Pielęgniarka

Randka ¿ ?

Podskoczyliśmy i szybko podbiegliśmy do okna, ujrzeliśmy rząd osób pod ścianą i krzyki Niemieckich oficerów. Łapanka. Westchnęłam i odeszłam od okna siadając na kanapie.
-To jest straszne -szepnęłam smutno, a Tadeusz usiadł obok mnie i wziął moją dłoń w swoje.
-Wiem, ale na ten moment niestety musimy do tego przywyknąć - spojrzał na mnie, jednak po chwili odwrócił wzrok na zegarek.
-Muszę już iść , mam spotkanie z Orszą za paręnaście minut-zabrał swoje dłonie , wstał i zaczął iść do drzwi.
-Dziękuję za pomoc -uśmiechnęłam się do niego, a on odwzajemnił uśmiech i poszedł.

Był wieczór , całkiem ciemno na ulicach i coraz mniej ludzi na zewnątrz. Wyjrzałam przez okno mieszkania, zero Szkopów w pobliżu. Zgrabnie wyszłam przez otwór i po chwili męczenia dostałam się na dach. Usiadłam opierając się plecami o komin i ilustrując wzrokiem wszystkie gwiazdy na niebie, zaczęłam wspominać przedwojenne czasy. Łzy zaczęły lecieć mi samoistnie. Dawne chwile same zaczęły do mnie wracać. Mimowolnie przypomniałam sobie moją mamę.

Po dostaniu informacji o śmierci Ojca , obie się załamałyśmy.
Zaczęłam się zastanawiać , czy ten wyjazd był dobrym pomysłem, jednak nie myślałam nad tym długo bo, przerzuciłam myśli na inny tor. Zauważyłam coraz więcej Niemieckich oficerów przed kamienicami, więc niewiele myśląc szybko wskoczyłam oknem do mojego mieszkania i po cichu zamknęłam szybę zasłaniając  je po tym. Zwinnie przemieściłam się do łóżka i od razu po położeniu się na nim, zasnęłam.

Po nocnym odpoczynku, rano , usłyszałam dźwięk dzwoniącego telefonu , leniwie wstałam z łóżka i do niego podeszłam.
-Tak słucham?-spytałam ziewając.
-Nie przeszkadzam panience?-roześmiał się Alek-Nie widziałem Cię dziś. Chciałbym to zmienić-słychać było jak się uśmiechnął.
-Co ma Pan na myśli?-zaśmiałam się cicho.
-Przyjdę po Panienkę.. za trzydzieści pięć minut , jeżeli to nie problem i Panienka nie ma planów-mruknął.
-Do zobaczenia-odparłam krótko i zakończyłam rozmowę.