MAFYA'NIN KÜÇÜĞÜ

Bölüm 1 - TANIŞMA

Koşa koşa yüksek duvarlı bahçenin açık kapısından içeri girdim. Sürekli arkama bakmaktan koşamıyordum. Nefesimi artık hırıltılı almaya başlamıştım. Ne kadar koştum ya da neredeydim hiç farkında değildim. Karanlık büyük bahçe duvarının dibine çömelip sesleri dinlemeye başladım. Ne kadar becerebilirim emin değilim çünkü nefesimi bir türlü düzenleyemiyordum. Belli ki serseriler beni kaybetmişti. O kadar çok korkmuştum ki onları görünce ... Patronumla konuşup bu kadar geç saatlere kadar çalışamayacağımı söyleyecektim. Ama çok paraya ihtiyacım vardı. Küçük kardeşime nasıl bakacaktım ki. Ne kadar süre öylece karanlıkta oturdum. Bacaklarımı hissetmez hale gelmiştim. Son kez etrafı dinledikten sonra yerimden kalkmaya yeltendim ama ayaklarım öyle uyuşmuştu ki hareket dahi edemiyordum. Kendime zaman verip son gücümle ayağa kalkmam ile evin bahçesinde dolanan bir sürü siyah takım elbiseli adamları gördüm. Allah'ım nasıl çıkacaktım şimdi buradan. Adamlara baktığımda aralarında konuşup sigara içiyorlardı. Sessiz olmaya çalışarak büyük demir kapıya doğru yürümeye başladım. Etraf karanlık olduğu için beni fark etmiyorlardı. Tam kapıya yaklaştığımda kapının önünde bekleyen 2 kişi beni gördü. İlk önce bana bakıp kafalarını çevirdiler ama sonra bir kez daha bakıp şok olmuş gözlerle bana bakıp bağırmaya başladılar. Neler olduğunu bir türlü anlayamıyordum. Kollarımdan tutup sürüklüyorlardı. 

Allah'ım yardım et bana tek istediğim bir an önce eve gidip miniğimle uyumak, onun mis kokusunu içeme çekmek. Sonra biri telefon açıp konuşuyordu sürekli. Adamlar beni eve sokup salona getirdiler. Koltuğa fırlatır gibi attılar beni. Kollarımı o kadar sıkmışlardı ki kesin moraracaklardı. Korkudan hareket bile edemiyordum. Sadece sessiz bir şekilde ağlıyordum. Ne kadar öylece oturdum bilmiyorum. 

Arada kafamı kaldırıp başımda bekleyen adamlara bakıp kafamı tekrar eğiyordum. ''Allah'ım çok korkuyorum ne olur kurtar beni "diye dua ediyordum. Sonunda kapı kırılacakmış gibi gürültüyle açılıp duvara çarptı. Gelen sesle yerimden sıçradım. O kadar sinirli ve çatık kaşlı esmer ve dünyanın en yakışıklı erkeği bana doğru yürüyordu. Ben koltukta otururken tam dibimde ayakta tepemde dikildi. Korkudan kafamı kaldırıp bakamıyordum bile. Birden gür sesiyle avazı çıktığı kadar bağırmaya başladı. O kadar ağlıyordum ki nefes bile alamıyordum. "Ağlama lan bana neden burada olduğu söyle. Kim gönderdi seni lan? "Kolumdan tuttuğu gibi şiddetli bir şekilde beni kaldırınca bu hareketi beklemediğim için dengemi sağlayamadan gövdesine çarpıp savruldum. Artık korkudan bacaklarımı hissetmiyordum.

 O kadar sert bakışı vardı ki; Bir süre sonra nefes alamadığım için gözlerim kararmaya başladı. Son hatırladığım şey belimdeki koca elleri beni iyice kendi göğsüne çektiğinde hissettiğim o koku...