İnsan Ne İle Yaşar ?

14.sayfa

  "Merhaba" dedi.

 "Merhaba" diye karşılık verdi Simon. 

"Sizin için ne yapabiliriz?"

 "Hanımefendim beni çizmeler için gönderdi."

 "Çizmelerin neyi için?"

 "Efendimin artık onlara ihtiyacı kalmadı da. Öldü."

 "İmkânsız."

 "Sizden ayrıldıktan sonra eve kadar bile yaşamadı, arabada öldü. Eve vardığımızda uşaklararabanın kapısını açınca çuval gibi yuvarlandı. Çoktan ölmüştü, öylesine ağırdı ki arabadanzorlukla çıkarabildik. Hanımefendim beni buraya gönderdi ve dedi ki: 'Kunduracıya söyle,kendisi için çizme ısmarlayan ve deri bırakan beyefendinin artık çizmelere ihtiyacı kalmadı;ceset için acilen hafif terlikler yapsın. Terlikler hazır oluncaya dek bekle ve al getir.' İşteburaya bunun için geldim." 

Mihael deriden artakalanları topladı, sardı; yaptığı hafif terlikleri birbirine vurup önlüğünesildi, sonra da onları deri paketiyle birlikte uşağa verdi.

 Uşak; "Allahaısmarladık, ustalar"diyerek gitti.  

  Yıllar birbirini kovaladı, Mihael altı yıldır Simon'la birlikte yaşıyordu. Daha önce nasılsa, şimdide öyle yaşıyordu. Hiçbir yere gitmiyor, yalnızca gerektiğinde konuşuyordu. Bu kadar yıldır dasadece iki defa gülümsemişti: Birisi, Matryona kendisine yemek verdiğinde, ikinci kere debeyefendi kulübelerinde iken. Simon işçisinden son derece memnundu. Bir daha ona neredengeldiğini hiç sormadı. Tek korkusu vardı; Miha-el'in onları bırakıp gitmesi.Bir gün hepsi evdeydi. Matryona demir kapları fırına koyuyor, çocuklar bir sedirden diğerinekoşuyor ve pencereden dışarı bakıyorlardı. Simon bir pencerede dikiş dikiyor, Mihael dediğerinde bir ökçe bağlıyordu.Çocuklardan birisi Mihael'e doğru koştu ve omuzuna dayanarak dışarıya baktı.

 "Mihael amca, bak! Bir bayan, yanında da küçük çocuklar var. Buraya geliyorlar galiba.Kızlardan birisi topal." 

Çocuk bunu söyleyince, Mihael elindeki işi bırakıp pencereden dışarıya baktı. Simonşaşırmıştı. Mihael sokağa hiç bakmazdı, ama şimdi pencereye abanmış ve gözünü bir şeyedikmişti. Simon da pencereden dışarı baktığında, iyi giyimli bir kadının sahiden dekulübelerine doğru geldiğini gördü. Kadın, kürk mantolar ve yün şallar giymiş iki küçük kızınelinden tutuyordu. Kızların yüzü birbirine o kadar benziyordu ki, ayırdetrnek çok zordu, ancak birisinin sol bacağı sakat olduğundan aksaya aksaya yürüyordu.Kadın sundurmanın altından geçip koridora girdi. El yordamıyla kapı mandalını bularakkaldırdı ve kapıyı açtı. İçeri önce çocukları soktu, arkalarından da kendisi girdi.