The Sleeping Killer

Hoofdstuk 2

Aiden, Aiden, heb je het al gehoord? Hij had nog geen twee stappen op het schoolplein gezet of Liz kwam op hem af rennen. Aiden wist niet goed wat hij moest zeggen. Hij besloot te doen alsof hij van niets wist. 'Wat heb ik gehoord?' vroeg hij. 'Van die vrouw die in haar flat vermoord is. De politie heeft geen enkel spoor gevonden en niemand heeft iets gezien. Dat is toch super raar? vind jij dat niet raar?'

'Eh, ja dat is inderdaad wel...'

Aiden kon zijn zin niet eens afmaken, want Liz ratelde al weer verder. 'Ik vind het best een eng idee hoor,' zei ze. 'Dat er iemand rondloopt die een vrouw vermoord heeft. Iedereen kan het gedaan hebben. Zelfs die maffe vent van wiskunde.'

Aiden begon zich ongemakkelijk te voelen, zo te merken was Liz niet snel uitgepraat over dit onderwerp. Nu was Liz over veel dingen niet snel uitgepraat, zo was ze nou eenmaal, maar Aiden had er nooit echt problemen mee gehad. Tot zijn droom van vannacht. Hij wist niet of hij het aan haar moest vertellen of niet. Liz kennende zou ze helemaal hyper worden en zeggen dat hij een voorspellende gave had ofzo. Ondertussen praatte Liz maar door. Als ze nou eens stil was... Ineens hoorde hij een stem zachtjes wat fluisteren. Aiden spitste zijn oren. 'Leg haar dan voorgoed het zwijgen op,' hoorde hij. 'Ze is irritant en zit je in de weg. het enige wat ze goed kan is praten, verder niets.'

'Aiden, voel je je wel goed?' hoorde hij Liz ineens vragen. 'Eh... Ja hoor, ik voel me prima. Hoezo vraag je dat?'

'Je zag ineens zo wit en je ogen draaiden een beetje weg. Wil je echt niet even gaan zitten?'

'Nee, nee, ik voel me prima. Ik dacht alleen dat ik wat hoorde.' Liz keek hem vreemd aan. 'Sinds wanneer draaien je ogen weg als je wat hoort?' vroeg ze sceptisch.

'Jezus ik zei toch dat er niets aan de hand is!?' Snauwde Aiden. Liz keek hem bang aan. 'Heb je vanochtend gekleurde concactlenzen in gedaan?'

'Nee, ik ben niet gek. Hoezo vraag je dat?'

'Ik dacht dat je ogen rood waren.' Onderzoekend keek Liz hem aan. 'Vreemd, nu is het weer weg.' Aiden kreeg het heel warm. Gelukkig ging de bel. 'Ik moet gaan, als ik nu weer te laat kom heb ik echt een probleem.' Haastig liep Aiden weg. 

Au, klotetakken. Boos sloeg de man de takken van zich af. Waarom had hij zich dan ook in de bosjes verstopt? Hij had net zo goed op het dak van de school kunnen klimmen om dat jochie in de gaten te houden. Hij haalde zijn I-phone uit zijn zak en maakte snel een paar foto's terwijl de jongen met een meisje stond te praten. Het was best een lekker meisje. Ohnee, hoe zeiden ze dat ookalweer in de mensenwereld? Een mooi meisje. Ze had van dat lange donkere haar en grote ogen met lange donkere wimpers. Ze was niet te dik en niet te dun. Zijn maag rommelde. Wat had hij ineens zin in een snack. Hij likte langs zijn lippen en keek verlangend naar de kinderen op het schoolplein. Hij had het hier voor het uitkiezen. Lange kinderen, korte kinderen, dikke kinderen, dunne kinderen, punkers, gothics, brave schoolmeisjes, nerds, atleten, niet-brave schoolmeisjes, whatever you name it. Zijn maag gromde nog wat harder. Zijn nagels groeiden en werden lang en scherp. Zijn tanden werden wit en puntig en zijn ogen gloeiden rood op. Wat zou hij graag een van die kids van het plein graaien. Hij dacht aan wat de baas gezegd had. "Nooit op klaarlichte dag iemand aanvallen. Doe je dat wel dan loopt het niet erg goed voor je af." Een rilling trok langs de rug van de man. Er deden de vreselijkste verhalen de ronde over zijn opdrachtgever. Zo zou hij een keer iemand gemarteld hebben, maar pas nadat de stembanden van diegene waren doorgesneden zodat er geen geluid gemaakt kon worden. Hij zou met een haak door je neus gaan om je hersenen eruit te trekken. Hij zou een voor een je elk botje in je lichaam breken met een hamer. Hij zou je vingers eraf knijpen met een nijptang. Nee, hij zou zich toch maar inhouden en zich aan zijn opdracht houden. Een zo'n snotneus was het niet waard om voor te sterven.