Sonunda bütün bunlar bir sona vardığında, benimle birlikte yaşayacağını söylediğini hatırlıyor musun? Bize ait bir evimiz olacaktı. Bize ait büyük bir kanepe. Bize ait büyük bir kitaplık. Bize ait iki kahve kupası. Bize ait bir yatak. Bize ait bir ev.
"Yapacağım ilk iş bir kedi sahiplenmek olur," dediğimde bana gülümsedin. Kabul ettin. Ben aptal yurt odamdan sıkılmıştım ve sen de asla sana ait olmayan otel odalarından. Ama bunlar hayatlarımızın bir parçası.
Hangi hayat, bizim mi? Ben özgür olduğumuzu hissetmiyorum, Michael. Biz de birer... nesneyiz. Zamanları ve hayalleri başkası tarafından çalınanlar, başkası tarafından görünmez ellerle yönlendirilenler de birer nesne değil mi?
Ben duygularımın nesnesiyim, öznesi değil. Ve yüklem hep benim canımı acıtıyor.
Ama sana olan sevgimin nesnesi de öznesi de umrumda değil. Yüklem yine canımı acıtıyor, fakat bu seni sevmek, Michael. Anlıyor musun? Bu seni sevmek. Bu hayatta asla özür dilemeyeceğim şeylerden biri varsa bu sadece seni sevmek.
Bir şey dışında.
Sen beni sevdiğin için,
Özür dilerim.
