Η απαγωγή

12.

Το να βρίσκομαι στο ίδιο μέρος που ήμουν  ένα μήνα πρίν ηταν αρκετά περίεργο δημιουργώντας μου έτσι ανάμεικτα συναισθήματα. Οταν φτάσαμε στο χώρο που βρισκόταν η υπηρεσία ο κύριος Παρτερ με ειδοποίσε πως είχε μια σύντομη δουλειά και σχεδόν αμέσως εξαφανίστηκε από το οπτικό μου πεδίο . Έτσι είχα απομείνει μόνη ανάμεσα σε δύο άδεια γραφεία να παρακολουθώ πίσω από το αψεγάδιαστα διάφανο  τζάμι του δωματίου που βρισκόμουν, τους εργαζόμενους  οι οποίοι φαινόταν να  μην  έχουν καταλάβει σχεδόν καθόλου την παρουσία μου αφού ο κάθε ένα έδειχνε να βρίκσεται αποροφημένος στην δουλειά που είδη έκανε.
«παρακαλώ καθισε εδώ»
Μια  ευγενική και ταυτόχρονα ήρεμη φωνή ακούστηκε από πίσω μου κι εγώ ξαφνιασμένη γύρισα για να αντικρίσω ένα λεπτό ,ψηλό αγόρι με όμορφα ανοιχτοχρωμα χαρακτηριστικά και μακριά ξανθά μαλλιά τα οποία ήταν πιασμένα πίσω σε μια χαλαρή αλογοουρά. Το χαμογελό του ήταν ζεστό και ενέπνε μια αίσθηση ασφάλειας.
« Εσύ πρέπει να είσαι η Βερόνικα ;»
Με ρώτησε καθώς είδε πως δεν αντέρδαρα στα λόγια του
« ν-ναι εγώ είμαι συγγνώμη απλά όλο αυτό είναι πολύ περίεργο» του είπα χωρίς να μπορώ να ελέγξω τις σκέψεις οι οποίες ξεπηδούσαν σαν χύμαρος μέσα από τα λόγια μου . 
« Μην ανησυχείς» μου είπε ήρεμα
«ο κύριος Παρτερ δεν μπορούσε να έρθει και μιας και θα συνεργαστούμε μου είπε να ερθω εγώ να σου πω τι θα πρέπει να κάνεις» το προσωπό μου θα πρέπει να είχε ακόμα την απορία ζωγραφισμένη πάνω του αλλά μπορώ να πω πως τώρα ένιωθα καλύτερα από πρίν. Έτσι χωρίς να μιλήσω του έγνευσα πως συμφωνούσα κι εκείνος μου έδειξε την καρέκλα που βρισκόταν στο γραφείο δεξιά μου και μου έκανε νόημα να καθίσω. Ο υπολογιστής που βρικόταν μπροστά μου ήταν είδη ανοικτός κι εκείνος αφού έβαλε τον κωδικό ασφαλείας γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου
« Λοιπόν χρειαζόμαστε κάποιες πληροφορίες από αυτή την τηλεφωνική εταιρία» μου είπε καθώς με το ποντίκι του υπολογιστή άνοιγε ένα σύνδεσμο  « θα χρειαστεί να μπείς και να πάρεις ένα αρχείο που λέγεται green , κατάλαβες ; »  τα καφέ του μάτια καρφώθηκαν πάνω μου όλο ελπίδα.
« κοίτα» τα αγχωμένα λόγια μου έβγαιναν χωρίς να είμαι σίγουρη για το τι ακριβώς θέλω να του πω
«ναι είμαι καλή με τους υπολογιστές αλλά δεν κάνω τέτοια , εννοώ μπορεί να έχω ψηλό χακάρει καμία δύο φορές με τους φίλους μου αλλά ήταν για πλάκα και όχι κάτι που θα μπορούσε να με παει φυλακή»του είπα φοβούμενη για το πώς θα μπορούσε να πάρει την σχεδόν αρνητική μου απάντηση σε όλη αυτή την επιχείρηση με τον χακαρισμα
« το καταλαβαίνω» μου ειπε με ένα ήρεμο τόνο κάνοντας με να ξαφνιαστω άλλ και ταυτόχρονα να ηρεμήσω καθώς σκεφτόμουνα πως για να τα έλεγα όλα αυτά στον Τζέιμς σίγουρα θα είχε χάσει την ψυχραιμία του μαζί μου «και να ξέρεις σε κάθε άλλη περίπτωση δεν θα σου το ζητούσαμε αλλά  είναι μεγάλη αναγκη  και επιπλέον αν σε κάνει να νιώθεις λίγο καλύτερα θα είμαι ακριβώς δίπλα σου σε αυτό το γραφείο « μου είπε δείχνοντς το γραφείο αριστερα μου και για κάποιο λόγο αυτή η πληροφορία με έκανε να νιώσω πράγματι λίγο καλύτερα καθώς αυτό το αγόρι που βρισκόταν μπροστά μου φαινόταν πρόθυμο να με βοηθήσει με κάθε τρόπο
« εντάξει» εγνεψα  με ένα αμήχανο χαμόγελο «θα κανω ότι μπόρω , απλά μια τελευταία χάρη» με κοίταξε θετικά σαν να συμφωνούσε με ότι δίποτε θα του έλεγα
« μήπως μπορείς να μου φέρεις τα γυαλιά μου ,ήταν στην τσάντα που κρατούσα όταν με έφεραν εδώ» εκείνος μου χαμογέλασε και ξεκίνησε να περπατάει μέχρι που σταμάτησε λίγα μέτρα μακριά γυρίζοντας με ένα απορρήμενο και ταυτόχρονα καλοσυνάτο βλέμμα
«Νομίζω δεν σου είπα το ονομά μου , με λένε Μάικ»
« βερόνικα» του είπα από συνήθεια θέλοντας να του δείξω  πως χαιρόμουν για την γνωριμία, ξεχνώντας πως ο ίδιος πριν από λίγο μου είχε απευθυνθεί με το ονομα μου. 
«το ξερω» μου απάντησε με λόγια όλο νόημα και αποχώρησε από το δωμάτιο.

___________________________________

Γεια σας ..... ανέβασα μετά από  αρκετό καιρό είναι μικρό αυτό το παρτ απλά η αλήθεια  είναι ότι είχα ψηλό ξεχάσει την ιστορία

Ελπίζω να σας αρέσει θα τα πούμε