Maanlicht

< 22 >

'Wordt alsjeblieft wakker. Het is nu al drie maanden, Fel. Drie fucking maanden lig je al op dit bed. Zonder ook maar enig teken te geven dat je wakker wordt. Ik kan dit niet zonder jou. Echt niet. Ik wil het niet eens zonder jou. Vandaag is de dag van Amber haar terechtstelling. We hadden aan de pack gevraagd wat we met haar aan moesten. Vrijwel iedereen stemde voor een openbare executie toen ze te horen kregen wat ze jou aan had gedaan. Jou en Lily, had aangedaan. Hoe ze twee normale tienermeiden uit op wraak naar jou, had veranderd in weerwolven en hun vervolgens de dood in had gestuurd om het op te nemen tegen jou. Zelfs Nancy, die normaal vol tegen executie is stemde toe.'

Ik hoorde Grey zuchten en hoe zijn hand de mijne losliet. De tintelingen en warmte van zijn aanraking, werd vervangen door kou. 'Wordt alsjeblieft wakker. Ik weet niet eens of ik naar de executie kan, Fel. Ik kan je niet achterlaten. Ik heb de afgelopen maanden je zijde bijna tot niet geweken, bang dat ik het mis als je wakker wordt. Huh, als je wakker wordt. Nancy zei dat de kans steeds kleiner wordt dat je wakker wordt als de dagen, zelfs uren verstrijken. En moet je nu eens zien. We zijn drie fucking maanden verder.'

'Ik mis je zo erg, Fel. Ik mis je lach, ik mis hoe je ogen twinkelen als je iets doet waarvan je houd. Ik mis je zangstem, hoe je me altijd gerust weet te stellen. Zegt dat het goedkomt, dat ik mijn vertrouwen in iets niet moet verliezen, maar hoe moet ik dat doen, als jij niet naast me staat? Huh? Hoe verwacht je van me dat ik sterk blijf, als de kans met de minuut groter wordt dat ik je verlies. Ik wil en kan je niet kwijtraken, Fel! Ik kan dat echt niet!' riep Grey ondertussen huilend uit.

Kom op, Fel. Open je ogen! Ik probeerde maar het lukte niet. Oh, kom op. Open je ogen, we moeten Grey zeggen dat het goed komt, dat hij zijn hoop niet moet laten varen! We moeten hem laten weten dat we er altijd voor hem zullen zijn! Ik probeerde opnieuw, maar tevergeefs.

Oh, kom op!

'Blijf alsjeblieft vechten, little warriors of mine.' Ik stopte met proberen mijn ogen te open en focuste me op wat er in de kamer gebeurde. Ik voelde hoe Grey een kus op mijn buik drukte, waarna ik een raar gevoel in mijn buik voelde. 'Huh, ja, willen jullie anders jullie mama voor mij wakker maken? Mama heeft wel lang genoeg geslapen, vinden jullie ook niet? Ja. Ik mis mama ook.'

'Grey?' hij keek meteen met traanogen op toen mijn schorre stem zijn oren binnendrong. 'Fallon? Je bent wakker. Je bent eindelijk wakker!' riep hij nu blij uit waarna hij me meteen om mijn hals vloog waardoor ik met een klap weer achterover op het bed lag. 'Au.' Mompelde ik. 'Sorry!' ik grinnikte. 'Het geeft niet.' Grey drukte zijn lippen op de mijne en ik glimlachte. Ik hoorde Nisa in mijn hoofd spinnen.

'Je bent eindelijk wakker.' 'Ja, ik kon de openbare executie van Amber toch niet missen?' zei ik met een grijns. Grey kwam achter me in het bed zitten en ik leunde tegen hem aan. Mijn blik viel op mijn uitpuilende buik. 'Ooh moon.' Zei ik waarna ik erover begon te wrijven. Grey grinnikte. 'Ja, die is de afgelopen tijd flink gegroeid.' 'Ja dat zie ik. Maar...' 'Maar wat?' 'Maar, ik had dus geen miskraam? Ik herinner me de pijn en het bloed en-' 'Nancy had de bloeding weten te stoppen en heeft ze gered. Alle drie.' Ik haalde opgelucht adem en voelde de tranen van opluchting over mijn wangen stromen. 'Ik dacht echt dat ik ze kwijt was, Grey. Ik was zo bang.' Zei ik huilend.

Grey sloeg zijn armen stevig om me heen en wiegde ons heen en weer. 'Shh, het komt goed. Ik hou van je, Fallon. Ik hou zo fucking veel van je.' 'Ik ook van jou, Grey, ik ook van jou.'

'Grey? Het is tijd voor de- ooh my moon! Fallon, je bent wakker!' ik keek op en zag Nancy staan in de kamer. 'Oh, meis, je hebt geen idee hoe vaak ik hoopte dat als ik de kamer in zou komen je ogen wakker zou zijn en vervolgens mijn kop vol zeurt over dat ik je in een rolstoel had gedwongen.' 'Ja, over dat-' 'Daar ga je trouwens straks weer in, en kom je niet meer uit, tot een maand nadat die drie donderstenen geboren zijn!' zei ze zwaaiend met haar wijsvinger. 'Maar, maar! -' 'Nee, geen gemaar. Het is of dat, of bedrust.' 'Dan maar die kut rolstoel.' Zei ik zuchtend waarna ik met mijn ogen rolde. 'Ja, zo mag ik het horen.'

'Nou, Amber kan nog wel even wachten. Wat dacht je ervan om een check up te doen op de pups?' 'Kunnen we al weten wat het worden?' vroeg ik, mijn enthousiasme inhoudend. 'Meid, je bent over anderhalve maand uitgerekend, natuurlijk kan dat.' 'I'm so excited!' zei ik waarna ik weer dat rare gevoel in mijn buik voelde. 'Wacht, Nancy, wat is dat gevoel dat ik steeds in mijn buik voel?' 'Hoe voelt het?' 'Raar.' 'Betere omschrijving graag.' 'Oh uh, nou het is niet heel prettig, als een klap tegen mijn buik, maar dan van binnenuit.' 'Nou, meis, dat is een stomp of schop van een van jullie pups.' Oh.

'Klaar voor?' ik knikte en keek naar het scherm waar mijn baby's op te zien waren. 'Oh my moon, ze zijn al zo groot.' 'Ja, dat krijg je als je nog vijf weken te gaan hebt, meis.' 'Wacht, wat? Nog vijf weken? Vijf weken?! Ooh Maangodin, sta me bij.' 'Maar, jullie willen weten wat het zijn?' ik knikte wild. 'Ja, ik wil het weten!' zei ik ongeduldig. Wat Nancy en Grey liet lachen.

Nancy bewoog het apparaatje over mijn buik, waardoor er één van de drie baby's in beeld was. 'Nou baby A, is een... jongentje.' 'Ik wist het.' Zei Grey knikkend. Ik rolde met mijn ogen. 'Een mini Grey. Superleuk, maar ik weet niet of ik dat wel kan handelen.' 'Hey!' 'Baby B, is ook een jongetje.' 'Oh, god, twee mini Grey's. Dat wordt nog wat.' 'Nou, en baby C, is een... een...' 'Oh kom op, Nancy!' zei ik geïrriteerd. 'Sorry, ik moet de spanning er toch inhouden. Nou, baby C, is een... klein meisje.' 'Ah! Ik wist het!' riep ik blij uit.

'Gefeliciteerd jongens.' Nou, maak je klaar. Amber heeft lang genoeg gewacht.' Nancy glimlachte naar ons en liep toen de kamer uit. Grey liep naar de hoek van de kamer waar de rolstoel stond en rolde hem naar het bed. Ik keek hem vreemd aan. 'Je dacht toch niet dat ik jou het leukste laat missen? Laten we de pack het goede nieuws brengen dat je weer wakker bent.' 'In deze vodde?' vroeg ik met opgetrokken wenkbrauw terwijl ik aan het ziekenhuis tenue plukte. 'Ja. Nou, move that sexy ass!' ik rolde met mijn ogen en nam met de hulp van Grey plaats op dat rotding waar ik de komende maanden aan vast zou zitten.

Grey pakte een deken van het bed en legde die over me heen. 'Zo, klaar voor, baby?' ik knikte. 'Laten we maar gaan.' Grey knikte en reed me het packhuis, waar ik blijkbaar de hele tijd gewoon geweest was, uit. 'Klaar voor jon-' 'Oh, my god! Meissie! Ik heb je zo gemist!' riep Liv blij uit waarna ze op me afgerend kwam en me omhelsde. 'Ik jullie ook. Ik ben blij om terug te zijn.'