေခၚေျကာင္း ေျပာမွ အသိကပ္မိသည္။သခင္ေလး အခန္းေရွ႕ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း တံခါးဖြင့္ရန္လက္က တြန္႕ဆုတ္ေနျပန္သည္ ။သက္ျပင္းကို ခ်ကာ အတတ္နိုင္ဆံုးစိတ္ကိုျငိမ္ေအာင္ျကိဳးစားပီး တံခါးကိုဆြဲဖြင့္ကာ အခန္းထဲဝင္လိုက္သည္။ တံခါးကိုေျဖးေျဖးျပန္ပိတ္ကာ သခင္ေလးအခန္းထဲလွည့္ပတ္ျကည့္မိသည္။တယ္ ေကာင္းလိုက္တဲ႕အခန္း ဒီအိမ္ေတာ္မွာအလုပ္လုပ္တဲ႕၅လအတြင္း သခင္ေလးအခန္းထဲကိုပင္မေျပာနွင့္ အိမ္ေပၚထပ္ကိုပင္တက္ခြင့္မရ
" အားးးးးး နာ နာတယ္ သခင္ေလး"
နွင္းပြင့္ ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ ကိုယ္အခန္းထဲပတ္ျကည့္ေနတုန္း နာနာျကင္ျကင္ေအာ္ေနတဲ႕အသံျကားလိုက္တာေျကာင့္ အသံရွိတာေနရာသို႕ အေျပးသြားမိသည္ ။ဒါ ဒါ အလင္းအသံ နွင္းပြင့္ေျခလွန္းမ်ား ေထာင့္ခ်ိဳးတခုမွာရပ္တန္႕သြားသည္။ နွင္းပြင့္ ေခ်ာက္နက္ထဲခုန္ဆင္းမိသလို အခု ကုတင္ေပၚတြင္ သခင္ေလးက အလင္းအေပၚမွာ နွစ္ဦးလံုးကလည္း အဝတ္ဗလာမဲ႕စြာ ဆက္ဆံေနျကတာ
" ေတာ္ပါေတာ့ သခင္ေလး အားး "
အလင္းက နာျကင္စြာေအာ္ပီးေတာင္းပန္ေနေသာ္လည္း သခင္ေလးဆိုသူရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြကရပ္မသြားခဲ႕
" ေအာ္ ေရာက္လာပီလား ဟက္ ဘယ္လိုလဲ ျကည့္လို႕မွေကာင္းရဲ႕လား "
သခင္ေလးက လည္ျပန္ျကည့္လာပီး ေအာင္နိုင္သူလိုခနဲ႕တဲ႕တဲ႕အေျပာေျကာင့္နွင္းပြင့္ေခါင္းကိုငုတ္ခ်လိုက္သည္။ေအာက္က အလင္းကလည္း နွင္းပြင့္ကို ေတြ႕သည္နွင့္ အံကိုျကိတ္ကာ တဖက္ကိုလွည့္သြားသည္။
ဓနဂုဏ္ သူ႕ေအာက္ကေကာင္ေလးရဲ႕လုပ္ရက္ေျကာင့္ေဒါသထြက္သြားသည္။
ဘာလဲ သူကသူ႕ေကာင္မေရွ႕မွာ ရွက္ေနတာလား ငယ္နွင့္ပတ္သတ္လ်ွင္ ထိရွလြယ္တဲ႕ ငါဆိုတဲ႕ေကာင္ရဲ႕ ေဒါသေတြကိုငယ္ နိႈးဆြလိုက္တာပဲ ငယ့္ရဲ႕ပါးရိုးကိုဆြဲညစ္ကာ ျပန္လွည့္ေစကာ အျကည့္ခ်င္းဆံုေစသည္
" ဒီမွာငယ္ ကိုယ့္ကိုျကည့္ ငါ့မ်က္လံုးကိုျကည့္စမ္း "
ဘယ္ေလာက္ပင္ ေျပာေျပာ ထိုခေလးကမ်က္လံုးမဖြင့္ပဲအတင္းမိွတ္ကာ ျငင္းဆန္ေနသည္
" ေတာက္ မင္းးးးးး"
ဓနဂုဏ္ ငယ္ေပါင္ေလးနွစ္ဖက္က္ို ပိုကားကာ တိုးဝင္လိုက္သည္နွင့္ ငယ့္ေက်ာေလးအိပ္ယာနွင့္လႊတ္သြားကာ ေကာ့တတ္လာပီ က်ြန္ေတာ့ရင္ဘတ္ကိုလက္ေလးနွစ္ဖက္နွင့္တြန္းကာ တားျမစ္ေနသည္။အသံမထြက္ေအာင္ဖိကိုက္ထားတဲ႕နွႈတ္ခမ္းေလးက ေသြးေတြတေတာက္ေတာက္ျဖင့္ ေအာက္ပိုင္းတြင္လည္းး
အလင္းငယ္ေျကာက္သည္ သခင္ကမီးကုန္ရမ္းကုန္ ျကမ္းရမ္းေနသည္။ငယ့္ ဖင္ေတြလည္းျကိမ္းသက္ေနပီ သခင့္ကိုမ်က္ရည္ေတြျကားမွ ေတာင္းပန္ေနမိသည္
နွင္းပြင့္ေကာ ဒီရွက္ရြံစရာေကာင္းတဲ႕ျမင္ကြင္းကိုျကည့္ေနမလား ။ငယ္ ေခါင္းေလးကိုေစာင္းကာ နွင္းပြင့္ရွိရာကိုျကည့္မိေတာ့ နွင္းပြင့္ေခါင္းေလးကိုငုတ္ထားေသာ္လည္း တုန္ယင္ေနတဲ့ကိုယ္ေလးကသူမေလးအသံတိတ္ငိုေနမွန္းသိိလိုက္သည္။နွင္းပြင့္ လက္သီးကို စုတ္ကာ တင္းထားသမွ်ေအာ္ထုုတ္ပစ္လိုက္သည္
"ေတာ္ပါေတာ့ သခင္ေလးရယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဒီလို ဒီလိုမ်္ဳးေတာင္းပန္ပါတယ္"
နွင္းပြင့္ ဒူးေထာက္ကာ လက္ဖဝါးနွစ္ဖက္အား ပြတ္ကာေတာင္းပန္ေနမိသည္။
ေတာ္သင့္ပီေလ မျကည့္ရက္ေတာ့ပါ အလင္းေအာက္ပိုင္းလဲေသြးေတြအမ်ားျကီးပင္
" ေတာ္ပါေတာ့ အကိုေလးရယ္ ဆက္မလုပ္ပါနဲ႕ေတာ့ အလင္းေသသြားလိမ့္မယ္
အဟင့္ "
ဓနဂုဏ္ မိမိေရွ႕ကနွင္းပြင့္ဆိုတဲ႕မိန္းမကိုျကည့္ကာမသနားမိပါ။အဲ႕လိုသနားသဖြယ္မ်က္နာေလးနဲ႕ ငယ့္ကိုကပ္ေနတဲ့မိန္းမ
" မင္းသြားေတာ့ မနက္ဖန္ကစပီးမင္းကို ဒီအိမ္မွာမျမင္မိေစနဲ႔ ထပ္ေတြ႔ရင္မင္းဘဝအဖက္ဆယ္မရေအာင္လုပ္ပစ္မွာ ျကားလား "
"ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ႕ "
"ရပီ ဒါဆိုမင္းသြားေတာ့ "
နွင္းပြင့္ထြက္သြားသည္နွင့္ အလင္းငယ္ တင္းထားသမွ်ေလ်ာ့ခ်လိုက္သည္။သခင္ေလးက အလင္းငယ္ေဘးလက္တဖက္စီေထာက္ကာ အေပၚကအုပ္မိုးလာသည္။ နားထဲသို႕တိုးရွစြာျဖတ္သန္းသြားေသာ သခင့္စကားတခြန္းး
" ငယ္က အျမဲကိုယ့္ကိုလိုအပ္ေနရမွာ အဲ႕ဒါထာဝရပဲငယ္ "
ငယ့္အျမင္ေတြေဝဝါးလာပီး အေမွာင္ကမ႓ာထဲသို႕
(ေတာင္းပန္ပါတယ္ အဆံုးထိဖတ္ေပးလ္ု႕ ဇာတ္လမ္းကမေတြးထားဘဲေကာက္ေရးေတာ့ အကုန္တလြဲေတြပါ အားနာပါတယ္ စာဖတ္သူေတြကိုမေလးစားသလိုျဖစ္သြားရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဇာတ္လမ္းကိုအတတ္နိုင္ဆံုးတိုပစ္လိုက္ေတာ့မယ္
အားလံုးကိုလည္းခ်စ္ပါတယ္ မေကာင္းမကမ္းေလးကိုဖတ္ေပးတာ)
YOU ARE READING
My Lover Is Eve
Romanceလြတ္ေအာင္ေျပးထားငယ္ ေပ်ာ္ေအာင္ေနထား ကိုယ္ရွာေတြ႕ရင္ငယ္ဟာကိုယ့္အပိုင္ပဲျဖစ္ရမယ္ #ဓနဂုဏ္ ဟင္အင့္ ေတာ္ပါေတာ့ ထပ္ျပီးမာနေတြကိုမရိုက္ခ်္ဳးပါနဲ႕ေတာ့ ကိုျကီးဓနရယ္ #အလင္းငယ္ (ေခၚ) သဲငယ္
