Η απαγωγή

4.

Μια εβδομάδα έχει περάσει και νιώθω λες και ειμαι μια ζωή εδώ. Ο χρόνος περνάει τόσο αργά και τα λεπτά γίνονται ένα με τις μέρες.
Όσο καιρό βρίσκομαι εδώ δεν έχω βγει από το δωμάτιο μου , κάθομαι όλη μέρα ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και τα δάκρυα έχουν γίνει μόνιμο πέπλο στο πρόσωπο μου .
Κανείς βέβαια δεν έχει ασχοληθεί να δει τι κάνω εκτός από την κυρία Ελισον η οποία μου φέρνει κάθε μέρα φαγητό , γιατί να ασχοληθούν άλλωστε, από την στιγμή που ξέρουν ότι δεν μπορώ να φύγω από εδώ μέσα δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο.
Την πρώτη φορά που μπήκα σε αυτό το δωμάτιο είχα εντυπωσιαστεί από την μαγευτική θέα του κήπου που μου χαρίζαν τα δύο τεράστια παράθυρα αλλά και την επίπλωση του. Ένα μεγάλο κρεβάτι βρισκόταν στη μέση του δωματίου και μια ντουλάπα στην απέναντι πλευρά μέσα στην οποία βρισκόντουσαν διαφορά ρούχα τα οποία πρέπει να ήταν κάποιας πιο μεγαλόσωμης γυναίκας από εμένα καθώς κάποια ήταν μεγαλύτερο νούμερο , λίγο πιο δίπλα από την ντουλάπα υπήρχε μια πόρτα η οποία άνοιγε σε ενα μπάνιο το οποίο ήταν εξίσου όμορφο με το υπόλοιπο δωμάτιο.
Όλη αυτή η επισημότητα με έκανε να καταλάβω πως αυτό το δωμάτιο δεν προοριζόταν εξαρχής για εμένα.
Ένα γράμμα που βρισκόταν πάνω στο κρεβάτι μου ,μου είχε κάνει σαφές να καταλάβω ότι μπορούσα να πήγαινα οπουδήποτε μέσα στο σπίτι εκτός από τον χορό στον οποίο βρισκόταν η υπηρεσία . Αυτός ο χώρος είναι ΑΥΣΤΗΡΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟΣ όπως έλεγε το γράμμα .

Το ξαφνικό χτύπημα στην πορτα με έκανε όλο ελπίδα να γυρίσω προς εκείνη την κατεύθυνση , όμως όταν είδα την κυρία Ελισον να έρχεται προς το μέρος μου κρατώντας έναν δίσκο με φαγητό με έκανε να γυρίσω φανερά απογοητευμένη το κεφάλι μου ξανά προς την θέα του παραθύρου. Εκείνη πλησίασε λίγο και αφού άφησε τον δίσκο πάνω στο κομοδίνο γύρισε προς το μέρος μου

" φάε κάτι " μου είπε φανερά ανήσυχη, ίσως να ήταν και ο μόνος άνθρωπος που να νοιαζόταν για την υγεία μου εδώ μεσα. Αλλά κι εγώ μπορώ να πω πως την συμπαθούσα ιδιαίτερα. Τα μάτια της , η ηλικία της , ο χαρακτήρας της μου θύμιζαν την γιαγιά μου και ένιωθα λίγο πιο οικεία με εκείνη.

"Σε θέλουν στην τραπεζαρία " μου είπε χαρίζοντας μου ένα συμπονετικό χαμόγελο

"Ήρθε ο μπαμπάς μου ; μπορώ να φύγω " είπα νιώθοντας την ελπίδα να φουντώνει μέσα μου

" από όσο ξέρω Όχι. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις " μου είπε προσπαθώντας μάταια να με κανει να νιωσω καλύτερα

" Δεν θα παω" της είπα λίγο πιο απότομα από ότι περίμενα.

Εκείνη πήγε να πει κάτι ,όμως βλέποντας το κατηγορηματικό ύφος μου επέλεξε να μείνει ήσυχη και αφού με κοίταξε για λίγο , αποχώρησε αμέσως μετά .