Evanescence - Lost in Paradaise
____________________________________
Wierzyłem w coś tak odległego
Tak jakbym był człowiekiem
I wypierałem się tego uczucia bezradności
We mnie, we mnie
Pamiętam ten dzień, w którym się od ciebie odwróciłem. Byliśmy wtedy dziećmi. Obrałem inną drogę, porzucając nasze wspólne plany, marzenia. Miałem nadzieję, że tak będzie dla nas lepiej. Chciałem, żebyś rezygnował ze mnie. Bo wiedziałem, że droga, którą chcieliśmy podążać razem tak naprawdę nie istnieje. Nie było nam pisane być w tym świecie szczęśliwymi. Jednak ty nie zrezygnowałeś ze mnie. Wciąż próbowałeś mnie latami odzyskać. Nie dopuszczałeś do siebie myśli, że straciłeś mnie na dobre. Widziałem to w twoich oczach. Powiadają, że nadzieja umiera jako ostatnia, ale twoja trwała latami. Zwyczajny człowiek by się już poddał. Tylko, że ty byłeś wyjątkowy. Zauważyłem to już dawno, więc nie chciałem byś marnował swoją wyjątkowość na mnie. Bo byłem bezskrzydłym aniołem, żyjącym w mroku. Nie miałem po śmierci ostatniego brata już niczego. To co trzymało mnie tu to obietnica, którą mu złożyłem i po części ty. Bo nim się spostrzegłem, stałem się uzależniony od ciebie. Moje myśli krążyły coraz bardziej obok Twej osoby, Hashiramo. Niejednokrotnie spędzając noc przy jakiś klanowych papierach przyłapywałem się na myślach, że chcę znowu zobaczyć twoje czekoladowe tęczówki, które lśniły zawsze swoim radosnym blaskiem. Sprawiało to, że sam zaczynałem wierzyć, iż jesteś tym, który przywróci mi chociaż trochę światła, w miejsce rozpaczy po młodszym bracie.
Wszystkie obietnice, które złożyłem
Jedynie, by was zawieść
Wierzyliście we mnie, ale ja jestem załamany
Nadszedł moment w walkach naszych klanów, by znów zobaczyć kto naprawdę z naszej dwójki jest silniejszy. Braciszku, ty dałeś moim oczom ponowną możliwość ujrzenia światła. Nie pozwolę, żeby twoja ofiara poszła na marne. Przekazałeś mi nie tylko swoje oczy, ale także los naszego klanu. Nie mogę cię zawieść. Nie zatracę się tym razem w twoich oczach, Senju. Bo ty jesteś przyczyną tego, że Izuny już ze mną nie ma. To twoja wina i twojego brata! To wszystko przez was. Nienawidzę cię, Hashiramo... To była kolejna próba, żeby cię do końca znienawidzić. Jednak jak wszystkie inne nieskuteczna. Nie byłem w stanie cię znienawidzić, gdyż już dawno cię pokochałem. Za te twoje wiecznie roześmiane oczy, piękny uśmiech, który nie może równać się z żadnym innym. Nawet te twoje tendencje do wpadania w niezapowiedziane depresje. A na moje nieszczęście Uchiha kochają tylko raz. Więc co teraz zrobisz, skoro mnie pokonałeś? - pomyślałem, spoglądając na ciebie. Chciałem, żeby było już po wszystkim, bym mógł dołączyć do brata, ginąc z Twej ręki. Znowu nie przewidziałem twojej reakcji. Ponownie walczyłeś o mnie i nasze dawne, dziecięce marzenia, które nie zostały przez ciebie porzucone. Tym razem wygrałeś i pozwoliłem sobie, żebyś mnie wciągnął na swój brzeg.
Nic mi nie zostało
A wszystko co czuję to te okrutne pragnienie
Upadaliśmy przez cały ten czas
I teraz jestem zagubiony w raju
Rozpoczęliśmy spełnianie naszego dziecięcego snu, który miał być zapoczątkowaniem drogi do pokoju. Końcem wyniszczającej wojny, gdzie jedyny pretekst, żeby to dalej ciągnąć była zemsta za poległych bliskich. Byliśmy świadomi, że to pętla bez wyjścia już w młodym wieku. A teraz mogłem na nowo cieszyć się twoim towarzystwem. Sam nie sądziłem, że tak bardzo mi ciebie brakowało. Twego głosu, którego mogę słuchać godzinami i wiecznego optymizmu, którym się ze mną dzieliłeś. Tych nieśmiałych próśb o zrobienie ci twojej ukochanej grzybowej i bredni radosnych po zjedzeniu jej. Sprawiłeś, że mój ponury świat, pogrążony w wiecznym smutku i rozpaczy stawał się bardziej radosny. Byłeś dla mnie jak światło w ciemnym tunelu, który zdawałoby się, że nie ma końca. Naprawdę się z tego cieszyć potrafiłem, a myślałem, że tą zdolność dawno temu utraciłem. Została mi przywrócona przez ciebie. Od początku wiedziałem, że jesteś wyjątkowy dla mnie. A teraz radowałem się z każdej chwili, którą spędzaliśmy razem. Chociaż czułem, że nie będę mógł mieć cię więcej. Nawet nie śmiałem o tym marzyć. Zasługiwałeś na kogoś o wiele lepszego niż ja. Do tego nie było raczej szans, żebyś się we mnie zakochał. Jednak to się stało. Nigdy nie zapomnę dnia, w którym przy zachodzie słońca wyznałeś mi swoje prawdziwe uczucia przy rzece, która sprawiła, że się poznaliśmy w dzieciństwie. Od tamtego czasu wiedliśmy razem szczęśliwe, jednak skrywane życie przed resztą mieszkańców. Aż do dnia, w którym cię straciłem, bo jako głowa wioski i lider Senju musiałeś mieć syna. Do tego mieli nadzieję, że syn odziedziczy twoje bardzo przydatne zdolności. Ten dzień sprawił, że zatraciłem się w nienawiści do świata. Bo nikt nie miał prawa ciebie mi odebrać. Nie zasłużyłem sobie niczym na ponowne cierpienie, po bliskiej sercu osobie.
Chciałabym, by przeszłość przestała istnieć
Ale wciąż trwa
I chciałbym czuć się tak, jakbym tu należał
Jestem tak samo przerażony jak wy
Teraz w wiosce już nic mnie nie trzyma. Byłem tylko tam ze względu na ciebie. Jednak teraz zostanę zastąpiony przez kobietę. Może będzie ci z nią lepiej. Spojrzałem po raz ostatni przez ramię na wioskę. Teraz także słońce zachodziło. Jednak to nie miało już dla mnie znaczenia, nie kojarzyło mi się z czasem twego wyznania, które wtedy myślałem, że było szczere. Teraz nie jestem w stanie już określić czy kiedykolwiek mnie naprawdę kochałeś. Oddaje cię twojej prawowitej żonie. Chociaż wciąż żałuje, że teraz ktoś inny będzie czuł twoje usta, twój dotyk i to nie będę ja. Łudziłem się przez te wszystkie lata, że i my możemy mieć happy end. Byliśmy skazani na porażkę od początku.
Mimo iż odszedłem, nie byłem w stanie przestać myśleć o Tobie. Często zastanawiałem się, gdzie jesteś i co robisz. W celu zobaczenia cię atakowałem naszą wioskę. Jednak przyszedł czas, że się zmieniłeś i swym mieczem mnie przebiłeś. Cudem udało mi się przeżyć, więc zaszyłem się w podziemiach. Tam też miałem ciebie, ale nie prawdziwego. Tak więc ponownie trwałem latami, myśląc o przeszłości, knując plany o przyszłości. Chciałbym stworzyć świat, w którym moglibyśmy razem być szczęśliwi. Bo wciąż nie mogę przestać rozpamiętywać naszej przeszłości.
Nic mi nie zostało
A wszystko co czuję to te okrutne pragnienie
Upadaliśmy przez cały ten czas
I teraz jestem zagubiony w raju
Uciekajcie, uciekajcie
Pewnego dnia już nie poczujemy więcej tego cierpienia
Zabierzcie je wszystkie, wasze cienie
Bo one nie pozwolą mi odejść
