Umutlarıma tutunuyorum bu gece. Yalnız ben varım. Sessizlik çökmüş yine ve bir müzik açıyorum. Bitmesine izin vermeden tekrar tekrar başa sardırıyorum. Şarkınin sözleri içime islemiş. Umuduma tutunuyorum bu gece de. Ne yapacağımı bile bilemiyorum. Beljide bir şeyleri düzeltebiliriz baba seninle. Ya da anne kavga etmeyin artık, siz de biz de oldukça yorulduk. Bu yorulmuşluğumuz bambaşka ama. Hani içine bir şey oturur da vazgeçersin ya. Alıştım der susarsın. Öyle işte. Bilmiyorum bazen kendimi yeterince ifade edemediğimi düşünüyorum. Yutkunurken acıyor boğazım. Sessiz kalmayı tercih ediyorum. Kendimi dinliyorum.
Ben'i düşünüyorum. Ben nerdeyim?
Neden burda buluyorum her gece kendimi? Yapma diyorum.
Yapma Gizem. Bitecek bunlar da geçecek yine sen kazanacaksın ve yine düzelecek, diye diye geçiriyorum zamanımı. Belki on senedir bir şey düzelmemiş olabilir, ama bir on sene daha geçse düzelicek diyorum. Biliyorum ki bünyem alışmış ve artik bir şeyler eskisi gibi üzmüyor. Ama dalıyorum işte bir şarkıya, kitap okurken öylece kalıyorum bir sayfada. Bazen saatlerce okuyorum anlamıyorum. Değişecek mi artık bunlar?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Odamın Hüzünlü Duvarları (Kitap Oldu)
Sonstiges'Böyle sabahlarda, bitkin gözlerle yaşama hevesi arıyorum. Odamın hüzünlü duvarlarında'🌙 KİTAP OLUYOR (Kalan 10 sayfa kitapta !) Devamı için müracaat: instagram hesaplarından ulaşabilirsiniz @dolunaydakihuzur @gizeminkitabi
