The Bigbang Theory

"You know nothing Jonathan Show"

 "Zayn, Louis, Niall, Harry, Liam. Merhaba."

 Şuan yer yarılsa içine girsem, üzerime füze düşse, küçükken beni getirdiğine inandığım leylekler gelip beni götürseler ne olurdu tanrım? Avına saldırmayı bekleyen aslan gibi bakan Liam ile göz göze gelmemeye çalışırken diğer dört kişinin  "Napıyon sen gerizekalı?" bakışına maruz kalıyordum. Kısacası her şey mükemmel gidiyordu. Bana bir asır gelen bir dakika sonunda Lou, bu garip bir o kadar da ürkütücü sessizliği böldü.

"Siz birbirinizi tanıyor musunuz?" Aslında bu bir soru değildi. "Bu harika! Aliesha okulu sayesinde burada kıyafetlerinizi tasarlamak için bulunuyor." Onlardan beklediği onayı alamadı. "Yaklaşık sanırım yanlış hatırlamıyorsam bir ay boyunca kıyafetlerinizi o tasarlayacak." Tam kafamı sallamak üzereydim ki sesine özlem duyduğumu farkettiğim Liam atladı.

"İtiraz ediyorum. Tanrı aşkına Lou, bir çömezin, bir beceriksizin, bir kendini bilmezin kıyafetlerimizi tasarlamasını mı istiyorsun?! Kusura bakma ama hayır. Onun yerine gider bit pazarından giyinirim daha iyi." Topuklularımı çıkarıp Liam kendinden geçene kadar kafasına vurmalıyım.

"Zaten oradan giyiniyorsun sanıyordum." dedim. Ve Aliesha bir, Liam sıfır. Sessizce fısıldadım." Kendini bilmez sensin , salak." 

"Sen ne dediğinin farkında mısın bunlar senden de-" Diyemeden Lou araya girdi. Ah deseydi de bir üstüne atlasaydım. Kafasını duvarlara vursaydım,o çok beğendiği yüzünde tırnak izleri bırakıp ses tellerini kurdele yapsaydım.

"Asıl sen ne diyorsun?! Liam, kendine gel! Aliesha okulunun en iyisi ve yönetim böyle istiyor. İtirazın reddedildi." Tanrı Lou'yu korusun.  Liam homurdandıktan sonra merdivenleri delerek yukarıya çıktı. Diğer grup üyeleri ise bana gülümsüyorlardı yani bundan menmunlardı.

 Anladığım kadarıyla Lou onların kıyafetlerini değil saçlarını yapıyordu bu da neden çizimlerime bön bön baktığını açıklıyor. Asıl kıyafet tasarımcımıza gelirsek Lou'nun dediğine göre kimliğini kimsenin bilmesini istemiyor. Nedeni ise " normal bir hayat". Bay normal hayat bir haftalık izne ayrılmış. İzini iki üç gün sonra bitiyormuş yani bu demek oluyor ki iki üç gün sonra One Direction'ın kıyafetlerini tasarlayacağım. Aman ne eğlenceli!  

 Sıkıcı ve bir o kadar iğrenç otobüs yolculuğundan sonra evime geldim. Evim evim güzel evim! Düşünmem gereken bir sürü şey vardı ve bunlardan biri Liam'dı. Yaklaşık 4 ay boyunca kendime her gün onu sevmediğimi söyledim. Kısacası ondan vazgeçtim. Sonuçta olmayacak bir şeydi. Zaten büyümenin, olgunlaşmanın vakti gelmişti. Sonraki iki saat uyuyamadım. Ve ondan sonraki iki saat daha ve bir bakmışım sabah olmuş. İnsanın dertleşecek bir arkadaşı olmayınca kendi kendine sabahlayıveriyor.

 Bütün günümü bahçe işleriyle uğraşmakta karar kıldım. Tek bir sorun vardı; neydi bu bahçe işleri? Ne yapmam gerekiyordu? Youtube'dan binlerce video izledim ve tek anladığım çiçeklerin etrafındaki yabani otları temizlemekti.Haydi önce bundan başlayalım. Bahçeye büyük bir hevesle çıktım ve çiçek aradım. Sonuç: bulamadım. Ben de bundan başlamaya karar verdim. Bahçeme çiçek ekeceğim. Evet harika, çiçek ekmek için tohumum bile yok. Nerden alabilirim, marketlerde satarlar mı? Başlamadan pes etmek olmazdı ve tohum bulmayı umarak alışverişe çıktım.

Marketin o kısa ama küçük kordorlarından geçerken gözüme ton balığı çarptı. Neden birden canım istedi bilemem ama bi kaç konserve almak için uzandım. Tam o sırada üstümden bir el konserve kutularına daha uzandı. Kafamı tam döndürüp bakıyordum ki, küçük bir tıngırtı ve kafama yığılan konserve kutuları. Dayanılmaz bir acıyla haykırdım ve küçük bir küfür savurdum. Dönüp siyah deri ceketi olan adamın yüzünü aradım. Epey uzunmuş bulmam bir kaç saniyemi aldı çünkü. Ah ne kadar da güzeldi öyle. Gözleri hangi renkti? Mavi mi yoksa yeşil mi? Ve burnu. Hayatım da gördüğüm en düzgün burundu. Ve dudakları.... Eğer en öpülesi dudak diye bir ödül olsaydı ödülün nereye gideceği oldukça belliydi.