Lover Harry

rozdział 10

Notka pod rozdziałem 

Wyrwana ze snu przez dzwonek do drzwi, przetarłam leniwie oczy. Mój policzek był przyklejony do nagiej klatki piersiowej, a ręce Harry'ego ciasno oplatały moją talię. Kiedy upewniłam się, że dzwonek nie był tylko wytworem mojej wyobraźni, powoli wyplątałam się z objęć mojego narzeczonego. Obciągnęłam koszulkę, która przez noc podwinęła mi się prawie do samej szyi, ubrałam leginsy leżące na krześle i poprawiłam rozczochrane włosy. Po drodze zajrzałam do pokoju Leona, aby upewnić się, że hałas go nie obudził. Na szczęście miał niesamowicie mocny sen. Zbiegła po schodach w duchu sobie obiecując, że jeśli to jeden z dzieci sprzedających ciastka, to osobiście powyrywa mu wszystkie włosy. Zaczerpnęłam głęboki oddech i przekręciłam klucz w drzwiach. Zanim moja ręka wylądowała na klamce, drzwi otworzyły się a do środka, prócz zimnego powietrza weszła Anne, a zaraz za nią obładowany torbami Robin, Który stopą zamkną drzwi.

- Dzień dobry kochanie. - Przytuliła mnie mocno, cmokając w policzek. - Chłopcy jeszcze śpią?

- Tak, jest jeszcze.... - Przerwał mi głośny tupot stóp, a już chwile później na szczycie schodów pojawił się zaspany Harry bez koszulki.

- Kto przyszedł? - wymamrotał, poprawiając gumkę od spodni dresowych.

- Syneczku! 

Harry został otoczony ramionami swojej rodzicielki, które zacisnęły się na nim jak imadło. Nie wiedział co zrobić, więc jedynie uśmiechnął się do swojego ojczyma i ucałował czoło kobiety.

- Cześć mamo, co robicie tak wcześniej? 

- Obiecałam Ruby, że przyjadę i jej pomogę. - Wyjaśniła, puszczając w końcu swoje dziecko. - A gdzie jest mój wnuk?

- Jeszcze śpi. Jak każdy normalny człowiek. - Burknął Harry, obrywając za to w żebra ode mnie. Wywrócił oczami i odebrał od Robina torby i reklamówki.

- Ty się nie wymądrzaj, tylko lepiej zrób coś ze swoim pojazdem. - Zauważyła Anne, grożąc synowi palcem. Robin pomógł jej ściągnąć płaszcz i odwiesił go na wieszak. 

- A co jest nie tak z naszym podjazdem? 

- Twoja mama na nim ujechała. - Wyjaśnił Robin, ściągając swoje buty.

- No w takich butach, wcale mnie to nie dziwi. 

Oczy wszystkich spoczęły na kozaczkach kobiety. Wysoka platforma i ogromny obcas faktycznie nie wyglądały na bezpieczne i stabilne. Anne jednak prychnęła, dając nam do zrozumienia, że kompletnie się na tym nie znamy. 

- Po prostu posyp to jakimś piaskiem.

- Nie uważasz, że w twoim wieku, nie powinnaś już chodzić w takich butach?

- Co jest nie tak z moim wiekiem? 

- Nic, po prostu masz już prawie... 

Zanim zdążył dokończyć, dłoń Anne nakryła jego usta. 

- Nie wspominaj o moim wieku. - Ostrzegła. - Jestem wiecznie młoda.

Demonstracyjnie poprawiła swoje włosy upięte w koka.

- Babcia! - Wesoły pisk Leona rozniósł się po domu, a zaraz za nim nastąpił głośny tupot stóp. Chwile później Leon był już uwieszony na szyi Anne i wesoło majdał nogami w powietrzu. Dłuższą chwile później, wszyscy usiedliśmy przy stole, popijając herbatę i jedząc kanapki, które zrobiłam razem z Harrym. Leon siedział na kolanach swojego dziadka i pokazywał mu rysunki, które wykonał na kółku plastycznym, na które po wielu namowach Harry zdecydował się go zapisać. Właśnie sięgałam po kolejną kanapkę, kiedy przerwał mi zaskoczony głos