Ballerina Girl- R5

16. This is not good...

Nadat ik moeizaam mijn spitzen heb aan getrokken ga ik de zaal in waar iedereen al staat. 'Aah, Yaël, daar ben je. Ik wou net de rolverdeling voor het stuk gaan ophangen en vertellen,' zegt mevrouw Pofraine als ze me ziet. Ik knik en ga achteraan de groep staan. 'Heey,' zegt Riker als hij naast me staat. Ik durf hem niet aan te kijken. Wat zou hij zeggen als hij wist wat er was gebeurt?  'Yaël, is er iets,' hij kijkt me vragend aan. Ik schud voorzichtig mijn hoofd.   'Het was moeilijk om een keuze te maken maar na een tijdje was ik er dan eindelijk uit.' Mevrouw Pofraine kijkt even onze kant op. Nee alsjeblieft niet... 'De opvoering die we gaan doen wordt Romeo en Julia, en onze hoofdrolspelers zijn...' Even is ze stil om de spanning op te bouwen. 'Yaël Jones en Riker Lynch,' zegt ze dan enthousiast.  De meiden kijken me vuil aan terwijl Riker naar me toe komt en zijn armen om me heen slaat. 'Ik wist dat je geweldig was,' fluistert hij in mijn oor terwijl ik moeite moet doen om mijn tranen tegen te houden. Ik kan dit niet. Echt niet, vooral niet nu Ronald dit bij me gedaan heeft. Als Riker me weer los laat word het gelijk zwart voor mijn ogen en is alles verdwenen...

'Yaël?,' vraagt een voor mij onbekende stem. 'Ja?' Wacht stotter ik niet? Ik kijk om me heen en zie dat het overal wit is. 'Waar ben ik?,' vraag ik dan aan het wit. 'Je moet niet opgeven, Yaël, geef niet op.' Daar is de stem weer. 'Wie bent u? Waar bent u?' 'Ik ben hier, recht voor je.' Ik kijk voor me en zie ineens een oude vrouw staan. 'Ik ben Nani, of eigenlijk noemde jij me altijd zo. Je bent groter geworden, veel groter. Hoe gaat het met je, ik heb je zo gemist.' Ze trekt me in een knuffel. 'Sorry maar ik weet echt niet wie u bent,' zeg ik en pak me los van haar. 'Yaël, ik ben het, je oma. Ik ben overleden toen jij nog maar drie was,' zegt ze. 'Oh ja, volgens mij heb ik u wel eens op foto's gezien.' 'Maar waarom zie ik u hier dan nu? En waar ben ik?' 'Je bent in de tunnel, je hebt opgeven, en dus moest ik je komen halen,' zegt ze en kijkt me lief aan. 'Welke tunnel? Ik heb niet opgegeven,' zeg ik verwarrend en kijk om me heen. 'Je bent in de tunnel naar de hemel, Yaël.' Ze stopt even. Dat kan niet. Ik ben niet dood, ik wil nog niet dood! 'Ik heb helemaal niet opgegeven! De jongen van mijn dromen vindt me leuk en ik mag met hem het meest romantische stuk aller tijden doen en ik heb geweldige vrienden! Ik wil helemaal nog niet dood!' Woedend loop ik bij haar weg. 'Waarom laat je dan zo over je heen lopen Yaël?' Ik zucht. 'Omdat ik slap ben en niet eens normaal kan praten,' zeg ik zuchtend. Nani komt naar me toe en trekt me in een knuffel. 'Je bent niet slap, je moet gewoon je eigen kracht vinden. En als je over het stotteren begint, ik kan er ook voor zorgen dat je helemaal niet meer kan praten,' zegt ze dan. 'Alles beter dan dit,' zeg ik en loop bij haar weg. 'Wat jij wilt.' Ze verdwijnt en gelijk zie ik het witte ook weer verdwijnen. Ik wil nog niet dood....Maar kan ik hier tegen vechten?