အိပ္ယာ ႏိုးလာေတာ့ Sehun နာက်င္မႈက ေျပာမျပတတ္...။
ေဘးမွာ အိပ္ေနမယ္ထင္တဲ့ Chanyeolလဲ မ႐ွိတာေၾကာင့္ Sehun ကုိယ့္ဘာသာ ထရပ္ကာ မ်က္နာသစ္ဖုိ႔ ျပင္ရသည္...။
ေသခ်ာေတာင္ မတ္တပ္မရပ္ႏိုင္...
ျပန္ျပန္ပီး ထုို္င္က်သြားတာမုိ႔ ParkChanyeolႀကီးကို ေမတၱာအလံုးလိုက္ႀကီးကို ပို႔လိုက္မိသည္...။
Sehunပို႔သတဲ့ ေမတၱာ ေတြေၾကာင့္ထင္တယ္ 😒
အခန္းထဲကို ဝင္လာတဲ့ Chanyeol...
ကြၽန္ေတာ္ကိုလဲ ျမင္ေရာ အနားကို ေျပးလာကာ ေပြ႔ခ်ီပီး...
"လွမ္းေခၚတာေတာ့မဟုတ္ဘူး Sehunရာ"
"ေတာ္ တိတ္ မင္းအသံမၾကားခ်င္ဘူး ေနာက္တစ္ခါ မင္းအလွည့့္ပဲ"
"ဟင့္အင္ မင္းကိုပဲယူမွာ "
"မင္း.."
တကယ္ပဲ Chanyeol ကို လက္လန္္တယ္...
အ႐ွက္မ႐ွိတဲ့ စကားေတြ သူ႔မုိ႔ေျပာထြက္ရဲတယ္...။
"ထြက္သြား ပီးမွ ျပန္လာေခၚ "
ကြၽန္ေတာ္ စကားကို အရမ္းကို နားေထာင္တတ္လြန္းတဲ့ ParkChanyeolက ေခါင္းကို အတင္းကို ရမ္းျပကာ...
သူကိုယ္တုိင္ မ်က္နာသစ္ေပးပီး သြားတုိက္ဖို႔ကိုလဲ သူပဲ လုပ္ေပးေနသည္...။
လူကုိ သြားတုိက္သင္ေပးေနတာမ်ားလားမသိဘူး😒
ေရခ်ိဳးမယ္လုပ္ေတာ့လဲ ကိုယ္တုိင္ခ်ိဳးပါမယ္ဆုိတာကို အတင္း မရမက ကို ခ်ိဳးေပးျပန္ေရာ...
အက်ႌ ဝတ္ေတာ့လဲ အတင္းဝတ္ေပးတာ😞
ထမင္းစားေတာ့လဲ ဝါးမေကြၽးရံုတမယ္ပဲ...😞
"Park Chan ငါ ကေလးမဟုတ္ဘူးကြ"
"အင္း သိတယ္ မင္းက ငါ့ခ်စ္ခ်စ္"
ေအး ေကာင္းေရာ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး...။😒
"Aww Sehun "
"ေျပာ "
"ငါ မင္းကို ေခၚဖို႔ နာမည္စဥ္းစားထားတယ္ သိလား"
"ပံုမွန္ပဲေခၚ အတြန္႔မတတ္နဲ႔"
"မရဘူးကြာ ခုက စပီး seseေလး လို႔ ေခၚေတာ့မယ္ "
