❥taegi
Kafamın içinde binlerce ses vardı, çoğunun benden nefret ettiği. Bütün seslerin arasında en güzel ses ise,
onun sessizliğiydi.
Min Yoongi'nin sessizliği.
**angst değil.
| Her bir satır Min Yoongi kokacaktır büyük ihtimalle, zira ben de oldu...
Anlaşılmadım hiçbir zaman. Çevrem için asiydim. Ne istediğini bilmeyendim.
Ailemle görüşmüyordum çünkü zaten onlarla birlikteyken bile çoğu zaman düşünüyordum, aile böyle bir şey miydi? Kabul görmediğim bir yerde kendimi ait hissedemiyorsam bunun suçlusu kimdi?
Benim ne düşündüğümü, ne istediğimi ve ne hissettiğimi anlamıyorlardı. Bundan bıkmıştım.
Kavgalardan, gürültülerden ve bütün bu huzursuz yaşamdan gerçekten usanmıştım.
Hangi insan sürekli olarak savaşabilirdi ki?
Hangi insan sürekli eleştiriler duymak zorunda kalırdı?
Zaten her ne yaparsam yapayım gözlerinde iyi olmayı beceremiyordum ve sonra karar vermiştim, aile illa ki kan bağı gerektirmezdi.
Devam edemeyecektim, yanıma aldığı ufak bir çantayla onları geride bırakmam bu yüzdendi. Ama seslerden hiçbir zaman kaçmadım.
Sesler beni delirtti.
Ta ki Vişne Çürüğü ile karşılaşana kadar.
Vişne Çürüğü benim kurtuluşumdu. Ona her baktığımda bunu biliyorum. Hiç ulaşmama, sesini hiç duymama ihtimalim olsa bile biliyorum işte.
Onu izleyerek ömrünü tamamlayabileceğimi biliyorum.
Ancak gözlerini bile büyük bir cimrilikle saklıyor benden. Dert değil, hiç olmuyor.
"İlk kar düştü." Usulca mırıldanıyorum. Aynı vagonda karşılıklı oturuyorum Vişne Çürüğü'yle. "Ve sen buradasın."
Gözleri çekiniyor yine ve ben merak ediyorum oradaki acılara neyin sebep olduğunu. Kendi acılarımı unutuyorum, onun acılarını merak ediyorum sadece.
Trenin camına dönüp düşen kar tanelerini izlerken Vişne Çürüğü, gülümsüyorum.
Hiçbir kar tanesi vagonun camına düşmüyor. Nedenini biliyorum.
