"254 Jaar Van Huis" (Nederlands/Dutch)

PROLOOG

Al vloekend haastte ik me door de volle hallen van de luchthaven. Helaas moet ik altijd mijn spullen verliezen op momenten dat ik dat echt niet kan gebruiken. Ook nu is dat het geval. Waar ik in vredesnaam dat verdomde ding heb gelaten is de vraag. Terwijl ik met m'n neus in m'n tas langs de kiosk rende voelde ik een golf van ongerustheid over me heen komen. 'Kutzooi!' schelde ik als er een traan over mijn wang gleed. 'Zeg mevrouw zou je zulke taal niet willen gebruiken in een openbare ruimte? Volgens mij ben je op zoek naar dit, of niet? En stop alsjeblieft met huilen. Daar word ik ongemakkelijk van.' Voor mij stond een jongen met een brede grijns te zwaaien met een bordeaux rood mapje. Hoe hij daar aan komt en hoe in vredesnaam hij mij gevonden heeft met alleen maar dat kleine fotootje en een naam? Daar wou hij geen antwoord op geven. 'Wees blij dat je je paspoort terug hebt' was het enige wat hij zei voordat hij met grote passen naar de aankomsthallen liep. Het was jammer dat ik geen naam of eventueel telefoonnummer heb gekregen van hem. Het was namelijk absoluut een leuke jongen om te zien.

Nadat ik mijn koffer bij de bagage had afgegeven en door de douane was gegaan, liep ik met mijn knalroze rugzak door het winkelpleintje naar de Starbucks. Al sippend aan mijn matcha milk tea kwam ik uiteindelijk aan bij de vertrekhal. Aangezien ik nogal aan de vroege kant was ging ik zitten op een bankje bij het raam en pakte ik mijn telefoon erbij. '11 gemiste oproepen van mama, 5 gemiste oproepen van papa, 7 gemiste oproepen van bestiee en een paar berichtjes van Lars. Die laatste kon van mij dus echt een hele erge ziekte krijgen. Ik twijfelde even maar heb alsnog zijn nummer geblokkeerd en uit mijn contacten verwijderd. Zuchtend trok ik mijn benen op en legde ik mijn kin op mijn knieën. Eigenlijk vraag ik mezelf echt af hoe ik hier terecht ben gekomen. Vooral dat ik hier in m'n eentje zit. Dat was niet bepaald de bedoeling. Ik denk wel dat het misschien beter is om deze reis alleen te maken. Ook al zou het leuker zijn met wat mensen op me heen. Mijn depressieve gedachtes werden ruw onderbroken door het afgaan van een telefoon. Dit keer was het Caat die me belde. 'Hey meid, wat is er?' Al wachtend op een antwoord keek ik hoe een vliegtuig van Lufthansa de lucht in ging. Vliegtuigen heb ik al van jongs af aan indrukwekkend gevonden. Mijn eerste herinnering aan vliegen was van toen ik een jaar of 9 was. Naar New-York ging ik toen. Dit keer gaat de reis compleet de andere kant op. Caat had in ieder geval nog steeds geen antwoord gegeven dus ik hing de telefoon op. Het zou nog een uur duren tot dat de gates opengingen. Vandaar dat ik mijn hoofd liet rusten tegen het raam en in slaap viel.

Terwijl het Chinese koppel voor me zich incheckte bij de balie nam ik de tijd om afscheid te nemen van mijn thuisland. Ik wist dat dit het laatste moment was om terug te gaan. Eenmaal langs die balie en ik kon niet meer terug. Om heel eerlijk te zijn twijfelde ik wel een paar secondes. Maar toen de stewardess het ticket uit mijn handen pakte wist ik 100% zeker dat dit is wat ik wilde.

De oude man bij het raampje keek mij verbaasd aan terwijl ik aan het prutsen was met het bagage luik boven de stoelen. 'Mevrouw, u moet wel het knopje omhoog duwen.' glimlachte hij. 'Oh, dankuwel'. 'Is dit je eerste keer naar.... als je mij even excuseert. Ik moet nodig naar het toilet' 'Natuurlijk' antwoord ik als ik mijn oortjes uit mijn zak haal en een willekeurige afspeellijst aanklik. Buiten lopen groepen mensen naar een transfer bus. Vooraan staan een paar mannen in gele hesjes aanwijzingen te geven aan een karretje met koffers. Aan de andere kant van de bus zie ik een vrouw achter twee kinderen rennen. Net op tijd stopt het karretje met koffers voor de vrouw. Het scheelde niet veel of ze had eronder gelegen. "Ocean eyes" van Billie Eilish speelt zich af op mijn telefoon. En voor de tweede keer deze dag glijdt er een traan over mijn wang. Flashbacks naar het afgelopen jaar komen mijn gedachtes binnen. Hoe het allemaal begon tijdens die ene Engels les, weken later toen we naar zijn wedstrijd gingen en ook een schoolfeest. Hij was geen jongen die echt van feestjes hield. Toch heb ik hem kunnen overhalen om mee te gaan. Die avond hebben we urenlang gedanst en aan het einde vroeg hij of hij mijn vriendje mocht zijn. Natuurlijk zei ik meteen ja. Eigenlijk is Tim de enige van wie ik echt afscheid heb genomen. Dat moment staat gebrand op mijn netvlies. Hoe hij in het ziekenhuisbed lag met zijn ouders naast hem. Zijn laatste wens was om mijn hand vast te houden als zijn hart zou stoppen met werken. Tim vertelde me dat ik vooral niet zijn moordenaar moest gaan zoeken en door moest gaan met mijn leven. Dat eerste is gelukt. De politie heeft de man twee dagen na het ongeluk opgepakt. Maar doorgaan met je leven nadat de jongen waar je jaren van hebt gehouden, is overleden in jouw armen? Zo makkelijk gaat dat niet. Na een paar minuten vol in gedachten ploft er iemand naast me neer.

'Meid waar denk je in vredesnaam mee bezig te zijn. Zomaar zonder ons af te reizen naar de andere kant van de wereld.'

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------