Het is nu precies twee weken geleden dat we gevangen zijn genomen. Twee weken lijken heel kort, maar voor ons is duurt het een eeuwigheid. Waarschijnlijk gaat dit niet goed komen, maar ik ben vastbesloten sinds mijn nachtelijk avontuur van gisteren om er achter te komen wat de fuck hier aan de hand is. Het moet wel dat we hier zijn gekomen voor een doel, want ze zullen ons toch niet voor niets hier laten blijven? Ik merk wel dat ik erg fit ben. We krijgen prima te eten en door het werk dat we moeten doen in de zaal, sterken we fysiek ook aan. Door de klap op mijn hoofd die ik gekregen heb de nacht dat ik hier naartoe ben gebracht, heb ik wel af en toe last van enorme hoofdpijnaanvallen. Op zo een moment wordt alles om me heen zwart met witte vlekken. Maar ik vind het niet erg. Want elke keer als ik wakker word lig ik op bed en verzorgt Nina mijn hoofd. Ook als ze met niet verzorgd zit ze in mijn hoofd, elke dag opnieuw vierentwintig uur lang.
