Maanlicht

< 18 >

Ik riep Phoebe terug en kroop snel naar mijn mate en sloeg huilend mijn armen om zijn levenloze lichaam heen. 'Je beloofde me dat we hierna een lang gelukkig leven leiden, samen, Grey. Je had het beloofd!' riep ik huilend uit.

Ik snoof mijn neus en keek naar de supermaan die hoog aan de hemel scheen. 'Je had gelijk, baby. Ik ben toch de uitverkorene en we hebben gewonnen het moment dat de maan het felst schijnt.' ik begon weer harder te huilen en klemde mijn armen weer stevig om mijn mate heen.

Ik kan hem redden. Hoorde ik Phoebe in mijn hoofd zeggen. W-wat? Hoe? Ik ben een feniks. Dat is iets wat we doen. Nou, hou je handen boven hem en laat mij overnemen. Ik wreef de tranen uit mijn gezicht en deed meteen wat Phoebe me opdroeg. Ik hield mijn handen boven mijn mate zijn bebloede torso en liet Phoebe overnemen. Dit was de eerste keer dat ik Phoebe mijn lichaam liet overnemen. Ik kon alles zien gebeuren maar kon zelf niets doen. Wat een gek gevoel gaf.

Mijn handen begonnen te gloeien waarna er twee vuurbolletjes ontstonden. Het waren niet gewone vuurbollen want ze waren wit van kleur. De vuurbolletjes zweefden van mijn handen af en het lichaam van Grey in. Zijn wonden lichtte op en kleurde wit, waarna het leek dat ze van binnenuit dichtgroeiden. Het licht doofde en ik keek gespannen naar Grey's borstkas die vrij snel weer langzaam op en neer ging. Ik haalde opgelucht adem. Het is der gelukt. Nee, Fallon, het is ons gelukt. Vaarwel Fallon. Het fijn om tot je dienst te kunnen zijn. Hoorde ik Phoebe zeggen waarna bij mij alles zwart werd.

Ik werd wakker van een irritant rot piepje. Ik kreunde en opende mijn ogen voorzichtig. 'Wow, ik heb fans.' Zei ik toen ik zag dat Henry, Olivia en mijn broers en zus over me heen gebogen stonden. Ze grinnikten. 'Jupp, gewoon weer de oude.' Zei Caiden wat de rest liet lachen. Ik keek nog eens goed on me heen. 'Waar is Grey?' vroeg ik toen ik hem niet zag. 'Ik moet je bedanken meis, je hebt het leven van mijn zoon gered.' Zei Liv waarna ze me meteen om de hals vloog. 'Het heeft gewerkt?' vroeg ik met traanogen. Iedereen knikten. 'Waar is ie?' 'In de kamer hiernaast.' Zei Emily.

'Mag ik naar hem toe?' 'Tuurlijk, schat. Je moet alleen iets weten voordat je naar hem toe gaat.' 'Wat dan?' vroeg ik en keek Henry gespannen aan. 'Je hebt dan wel het leven van Grey gered, maar hij ligt in coma, en de dokters weten niet wanneer en of hij wakker wordt.' 'W-wat?' vroeg ik met traanogen.

Ineens schoten de laatste woorden van Phoebe voordat ik bewusteloos raakte mijn hoofd in. Wat bedoelde ze daar mee? Phoebe? Phee? Nies? Waarom geeft ze geen antwoord? Ik hoorde Nisa zacht janken. Ze heeft zichzelf opgeofferd om mate te redden. Wat? Is er echt geen mogelijkheid om haar terug te krijgen? Ik voelde hoe Nisa haar kop schudde.

'Fel? Wat is er aan de hand?' 'Ik ben Phoebe kwijt.' 'Hoe bedoel je kwijt?' vroeg Emily terwijl ze op de rand van mijn bed plaats nam en me vragend aankeek. 'Ze heeft zichzelf opgeofferd toen ik Grey redde. Ik mis haar.' Zei ik terwijl ik een traan uit mijn gezicht wreef. Em sloeg haar armen om me heen en wreef over mijn rug. Phee was een stukje van mama haar ziel. Het laat me voelen dat ik haar voor de tweede keer ben kwijtgeraakt.

'Mag ik dan nu naar Grey toe?' 'Ik ga even een rolstoel voor je halen.' zei Liv en liep weg. 'Ik kan best lopen hoor!' riep ik haar nog na maar ze was de kamer al uit. Ik rolde met mijn ogen. Rolstoel it is. 'Nou, dan gaan wij er weer vandoor. Doe rustig aan, Fel.' 'Ooh, en vergeet niet de eindexamens volgende week zijn.' riep Ashton me nog na terwijl hij met de rest de kamer uit liep. 'Asshole!' riep ik hem na.

'Klaar voor, meis?' vroeg Liv terwijl ze een rolstoel de kamer in rolde. Ik knikte, sloeg de deken van me af en nam plaats in de rolstoel. 'Heb je verder zelf eigenlijk nog ergens last van?' vroeg ze terwijl ze me naar de kamer van Grey duwde. 'Alleen grandioos misselijk. Is dat normaal?' 'Ik weet het niet, meis, maar er is niets mis om het te laten onderzoeken.' Ik knikte enkel.

Liv rolde me de kamer van Grey in en ik zag hem op bed liggen. Mijn oog dwaalde meteen af naar zijn borst die rustig op en neer rees. Ik haalde opgelucht adem. Liv rolde me naar zijn bed toe en ik pakte meteen zijn hand vast en hield hem vast. 'Hey, babe. Wordt alsjeblieft snel wakker.' Ik snoof mijn neus en wreef snel een enkele traan uit mijn gezicht.

Ik keek op toen na een tijdje de deur openging. Ik keek over mijn schouder en zag dat Nancy de kamer in gelopen was. Ze had haar aanstekelijke glimlach op haar gezicht. 'Ik hoorde van de Luna dat je last hebt van misselijkheid?' ik knikte. 'Nu nog steeds?' ik knikte opnieuw. 'Oké, nou, dan gaan we dat maar meteen verder onderzoeken.' Ik knikte en werd door Liv de kamer van mijn mate weer uitgereden achter Nancy aan naar een onderzoekskamer.

'Zo, Fallon, ik heb hier de uitslag.' Ik keek Nancy gespannen aan. 'Is het ernstig?' vroeg Olivia meteen. Nancy schudde haar hoofd glimlachend. Ik keek haar vreemd aan. 'Wat is er met me aan de hand?' 'Nou, meis je hebt een parasiet opgelopen.' 'Een parasiet? Wanneer heb ik die opgelopen dan? Tijdens het gevecht?' 'Wat valt er tegen te doen?' vroeg Liv meteen. 'Nou, ik denk dat je heel blij bent met deze parasiet, schat.' Ik keek haar niet begrijpend aan. 'Meis, je bent negen weken zwanger.' 'Wacht? Wat?! Zwanger?!' riep ik geschokt uit.

'Maar... Maar ik ben onvruchtbaar! Ik kan helemaal niet zwanger raken!' Zei ik niet begrijpend. 'Nee, meis. Je bent niet compleet onvruchtbaar. Ja, het is vele malen moeilijker voor je om zwanger te raken, ook zullen er hoogstwaarschijnlijk complicaties ontstaan tijdens deze zwangerschap maar het is niet onmogelijk. Het levende bewijs vindt zich nu binnen in je, schat. Je draagt een pup.'

Oh moon.