.
.
.
งืมๆ
หนาวจัง...
ผมปรื่อตาขึ้นมาหน่อยๆ
สติสัมปชัญญะเริ่มกลับเข้ามาอีกครั้ง
แต่ร่างกายกลับไม่มีแรงแม้กระทั่งจะ
ลุกขึ้นเอง
แล้วก็รู้สึกหนักๆที่ท้องยังไงไม่รู้...
แขนใครวะเนี่ย ไอ้ชลเหรอ...
ผมพยายามพลิกตัวไปด้านข้างอย่างทุลัก
ทุเล
!!
เมื่อพลิกตัวได้ ก็เห็นใบหน้าคม จมูกโด่ง ริมฝีปากบาง และตาสีช็อคโกแล็ต...
ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ละเห้ย!
แถม...หน้ายังห่างกันนิดเดียวเอง...
ผมรีบยันตัวลุกขึ้นทั้งๆ ที่ไม่มีแรง
ว่าแต่..ผมอยู่ที่ไหนเนี้ย
เฮ้อ..ดีนะที่ยังใส่ชุดเดิม..
ผมกุมขมับตัวเอง ในใจพลางคิดว่า
มาอยู่ที่นี้ได้ยังไง? แล้วทำไมผมถึงอยู่กับไอ้บ้านี้ได้?
เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น?
//แถมยังนอนเตียงเดียวกันอีก...
"พักก่อน.."
อยู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆ หูทำเอาผม
ขนลุกซู่..
ก่อนจะมีมือมากระชากผมกลับเข้าไปในอ้อมแขนแกร่ง ซึ่งจะเป็นใครไม่ได้นอก
จากไอ้บ้าที่มาบังอาจถือวิสาสะแต๊ะอั๋งผม
ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ในนั้น
"ปล่อยเว้ย!"
ผมบอกคนข้างๆ แล้วอารมณ์ก็เริ่ม
แปรปรวนอีกครั้ง
"ไม่ มึงลืมไปแล้วรึไงวะ ว่าเมื่อวานทำอะไรไว้ หือ? ไอ้ตุ๊ด"
ผมทำอะไรไว้วะ?
เอ่อ..คิดไม่ออก..ปวดหัวชิบ...
"อะไรวะ? ไม่เห็นจำได้"
ผมตอบไปตามความเป็นจริง แต่อีกคนก็หน้านิ่วคิ้วขมวดเป็นที่เรียบร้อย...
ทำไมรู้สึกร้อนๆ หนาวๆวะ..
"เออ กูควรจะเตือนความจำมึงสักหน่อย
นะ ไอ้ตุ๊ด.."
อะไรของมันวะ! คำก็ไอ้ตุ๊ด สองคำก็ไอ้ตุ๊ด! กูมีชื่อเว้ย!
"เลิกเรียกกูว่าไอ้ตุ๊ดสักที! กูชื่...อุ๊ป!"
ริมฝีปากบางที่รุกล้ำเข้ามาหา
ทำเอาผมตกใจไม่น้อย
จนพูดประโยคที่เหลือไม่ออก
ผมได้แต่ทำตาโต แล้วเม้มปากแน่น
ไม่ให้อีกฝ่ายเข้ามารุกล้ำไปมากกว่านี้
YOU ARE READING
ชาเขียวพรหมลิขิต(Yaoi,BL)
Randomชีวิตผมควรจะมีความสุขมากกว่านี้... ถ้าไม่เจอกับไอ้บ้านั่น! 'พลราม'ผู้ชายที่ทำให้ชีวิตอันสดใส(?) ของผมหมองหม่นลงทันตา เจอกันเพียงครั้งแรกก็ดันมาด่าผม ความประทับใจแรกพบนั้นไม่มีเลย! แล้วหลังจากนั้น ก็ดันมาตามราวีผมไม่เลิก! 'นายต้องการอะไรกันแน่!?' ...
