Η απαγωγή

13.

Πρέπει να ήταν είδη περασμένες μεσάνυχτα όταν επιτέλους κατάφερα να πάρω το αρχείο που μου είχε ζητηθεί. Τα μάτια του Μάικ είχαν πλέον χάσει την λάμψη τους και μαύροι κύκλοι κοσμούσαν πλέον το σχεδόν αψεγάδιαστο πρόσωπο του.  Ένα ξαφνικό γουργουρητό που ακούστηκε από την κοιλιά μου με έκανε να καταλάβω πόσο πολύ είχα ανάγκη να ξεκουραστώ και να φάω κάτι.
« Εγώ τελείωσα» δήλωσα την ώρα που σηκωνόμουν από την θέση μου για τεντώσω το κουρασμένο κορμί μου το οποίο είχε πιαστεί από την πολύωρη ακινησία
« Το βρήκες:»   το βλεμμα του ξαφνικά φωτίστηκε και ένα τεράστιο χαμόγελο στόλισε όλο του το πρόσωπο
«έτσι πιστεύω, η αλήθεια είναι πως ήταν αρκετά δύσκολο αλλά ορίστε δες και μόνος σου» του είπα καθώς γύριζα τον υπολογιστή προς το μέρος του. Εκείνος κοίταξε τα στοιχεία και ένα ξαφνικό γέλιο βγήκε από το στόμα του
« Ναι αυτό είναι! ξέρεις πόσο καιρό προσπαθούσαμε να το πάρουμε» πριν καν το καταλάβω είχα βρεθεί μέσα στην αγκαλιά του . Η αλήθεια είναι όμως πως αυτή η ξαφνική εκδήλωση χαράς δεν με πείραξε , ίσως μετά από τόσο καιρό που βρίσκομαι εκεί να ήταν η πρώτη φορά που χάρηκα πραγματικά ακόμα και αν έκανα κάτι που τους βοήθησε. 
« Πρώτη φορά βλέπω τόση οικειότητα μεταξύ δύο σπασίκλων» μία γνώριμη αντρική φωνή με έκανε να γυρίσω απότομα το κεφάλι προς το μέρος της πόρτας για να δω τον τζέις να κάθεται με το μισό του σώμα ακουμπισμένο πάνω στην πόρτα και με ένα ειρωνικό χαμόγελο να κυριαρχεί στο πρόσωπο του . Τα χέρια του Μάικ έφυγαν αντανακλαστικά γυρω από την μέση μου με κρατούσε λίγα δευτερόλεπτα πριν και κοίταξε και αυτός το ίδιο ξαφνιασμένος το αγόρι απέναντι μας.
«Εμείς τουλάχιστον κάνουμε δουλειά και όχι τους τραμπούκους» απάντησε γρήγορα ο Μάικ και ένα θριαμβευτικό χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο του καθώς έλεγε   «Η Βερόνικα βρήκε το αρχείο»
Από την έκφραση του Τζέις κατάλαβα ότι ήθελε να απαντήσει στο σχόλιο του αλλά τα επόμενα λόγια του Μάικ τον παρέσυραν τόσο που έτρεξε προς τον υπολογιστή για να δει και ο ίδιος  ότι τα λόγια του Μάικ αλήθευαν ,  δευτερόλεπτα αργότερα σήκωσε τα μάτια του από το υπολογιστή με κοίταξε για λίγο και στην συνέχεια άρχισε να περπατάει προς την έξοδο του γραφείου για να εξαφανιστεί μέσα στον κόσμο.
« Δεν τον συμπαθείς και πολύ βλέπω» γύρισα και τον κοίταξα , εκείνος μου έριξε ένα απάλο χαμόγελο και πέρασε το χέρι του μέσα από τα λιτά πλέον μαλλιά του
« τα συναισθήματα είναι αμοιβαία» μου είπε χωρίς να δώσει περαιτέρω εξηγήσεις και ύστερα συνέχισε λέγοντας  «εμ λοιπόν εγώ πεινάω αρκετά τι θα έλεγες να τρώγαμε κάτι:»
Για λίγο δεν ήξερα άμα ήθελα να πάω , ήθελα στα αλήθεια να πλησιάσω τόσο πολύ αυτούς τους ανθρώπους , αλλά από την άλλη  πεινάω αρκετά και επιπλέον αμα είναι να με κρατάνε για καιρό ακόμα εδώ θα είναι καλύτερα να έχω κάποιον που να μπορώ έστω και λίγο να μιλήσω.
« εντάξει» είπα με λίγο περισσότερη απροθυμία από ότι ήθελα να ακουστεί
Εκείνος με κοίταξε για λίγο σαν να ήθελε να πει κάτι αλλά αντί αυτού άρχισε να προχωράει κάνοντας μου νόημα με το κεφάλι του να τον ακολουθήσω για να πάμε στην κουζίνα.
Αν και νόμιζα πως ήξερα που βρίσκεται η τραπεζαρία εκείνος με πήγε από ότι φαίνεται στην κουζίνα που τρώνε οι άλλοι πράκτορες , άνοιξε την πόρτα και αφού με άφησε να περάσω πρώτη , ακολούθησε και εκείνος από πίσω μου.
Ο χώρος αν και ήταν πολύ πιο μικρός από την κουζίνα του πάνω ορόφου, φαινόταν πως ήτα πρόσφατα ανακαινισμένος αφού ένα στρογγυλό γυάλινο τραπέζι βρισκόταν στην μέση του δωματίου και ήταν εξοπλισμένη με κάθε λογής μοντέρνες συσκευές από ανοξείδωτο ατσάλι.
« κάθισε» μου είπε και έδειξε την άδεια καρέκλα δίπλα στο τραπέζι  « εγώ θα φτιάξω δύο τοστ» πήγε προς το ψυγείο και άρχισε να παίρνει τα υλικά τοποθετώντας τα στο πάγκο δίπλα  του. Εγώ κάθισα και άρχισα να κοιτάω τον χώρο γύρω μου χωρίς να παρατηρώ κάτι συγκεκριμένα.
«Ξέρεις δεν συμφωνώ με αυτό που σου κάνουν»  η ξαφνική δήλωση του έσπασε την ησυχία που επικρατούσε για λίγο στο δωμάτιο. Έγνευσα θετικά χωρίς να μπορώ να πω κάτι , δεν ήξερα τι να πω , ότι γινόταν ήταν φοβερά παρανοϊκό.
« δεν πιστεύω ότι ξέρεις κάτι , εγώ τους το είχα πει εξαρχής να σε αφήσουν . Αυτό το θέμα είναι μεταξύ πρακτόρων εσένα δεν θα έπρεπε να σε αναμείξουν»
Κι όμως ίσως και να ήξερα πολλά περισσότερα από όσα θα έπρεπε , ένας αναστεναγμός βγήκε χωρίς να το καταλάβω από τα χείλη μου και εκείνη την ώρα ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου , το σκούπισα γρήγορα πριν προλάβει να με δει καθώς ήταν απασχολημένος με το να βάζει τα δύο τοστ στην τοστιέρα
« δεν αξίζει να το συζητάμε άλλο δεν θα αλλάξει κάτι» του είπα ενώ κοιτούσα το πάτωμα
Η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού γέμισε το δωμάτιο καθώς ο Μάικ έβαλε τα τοστ πάνω στο τραπέζι
« πάντως να ξέρεις έχεις ταλέντο , δεν έχω ξανά δει κάτι τέτοιο» μου είπε καθώς ήθελε να αλλάξει θέμα στη συζήτηση . Δεν ξέρω αν ήταν ο τρόπος που το είπε ή ο ενθουσιασμός που είχε δείξει πριν, αλλά ένιωσα  αμέσως το πρόσωπο μου να φωτίζεται και ένα ασυγκράτητο χαμόγελο να απλώνεται στα χείλη μου καθώς σήκωνα τα μάτια από το σημείο που κοιτούσα πριν λίγο στο πάτωμα
«Αλήθεια:»
« ξεκάθαρα , σε κοιτούσα καμιά φορά και ήσουν τόσο πωρωμένη σε αυτό που έκανες που μου θύμιζες αυτούς τους χάκερ στις ταινίες» μου είπε αρχίζοντας να κουνάει τα δάχτυλα του πάνω στο τραπέζι καθώς έκανε πως έγραφε στον υπολογιστή. Ένα γέλιο έφυγε από το στώμα μου χωρίς να το καταλάβω και αισθάνθηκα το βάρος της προηγούμενης συζήτησης να φεύγει από πάνω μου
« Λοιπόν εσύ τι ακριβώς κάνεις , ποια είναι η δουλειά σου εδώ;» τον ρώτησα καθώς δάγκωνα μια γενναιόδωρη μπουκιά από το τοστ μου
« Λοιπόν εγώ κάνω λίγο πολύ τα πάντα , βασικά είμαι κυρίος υπεύθυνος να κρατάω τον έλεγχο όταν λείπει ο κύριος Πάρτερ»
« κάτι σαν το δεξί του χέρι ;»  τον ρώτησα κι εκείνος με κοίταξε σαν να μην το είχε ξανά σκεφτεί
« εμ ναι θα μπορούσες να το πεις και έτσι πλέον , πιο παλιά σίγουρα όχι»
Η απορία ήταν φανερή στα μάτια μου ο Μάικ δεν φαινόταν παραπάνω από 19 χρονών.
« Γιατί πόσα χρόνια δουλεύεις εδώ»
« πολλά , βασικά η μαμά μου δούλευε εδώ»  είπε και έκανε μια παύση
«εεε λοιπόν ξέρεις πως είναι αυτές οι δουλειές , σε μια αποστολή έχασε την ζωή της εγώ τότε πρέπει να ήμουν γύρω στα 16 και ο Κλόντ με πήρε υπό την προστασία του»
Είπε εννοώντας τον Κύριο Πάρερ
« λυπάμαι» εκείνος με κοίταξε και κούνησε το κεφάλι του σαν να αρνιόταν
« μη λυπάσαι , είναι κίνδυνος της δουλειάς καλός ή κακός ήμουν από τα παιδιά που ήξερε τι δουλειά έκανε η μητέρα του , οπότε όταν μεγαλώνεις έτσι κατά κάποιο τρόπο το αποδέχεσαι πιο εύκολα» είπε και γέλασε για λίγο για να ξεφύγει από αυτό το θέμα
‘ έπρεπε να εβλεπες τον πρώτο καιρό πως έκανε ο Κλόντ , Μάικο κάνε αυτό Μάικο κάνε το άλλο»
Ένα γέλιο γεμάτο περιέργεια ξέφυγε από τα χείλη μου όταν άκουσα αυτό το περίεργο παρατσούκλι
« γιατί σε λέει Μάικο»
« δεν ξέρω έτσι με λένε οι φίλοι μου»μου απάντησε σηκώνοντας τους ώμους του
« Αααα εμένα με φωνάζουν Βι» με κοίταξε και ξαφνικά έλαμψε το προσωπό του με έναν τρόπο που δεν μπορούσα να καταλάβω
« Βι ; Μου αρέσει» είπε και για κάποιο λόγο δεν μου φάνηκε ξένο όταν έβγαινε από το στόμα του . Εκείνος με κοίταξε σαν να περίμενε κάποια έγκριση και αφού είδε ότι χαμογέλασα συνέχισε
«Βί  λοιπόν !»

______________________________________

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το παρτ λογικά θα ανεβάσω μια φορά την εβδομάδα

Τώρα θέλω να κάνω μια ερώτηση και ελπίζω να μου απαντήσετε με την δική σας προσωπική ειλικρίνεια
Μπορεί κάποιος να κλάψει για τα συναισθήματα κάποιου που έχει πληγώσει

Εννοώ αν είσαι καλά εσύ με την δική σου απόφαση σε θέμα χωρισμού κλαις ή όχι .