It Takes Time

Chapter 3

Pagdating ko sa bahay ay wala pang tao. Maybe they will have their overtime today.

I'm planning to take a bath and then sleep. I'm not interested in staying all night just for scrolling feeds in my accounts.

Kabibihis ko pa lamang ng tumunog  na ang cellphone ko. Hindi ko napigilang hindi umikot ang aking mata ng nakita kung sino ang tumatawag. Yes, my lover boy is finally calling! I wonder if he'll say sorry.

"Hi baby, how's first day?" Ang sarap suntukin!

"Baby mo mukha mo! Hoy Angeles! May kasalanan ka sakin!" He ignored my sentiments and just chuckled! Sasapukin ko na talaga 'to!

"I know baby, that's why I'm here." Kinalma ko muna ang sarili ko bago muling sumagot.

"Here? You mean?" Pumunta agad ako sa bintana para silipin kung naandon nga siya.

"Yes, look for me Venice. I miss you." I saw him in the left side of the road. Nakatayo siya doon at kinakaway sa akin ang kanyang cellphone.

"Bababa na ako. Diyan ka lang." Isinarado ko ang bintana at dali-daling lumabas.

Papalapit pa lang ako ay sinalubong na niya ako ng isang yakap.

"God Venice! I miss you so much." Sobrang namiss ko din 'tong lalaking ito. Naramdaman ko ang luha na nagbabadyang pumatak.

"I miss you too, Just." We stayed like that for a couple of minutes when I remembered that this guy should explain his side.

"Walangya ka! Nakalimutan mo talaga! Pinaghintay mo ako! Tapos malalaman ko na kasama mo lang pala si Catherine na iyon! Ang kapal ng mukha mo!" Pinaghahampas ko ng kamay ang dibdib niya. Hinayaan niya lang akong gawin iyon at sinabayan pa niya ng halakhak. Damn this guy.

"Ven, listen. I'm sorry okay? I did really forget--ouch!" Mas nilakasan ko pa ang hataw sa kanya. Aba at kinalimutan niya talaga!

Hinuli niya ang dalawa kong kamay at isinubsob sa kanyang dibdib.

"Sorry. I was really busy the whole week at hindi ko na naalala na may sobrang importante palang araw na dadating. I'm sorry Venice. It's my fault, I know." One thing I really like about Justin is that he's never afraid to admit his mistake. Kapag kasalanan niya, alam niya.

"About Catherine, alam mo naman na family friend sila nila mommy at daddy diba? We had dinner that time and she sneaked into my room and you know what happened next." That made me feel bitter.

"So she already saw your bed?" Huminga siya ng malalim.

"You jealous?" In my two years of relationship with Justin, I never been into his room. Hanggang sala lang ako at isang beses lang iyon nangyari. His mother doesn't like me. Unang kita pa lamang namin ay ipinamukha na niya sa akin kailanman ay hindi ako babagay sa anak niya.

Isinubsob ko pa lalo ang mukha ko sa dibdib ni Justin.

"Anong mali sa akin Justin? May kulang ba? Ba't ayaw sakin ng mama mo?" Naramdaman ko ang mas mahigpit na yakap niya.

"Shhh baby.. Walang mali sayo. Don't think like that."

Naupo lang kami sa ilalim ng malaking puno. Inaya ko siyang pumasok sa bahay pero ayaw niya dahil hindi daw naman siya magtatagal, which is very true. Nagpaalam siya agad sakin mga sampung minuto ng pag-upo namin doon.

My parents knew my relationship. I never hide something from them. Ayos lang sa kanila basta hindi makakaapekto sa grades and schools.

Kinabukasan ay maaga ulit akong nagising. Naging routine ko na ang pag-gising ng ala singko.