Ballerina Girl- R5

17. No....

Zachtjes voel ik een hand over mijn hoofd aaien. Voorzichtig open ik mijn ogen en kijk dan recht in de bruinige ogen van de blonde jongen waar ik al vanaf het moment dat we elkaar voor het eerst zagen verliefd op ben. Ik merk dat ik met mijn hoofd op zijn schoot lig en dat ik voor de rest op een bankje in de meidenkleedkamer lig. Please laat dit moment niet voorbij gaan, ik lig veel te lekker. 'Gaat het?' Zijn stem zorgt weer voor een lach op mijn gezicht. ''Ja,'' wil ik zeggen maar er komt niks uit mijn mond, geen geluid. Nogmaals probeer ik het maar er komt maar geen geluid. Riker merkt ook dat er iets is en trekt me gelijk omhoog. 'Yaël? Wat is er?,' bezorgd kijkt hij me aan terwijl hij me bij mijn schouders vast heeft. Ik schud mijn hoofd en breng mijn handen naar mijn keel. 'Wil je wat drinken?' Ik schud mijn hoofd weer en kijk hem aan. Even lijkt hij na te denken. 'Wacht even... waar is je telefoon?,' vraagt hij me dan. Ik wijs naar mijn kluisje. Hij staat op en loopt erheen. 'Wat is je code?' Ik sta ook op en ga naast Riker staan en maak het slotje open. Ik pak mijn telefoon en kijk hem dan vragend aan. 'Typ in je telefoon wat er is, alsjeblieft,' zegt hij en blijft me bezorgd aan kijken. Snel ontgrendel ik mijn telefoon en zoek de notities op. Ik typ daar: ''Ik kan niet praten, mijn stem is weg''. Als hij het leest kijkt hij me verschrikt aan. 'Hoe komt dat?' Ik haal mijn schouders op. 'Kom,' zegt hij en trekt me weer mee de zaal in. 'Aah het gaat al beter met haar zo te zien,' zegt mevrouw Pofraine als ze ons ziet. 'Nee mevrouw,' zegt Riker dan. 'Ze is haar stem verloren en ze weet niet hoe het komt.' Mevrouw Pofraine kijkt me even aan. 'Misschien komt hij straks wel weer terug, ga maar weer oefenen,' zegt ze en klapt in haar handen. Verdrietig kijk ik naar Riker en denk dan weer aan wat ik zostraks tegen mijn oma had gezegd. Wacht, dit is mij eigen schuld. Ik zei zelf dat ik beter geen stem kon hebben dan stotteren... Fuck Fuck Fuck Fuck!! Nu kan ik hem nooit vertellen dat ik hem ook leuk vind en.... IK KAN OOK NOOIT MEER ZINGEN NU!! Tranen stromen inmiddels al over mijn wangen. Snel ren ik weg, pak mijn spullen, mijn fiets en ga zo snel als ik kan naar huis toe.

Thuis aangekomen ga ik gelijk naar boven terwijl ik intussen al niks meer zie door de tranen. Bezorgd komt mijn moeder even later mijn kamer binnen. 'Yaël gaat het? Wat is er liever?' Je komt naast me op mijn bed zitten terwijl ik niet kan stoppen met huilen. Ik pak mijn telefoon en laat haar de notitie zien. 'Hoe komt dat?,' vraagt ze me gelijk. Weer haal ik mijn schouders op. 'Ik zal wel een lekkere kop thee zetten, dan voel je je vast wel weer wat beter. Ga nu maar lekker slapen, ik maak je zo wel wakker,' zegt ze en verlaat mijn kamer weer. Ik doe mijn ogen dicht en val gelijk in een diepe slaap....