The Sleeping Killer

Hoofdstuk 1

Zwetend schrok Aiden wakker. Het dekbed zat stevig om hem heen gewikkeld en hij had in zijn slaap zijn kussen uit het bed gewerkt. Zuchtend wurmde hij zich uit het dekbed en viste met wat moeite zijn kussen van de grond. Daarna liet hij zich achterover zakken. 

Hij staarde naar het plafond. Hij had zo vreemd gedroomd. Hij droomde dat hij iemand vermoordde. Aiden sloot zijn ogen en zag de beelden van de droom weer voor zich. Hij zag weer hoe hij het flatje binnenging en doorliep naar de slaapkamer waar de jonge vrouw lag te slapen. Hij zag weer hoe hij zijn handen om haar hals legde. Hij herinnerde zich dat ze wakker werd en hem verbaasd en geschrokken aan had gekeken. 'Wie ben jij en wat doe jij hier?' had ze gevraagd. Aiden had niet geantwoord. Althans, niet met woorden. Hij had haar in haar gezicht geslagen en gezegd dat ze haar mond moest houden. De vrouw was gaan gillen. Hij had een zakdoek uit zijn broekzak gehaald en die in haar mond gepropt. Toen ze niet meer kon gillen was ze om zich heen gaan slaan en schoppen. Aiden herrinnerde dat hij op haar was gaan zitten om haar in bedwang te houden en zijn handen opnieuw om haar hals had gelegd. Zachtjes had hij geknepen. De jonge vrouw had hem angstig aangekeken. Hij kneep steeds harder. Ze had geprobeerd te gillen en hem van zich af te duwen, maar het had geen zin. 'Rustig maar,' had hij gezegd. 'Rustig het is oké. Ga maar weer slapen.' Hij had nog wat harder geknepen. Steeds harder en harder. Haar ogen waren dof geworden en haar ademhaling steeds zachter. Zijn handen bleven waar ze waren, ookal zag hij in dat deze vrouw zou gaan sterven. Door zijn schuld.

Op een gegeven moment bewoog de vrouw niet meer. Ademen deed ze ook niet meer. Ze was dood. 

Aiden kon zich niet herineren dat hij ooit een droom had gehad die zo levensecht was geweest. Hij kon zich alle details voor de geest halen. Hij wist welke kleur lippenstift er zonder dop op de toilettafel van de vrouw had gelegen en welke kleur nagellak ze droeg. Hij wist zelfs de tijd op haar wekkerradio: 03:17 uur. Een akelig gevoel bekroop hem. Dit was tricky. Heel erg tricky. Wat als het geen droom was geweest? Als hij echt iemand vermoord had? Hij schudde zijn hoofd. Dat zou onmogelijk zijn. Hij kon niet gelijk na de dood van de vrouw in zijn eigen bed wakker worden. Dan zou het nu minstens een half uur later moeten zijn want de vrouw woonde ergens in de Vogelbuurt en je deed er een half uur over om daarvandaan naar zijn huis te komen. Vlug keek hij op zijn wekker. 03:23 uur. Opgelucht liet Aiden zich terugzakken in zijn kussen. Het was maar een droom.

Het was vijf uur in de ochtend en Aiden was nog steeds wakker. Steeds als hij zijn ogen sloot, zag hij de stervende vrouw voor zich. Hij keek naar zijn handen. In zijn droom waren dit de handen van een moordenaar. Aiden spande zijn spieren aan. Zou hij sterk genoeg zijn om iemand in het echt te kunnen wurgen? Hij schrok van deze gedachte. Hij was vijftien, hij hoorde niet na te denken over moorden. Hij hoorde bezig te zijn met school, meisjes en proberen zijn ouders over te halen hem naar de coolste club van de stad te laten gaan. Niet met moorden. 

Een half uur later was Aiden nog steeds wakker. Zuchtend kwam hij uit bed. Toen hij de trap af liep, zag hij de krant al op de deurmat liggen. Aiden pakte hem op, maar de tekst die met grote letters op de voorpagina stond gedrukt liet al het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. Als gehypnotiseerd las hij de tekst keer op keer:

Vrouw dood in flat aangetroffen, politie staat voor een raadsel.

Snel las Aiden het artikel dat erbij hoorde:

In de nacht van zaterdag op zondag is een vrouw in haar flat gewurgd. Het gaat om Laura Akkerman (35 jaar). Ze is om kwart voor vier gevonden in haar slaapkamer door een buurman die zegt dat hij gegil uit haar woning hoorde komen. Hij durfde eerst niet goed te gaan kijken, maar is uiteindelijk toch gegaan omdat hij zich zorgen maakte. Toen hij Laura dood in haar bed zag liggen heeft hij gelijk de politie gebeld, die voor een raadsel staat. "Er zijn helemaal geen sporen," verteld Lars Beekhuis, woordvoerder van de politie Utrecht. Geen vingerafdrukken, geen vezels van kleren, geen DNA-materiaal, helemaal niets. We hebben geen enkel aanknooppunt. We vragen iedereen die iets gezien of gehoort heeft contact met ons op te nemen. Zelfs het kleinste dingetje kan cruciaal zijn."

Laura wordt woensdag in besloten kring begraven. 

Aiden voelde zich misselijk worden. De moord waarvan hij gedroomd had stond in de krant! En hij kon zich elk detail ervan herinneren... Hoe kon dit?