Alles wat hij verlangt..

The surprise

Mijn ogen worden groot en mijn mond valt open van wat ik zie: Overal handboeien, blinddoeken, zweepjes, klemmen, bevestigingen aan de muren, kleding, speeltjes, dildo's.. Ga maar door. Ik kijk de kamer rond en laat mijn blik vallen op Christopher, die beschaamd naar de grond kijkt. Zo te zien staat het huilen hem nader dan het lachen. Eigenlijk wil ik weglopen, maar ik vind hem écht leuk. Snel pak ik zijn hand vast en wrijf er zachtjes over. "Chris.. Ik weet niet wat ik moet zeggen.." Zeg ik radeloos. Ik zie een traan over zijn wang lopen. "Ik snap het.." Zegt hij met een brok in zijn keel. "Ik.. Ik wil het wel proberen eigenlijk." Zeg ik snel. "Dit is alleen iets wat ik nog nooit eerder heb gedaan, maar ik vertrouw je." Zijn gezichtsuitdrukking verandert door mijn woorden. Hij pakt mijn gezicht en zoent elk stukje ervan. "Je weet niet hoe lang ik wacht.. Op iemand als jou!" Zegt hij opgewonden. "Ik zal er voor zorgen dat je het net zo fijn gaat krijgen als ik. Dani, ik ben zo blij!" Hij kijkt zo blij, ik voel me goed bij mijn beslissing: Hij liet me zo goed voelen in deze kamer, alsof er niks in de wereld is dan ons.

"Maar.. Wel stapje voor stapje. En bij 'kippensoep' moet je echt stoppen hoor! Ik vertrouw mensen niet zo snel, om eerlijk te zijn." Zeg ik voorzichtig. "Natuurlijk! Ik gooi je echt niet meteen in het diepe haha." Zegt hij lachend en duwt me zacht naar binnen. "Kijk maar even rond. Ik schenk koffie voor ons in." Zegt Chris en hij loopt weg. Voorzichtig zet ik wat stapjes in de kamer. Er staat een grote comfortabele leren stoel in de hoek. De muur erachter is felrood en de andere zijn wit. Er ligt een zacht beige kleed op de donker-houten vloer. Het is een ruime kamer, net als de rest van de kamers. Aan de muur hangen allerlei voorwerpen aan haakjes, maar één ding in het bijzonder spreekt me aan. Het is een soort bal met bandjes, voorzichtig pak ik het van het haakje. Ik bekijk het en leg het op de tafel, die tegen de achterste muur aan staat. Nu wil ik ook weten wat het is. Op de tafel liggen ook kleine dingetjes . Ik zie een soort knijpers liggen, houten en metalen. Ik huiver, ik weet dat dat tepelklemmen zijn. Die hebben Xander en ik gezien op de kamasutra-beurs vorig jaar. Ook staan er kaarsen op tafel, wat romantisch!

Voor ik verder kan rondneuzen komt Christopher binnen met twee grote koppen koffie. "Wil je hier zitten of liever naar beneden?" Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. "Hier is goed hoor. Mag ik wat vragen?" "Tuurlijk, wat is er?" Ik pak de bal met bandjes op en vraag wat het is. "Nou, uhm.. Die bal moet in je mond en die bandjes maak je vast zodat hij blijft zitten." Zegt hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is en zet de kopjes op tafel. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Waarom zou je dit gebruiken?" Vraagt ik geschokt. "Ik.. Uhm, het geeft je een soort gevoel van machteloosheid." Hij staat op en opent een ladekast, die in de rechterhoek staat. "Met die bal in je mond en vastgebonden. Je kan geen kant op, je moet luisteren naar me en als je dat niet doet.." Hij pauzeert even. "Dan krijg je straf." Ik ben er helemaal stil van. Niet zeker of ik het wel aankan, dat ik niet ga huilen van de pijn of dat ik het lekker vind. Ik bedenk me net dat ik vandaag ook moet werken, mijn vierde dag alweer. "Chris, ik moet wel zo al weg.." Zeg ik sip. "Nee, dat hoef je niet." Zegt hij droog. "Hoezo niet?" Vraag ik hem verbaasd. "Weet je nog dat telefoontje dat ik moest plegen?" Ik knik. "Dat was je baas, Robbert. Ik heb hem verteld dat ik je nodig had voor een tijdje, dus ene.. Uhm.. Kirstie? vervangt je tijdelijk." Even is er een stilte, er gaat van alles door mijn hoofd nu: Waarom? Straks lukt Kirstie het niet? Wat gaat hij doen met me? Ik vraag hem waarom hij me niet laat werken, maar hij wilt niks zeggen tot bij het diner.

Het is nu elf uur in de ochtend en we zitten weer in de keuken. Chris is bezig met het maken van ontbijt, gekookte eieren, broodjes enzovoorts. Heel zachtjes horen we iemand aan de deur morrelen en de deur vliegt open. "Chriiiiisss!?" Roept iemand keihard door het huis. "In de keeeeukeeeeen!" Roept hij terug. En hij fluistert: "Dat is Kateena, de huishoudster." Er stapt een klein vrouwtje de keuken binnen, verrast door mijn aanwezigheid. Ze steekt haar hand uit en stelt zich voor. Haar accent is inderdaad behoorlijk, maar valt gelukkig te verstaan. Ze lijkt me een aardige vrouw. "Poeh poeh, dat was me een ochtend, kind niet naar school willen en huilen, hele ochtend. Gelukkig wel gegaan, hulp nodig bij iets meneer?" Zegt ze. Chris knikt. "Ja kun je misschien de bloemen en planten water geven? En misschien de vloer in de gang dweilen? Ik had modderschoenen, sorry." Zegt hij. Kateena knikt vriendelijk naar ons en gaat aan de slag. "Wel vijf minuten de eieren." Zegt ze terwijl ze wijst naar de pan borrelend water. "Tot straks meneer en mevrouw, dan ik thee brengen, met koekjes!" Zegt ze vriendelijk.