feeble sour cherry 🍒 #beklemede

sadece bir kez daha onu görmem gerek

Aynı hisler, aynı renkler ve aynı günler. Tek düzelik içinde boğulmuş bedenim ve ruhum; ancak bunları da düşünemeyecek kadar yorgunum yine. Adımlarım yavaş bugün, dalgınım da bir haylice.

Gittiğim bütün kapılar yüzüme kapanmış bugün. Oysaki ne çok ihtiyacım var içer davet edilmeye. Sıcak bir kahveye, biraz gülümsemeye.

Ama son zamanlarda olduğu gibi bugün içtiğim kahve de soğudu az önce. Tadı yavan geldi, zevk almadım.

Ancak ben kahveyi çok sevenlerdenim. Fincanlarda ve kupalarda içerim kahvemi. Karton bardaklar bana göre değil. Porselenin tadını almam gerek. Çok içerim. Belki beş belki altı tane.

Fakat son zamanlarda bu bile ezbere. İçmek için içilen kahvenin de tadı yok.

Son zamanlarda hiçbir şeyin tadı yok.

Huzursuzum trene binerken. Bugün düne göre daha sıkışmış hissediyorum. Dün de bir önceki güne göre öyleydi.

Yine de boş veriyorum. Düşünme. Sesleri duyma. Ancak boş bir çaba. Sesler her yerde.

Vagona giriyorum ve Vişne Çürüğü'nü görene kadar fark etmiyorum aynı vagona bindiğimi.

Dizlerim titrerken oturuyorum karşısına. Sesler kesiliyor. Başım da dönüyor güzelliğine.

Çok sessiz. Kirpikleri kısacık. Ama çok güzel.

Elinde yine defteri var. İçine bakma isteğiyle dolup taşıyorum.

Onu bir daha görmem sanıyorum ancak görüyorum işte. Karşımda.

"Merhaba," diyorum ama ben bile zor duyuyorum. Yine de başını kaldırıp bana bakıyor kedi gözleri.

Başım dönüyor ancak dünya dönmüyor sanki. Gözlerindeki yıldızlar sönük bugün.

O an fark ediyorum ki, o da kırık. Canım yanıyor buna. Gülsün istiyorum, kırıkları bana batsın, ben kanarım.

Niye böyle hissediyorum bilmiyorum. Tanımadığım adam, bana ne olmuş ki acısını ben üstüme alayım istiyorum? Benden kırık mıdır? Benden acı mıdır?

Düşünmüyorum. İstediğim tek şey onun gülmesi.

Gözleri birkaç saniye daha fazla oyalanıyor ve başını camdan tarafa çeviriyor sessizce.

Aldığım en gürültülü sessizlik. Benimle konuşmuyor. Vagonu terk etme isteğim artıyor ancak yerimden kıpırdamadan onu izlemeye devam ediyorum.

Beyaz, damalarları belli olan elleri arasında tuttuğu defteri açıyor ve kurşun kalemini hareket ettiriyor üstünde. Ne yaptığını göremiyorum. Merak zehir gibi dolaşıyor bedenimde.

Durağı kaçırıyorum.

Kalakalıyorum onun hafif çatılmış kaşları arasında. Dikkatlice karalıyor defteri.

O çok hoş. Onu tanımıyorum. Ama ondan hoşlanıyorum.

Yine bana bakmadan iniyor vagondan. Tek kalıyorum yine.
Ancak sesler yine burada.

Seni görmeye tahammülü yok.

Yine kaybettin.

Hep kaybedersin sen.

Senin kendine bile tahammülün yok.

Bitir artık şunu.

Sonra o adamın sesleri kulağıma düşüyor ve en korkuncu bu.

Aptalsın sen.

Bir işe yaramazsın. Bu kadarsın işte.

Yapabileceğini mi sandın? Senin kapasiten bu.

Gerizekalı.

Bu yolda yalnızsın. Aptal.

Hep yalnızdım.

Ancak kendi sesim de beni bastırıyor.

Kurtulamayacaksın. Bitir işte şunu. Daha önce denemedin mi? Bitir işte.

İniyorum trenden. Bu sefer adımlarım hızlı. Koşuyorum hatta.

Hızlı koşarım. Bacaklarım uzun benim.
Ona gidiyorum. Can dostuma. Koşuyorum bütün şeylerden kaçmak ister gibi.

Kapısını yumrukluyorum. Hızlı olmalı. Yardıma ihtiyacım var. Sesler çok fazla.

Ancak kapıyı açmıyor. Sığınamıyorum yine. Son zamanlarda hiç açmıyor kapıyı.

Yalnız kalmam gerek diyor bana. Diyemiyorum ona yalnızlık seni boğar. Beni boğuyor.

Onun da acıları var ancak o kendi kendini onarmayı ve kendi kanıyla boğulmayı sevenlerden.

Diyemiyorum ona, tekken her şey daha zor.

Bir süre daha bekliyorum kapısında. Belki kapıyı açar diye. Açmıyor.

O an karar veriyorum.
Kendi kapımı artık kapatmam gerek. Gelen giden yokken açık kalmasının ne anlamı var?

Evet diyor sesim. Bitir şunu.

Bu yolda yalnızsın diyor o adam da. Gerizekalı.

Yorgun bedenim yığılıp kalacak gibi ancak geri dönüyorum trene. Evime dönüyorum.

Evde sesler daha yoğun. Aldırmıyorum. İstediklerini alacaklar zaten.

Artık bağırmayın.

Bitecek.

Sadece bir kez daha onu görmem gerek.

Vişne Çürüğü'nü.

🍒

Bitecekti. Bitmedi.

Umarım beğenirsiniz!