Kelid Aynası'nın bize görmemizi istediği şeyleri gösterdiğini hatırlıyor musun? Dumbledore bunun bir süre sonra aynaya bakan kişiyi delirmenin eşiğine kadar sürüklediğini söylemişti ve sen bunun üstüne derin bir iç geçirmiştin.
"Sen ne görmek isterdin?" diye sordum sessizce. Bu kez benim yurt odamda, benim yatağıma oturmuştuk. Ben ödev yapıyordum, sen ise beni seyrediyordun. Los Angeles'tan döneli birkaç saat olmuştu ve çok yorgundun. Ama yine de gelmiştin. Yine de.
Uzun bir süre düşündün, hatırlıyor musun? Sonra gözlerini bana çevirip, "Yanımda olmadığın zamanların özlemini hafifletmek için seni görmek isterdim," demiştin.
Yüreğim ağırlaşmıştı. Dakikalarca ağlamıştım. Neden ağladığımı, kötü bir şey mi söylediğini sorup endişelenmiştin. Benim için paniklemiştin. Beni üzmekten korkmuştun. Beni üzmekten korkmuştun.
Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülürken kitaplarımı usulca yatağın üstünden alıp yere bırakmıştın ve sırtını yatak başlığıma dayayarak, beni kucağına almıştın. Baş parmakların gözyaşlarımı kurulamıştı. Gitar çalmaktan uçları soyulan parmak uçlarına tane tane öpücükler bırakmıştım ağlarken. Bir kez daha iç geçirmiştin. Ama bu öncekinden daha farklıydı, biliyordum.
Aslında o aynaya baktığımızda sadece görmek istediklerimizi görmüyorduk. Aksimize yansıyan, kalbimizin derinliklerindeki en gizli ve en umutsuz arzularımızdı.
Bana yine "Seni çok seviyorum," dedin. Şakağımı öptün. "Seni çok seviyorum." Dudakların nemli kalmış yanağıma indi, ufak bir öpücüğü oraya bıraktı. "Seni çok seviyorum."
Karşındayken sana hiçbir zaman seni çok sevdiğimi söyleyecek cesarete sahip olamadım. Renkli saçlarını, yeşil gözlerini, sıcak ellerini, kokunu, bana sarılışını, bana kitap okuyuşunu, beni öpüşünü, seni ne kadar çok sevdiğimi söyleyemedim. Ve aynaya baktığında görmek istediğin şeyin aslında sana seni sevdiğimi söylememi görmek olduğunu biliyordum.
Sevgilim... sana bunu yüksek sesle söyleyemeyecek kadar çok seviyorum seni.
Özür dilerim.
