It Takes Time

Chapter 4

Hindi pa din bumabalik sila mama. Si Mang Arnel at Aling Mila lang ang kasama ko. Parehas sila nasa baba natutulog. Samantalang ako ay sa second floor.

Next week is Justins Birthday. I'm planning in surprising him. Sabi niya sa akin ay nasa bakasyon ang kanyang magulang kaya may pagkakataon ako ng bisitahin ang kwarto niya. Biyernes iyon at ang kailangan ko lang ay umuwi ng maaga.

Kinabukasan ay sinadya kong gumising nang mas maaga. Ala sais pa lang ay tapos na ko at handa ng umalis. My parents will probably be at home later. I miss them already.

Dala ang aking backpack at bike ay dahan-dahan kong binuksan ang gate. Isinilip ko muna ang ulo ko at tinignan kung may tao ba o wala. Nang makita na walang tao ay itinodo ko na ang pagkakabukas at lumabas.

I don't know what Mr. Verez means yesterday. He will join me in biking? For what? I was very confused with what he said dahil umalis na siya pagkatapos niyang sabihin iyon. But I have a great feeling that he will be here in the morning. That's what I understand from him yesterday.

Sumakay na ako sa bike at nagsimulang mag-pidal. Dahil mas maaga ako ngayon ay mas malamig din ang simoy ng hangin.

"Aga natin a."

"Ay kabayong lumipad." Muntikan pa akong mag-semplang nang sumulpot ang bisikleta sa tabi ko.

"Nalipad pala ang kabayo, Villanueva." Itinigil ko ang bike ko at tumingin sa kanya na ganoon din ang ginawa.

"What are you doing here, Mr. Verez?"

"You're too formal, Venice. Wala pa tayo sa school. You can call me Simon or Austin or Siv--" I cut him off. I need to know his motive.

"Are you hitting on me, Mr. Verez?" Pinaningkitan ko siya ng mata. Imbis na sagutin ay muli niyang pinaandar ang kanyang bike.

"If yes, hindi mo na dapat ituloy. May boyfriend na ako sir. Wala kang pag-asa!" Habol ko sa kanya na medyo napalayo sa akin.

"Hmm. Let's see about that." Bulong niya pero hindi nakatakas sa pandinig ko.

We stayed silent after that and we've been biking for almost five minutes when I broke the silence.

"Sorry nga pala sir. About last week." Tinignan niya ako saglit at tumango. Wala pa akong sinasabi ay tila naintindihan na niya iyon. So he really remember.

"Do you want to hear the real story about that?" Kumunot ang noo ko sa saad niya. I stay silent and wait for his next words.

"Mukhang masyadong masama ng tingin mo sa akin Villanueva. I don't mind clearing my name." Natanaw ko na ang gate ng Sports Complex kaya medyo binilisan ko ang pag-pidal.

"Why do you care about my opinion sir? Does it matter though?" He just shrugged at me and increased his speed a little.

"I'm curious sir but I think I'm not in the right position to know about that. So maybe next time? Kapag close na tayo." I mean it but why does it seems so wrong?

"Kapag close na tayo? Hmm, sounds good. Shall I invite you to a dinner then?"

Lumingon ako sa kanya at naabutang nakatingin sa akin. "Para saan naman?"

"Para maging close agad tayo. Excited na akong mag-kwento." Hindi ko mapigilang hindi matawa.

"Baliw." I don't know but I suddenly feel so comfortable with him. Maybe because of his humor.

"Can I ask you a question, Villanueva?" Malapit na kami sa bukana ng school kaya medyo binagalan ko ang takbo.

"Yes sir?" Pinantayan niya ako at tumingin ng diretso sa aking mga mata.