Drużyna kotów

Roz. 6 "Mecz"

Widząc sylwetkę swojej znajomej, podeszłam do niej cichaczem i szepnęłam jej do ucha z szatańskim uśmieszkiem. Można by nawet powiedzieć, że był on z nutką psychopaty.
-Baka, baka musimy porozmawiać.
-WHA!!! RATUJCIE!
Z krzykiem wbiegła na salę. Chwilę odczekałam, żeby nie być za bardzo podejrzana i przybrałam swój normalny uśmiech. Poszłam w jej ślady, witając się z wszystkimi. Gdy byłam pewna, że nikt na mnie nie patrzy, ponownie przybrałam tamten uśmieszek. Weszłam do szatni i zamknęłam za sobą drzwi, opierając się o nie.
-Nats...Lepiej dla ciebie żebyś wyszła po dobroci.
Wychyliła się i zbladła pod wpływem mojego spojrzenia.
-J-Ja d-dla t-twojego d-dobra. Pasujecie do siebie.
-Niby pod jakim kątem.
Podniosłam lekko głowę do góry. Przybrałam kamienną twarzy i spojrzałam na nią z góry.
-N-No....Gracie na tych samych pozycjach...I wygląda na to, że oboje lubicie robić żarty.
Przejechałam sobie otwartą dłonią po twarzy z głośnym westchnięciem.
-No a jak ci poszło z tą sprawą Ayame?
-Zgodził się. U ciebie to samo.
Podeszłam do najbliższej ściany, w którą walnęłam głową.
-Baka! Teraz spokoju mi nie da.
-A miałaś go wcześniej?
Spojrzałam na nią z mordem w oczach, a ta natychmiast wybiegła z szatni. Zaczęłam cicho warczeć. Gdy się uspokoiłam, poszłam w jej ślady.

Przez cały trening moja przyjaciółka próbowała mnie unikać. Słabo jej to szło moim zdaniem. Niby jej się udawało, ale w końcu musiało stanąć jej na przeszkodzie. Tą przeszkodą okazał się trener Nekomata, który nas do siebie zawołał.
-Chciałbym was o coś zapytać.
-Tak trenerze?
-Pisałyście, że w waszym gimnazjum nie było klubu siatkarskiego, ale ćwiczyłyście poza szkołą. Na jakich pozycjach.
Wskazałam kciukiem na brunetkę.
-Natsuko gra jako skrzydłowa. Ja jako blokująca.
Staruszek uśmiechnął się jakoś podejrzanie, a mnie ciarki przeszły.
-Chłopaki. Dziś grają z wami dziewczyny.
Mnie tam nie przeszkadza. Byle żebym nie była z Kuroo. Oparłam dłonie o swoje biodra i spuściłam głowę w dół.
-Była jeszcze Ayame, ale nie zapisała się do klubu. 
-A była rozgrywającą.
-Może uda się waszej dwójce jakoś ją namówić. Jak na razie idźcie zagrać.
Kiwnęłyśmy obie głową. W duchu się modliłam, żeby nie być razem z Kuroo w drużynie, ale widząc minę swojej przyjaciółki, traciłam w to wiarę.
-Nie zrobisz tego.
-Wa-chan chodź do nas.
Jęknęłam z zrezygnowaniem. Nie miałam żadnego innego wyboru. Musiałam iść do jego drużyny. No a jedyne wolne miejsce, było obok tego koguta. Starałam się w pełni skupić na grze, ale jedno mi to skutecznie uniemożliwiało. Był to oczywiście kapitan Nekomy. Prawie cały czas na mnie patrzył. Jednak w porę udało mi się nad tym wszystkim zapanować i wyskoczyłam do bloku. Piłka, którą chciała przebić moja przyjaciółka, odbiła się od moich dłoni i upadła na ziemię. Wylądowałam i chytrze się uśmiechnęłam.
-Ile to już mamy...-Przyłożyłam palce do brody i spojrzałam w górę. Pstryknęłam palcami.-Już pamiętam. 36 do 60 dla mnie.
-Cicho być.-Wysyczała przez zęby.- Gdyby była jeszcze Amaya to tak łatwo byś nie miała.
-No co ty nie powiesz. A mam dzwonić do mego kuzyna?
-O nie nie nie. Podziękuję. Wystarczy, że z tobą muszę się użerać.
-Baki, Baki...
Podniosła ręce w geście obronnym i uśmiechnęła się niewinnie.
-A tak poza tym ktoś tu się rumieni.
Trochę się zdziwiłam. W końcu nic nie czułam. Jednak jej chyba chodziło o kogoś innego. Odwróciłam się w jego stronę i sama zalałam się czerwienią

Po treningu czułam się lekko wyczerpana. Fakt nie ćwiczyłam ostatnio, ale żeby aż tak się czuć? Nie no rozumiem zakwasy i te sprawy, ale tego nie. Doskonale zgadywałam ataki naszych przeciwników i ich skutecznie blokowałam. Zero pomyłki. Przebijali się tylko wtedy, gdy skakałam do bloku z Kuroo. Specjalnie żeby go uniknąć, wyszłam najszybciej z szatni a potem z hali. Pożegnałam się z resztą i wzięłam głęboki oddech. Niestety ktoś to przewidział, bo po chwili usłyszałam jego głos.
-Grałaś niesamowicie Wa-chan.
Wzdrygnęłam się i poczułam jak znowu pieką mnie policzki.
-Dziękuję.
-Oya? Czy ktoś tu się rumieni?
-Chyba w twoich snach. To od dzisiejszego treningu.
-A może powinienem cię zanieść? Wiesz w drodze mogłabyś stracić przytomność.
-Podziękuję. Mam jeszcze sporo siły.-Wzięłam głęboki oddech.-Kuroo?
-Hm?
-Heh...wiem, że ktoś to za mnie zrobił, ale wolę sama o to zapytać. Czy p-pójdziesz ze m-mną na t-ten ś-ślub?
-Z wielką chęcią. A i słodko się jąkasz.
-C-Cicho
Nie wiem który to już raz. Czwarty...może piąty. Pewna nie jestem. Jestem pewna tylko tego, że to nie jest pierwszy raz. Powinnam być spokojna. Tylko spokój może mnie w tej chwili uratować. Po prostu spokój. To teraz jest najważniejsze. A nie idący obok mnie kogut.
-Wa-chan powiedz mi. Skąd tak dobrze blokujesz?
-Mój kuzyn. Brat nauczył mnie tylko podstaw, a on bloków.
-Satori. Mam rację?
-Tak. Skąd wiesz?
Byłam tym lekko zaskoczona. W końcu mu o nim nie mówiłam.
-Ktoś mi powiedział o jakimś "satori mode"
Zrobił cudzysłów w powietrzu. Już wiedziałam kto mu o tym powiedział. Wyciągnęłam swój telefon i napisałam pewną rzecz tej papli. Z szerokim uśmiechem schowałam go do torby. Zerknęłam tylko na kapitana, który wydawał się być bardzo zaskoczony.
-No co?-Wzruszyłam ramionami.-Napisałam tylko coś komuś.
Przynajmniej w tej kwestii będę miała na jakiś czas spokój. W porę sobie o czymś przypomniałam.
-A Kuroo. Przypomnisz mi o czym mówił trener?
-Niedługo mamy mieć mecz treningowy z Karasuno. No i jutro jedziemy. Zbiórka o siódmej pod szkołą
-Dzięki. Gdy gram, lub jestem po, to nie skupiam się na otaczającym mnie świecie.
-Nie ma sprawy. Tylko mi nie zaśpij.
-Ha Ha Ha. Bardzo zabawne.
Pożegnaliśmy się przed moim domem. Chodziarz muszę przyznać, że jak nie rzuca tekścikami na podryw, to jest całkiem fajny. Tylko czasami ten uśmiech.