Ballerina Girl- R5

15. Help me, please

Zondag brachten Rocky en Riker mijn fiets weer naar mijn huis, gemaakt. Jammer genoeg moest ik wel een smoes verzinnen omdat zij mijn fiets kwamen brengen. Ik vertelde mijn ouders gewoon dat ik mijn fiets vergeten was toen ik bij hun was. Geen probleem.

Maandag wachtten ze me weer op op het schoolplein. In de pauze zaten we samen, en in de lessen ondervroeg Rydel me de hele tijd over mijn verleden; of ik al  een keer een vriendje had gehad, wie mijn vrienden waren, wat ik deed... Ik werd gek van haar vragen maar bleef wel antwoorden. Ik vind haar aardig en ze is een goede vriendin van mij geworden dus ik wil haar nu echt niet kwijt. In de pauzes keek Riker elke keer naar me, Rocky bleef hem aanstoten maar mij maakte het niet zo heel veel uit. Vaak genoeg keek ik in zijn prachtige bruine ogen...

Na school fietste niemand met me mee, ook omdat zij allemaal de andere kant op moesten. Ik had oortjes in en had weer de muziek van mijn nieuwe vrienden aan. Toen ik de bocht omging om naar mijn straat te gaan werd ik hard onderuit gehaald. Ik belande hard op de grond en haalde zo mijn armen open. 'En jij dacht van mij af te zijn door die zogenaamde vrienden van je?' Ronald stond boven me en keek me gemeen aan. Ik hield me stil, voor mijn eigen veiligheid. 'Kan je niet meer praten?' Zijn voet kwam tussen mijn ribben terecht. Ik beet op mijn lip om niet te gaan schreeuwen. De tranen sprongen in mijn ogen maar ik hield me sterk. 'Jij bent niks waard, helemaal niks. Ze doen gewoon alsof ze je aardig vinden, maar eigenlijk hebben ze gewoon medelijden met je.' Die woorden deden echt pijn. Zouden ze dat echt doen? Deden ze alleen maar aardig tegen me omdat ze me zielig vonden? Dat zou de enige goede reden zijn waarom ze met me om zouden gaan. 'Blijf je even hier.' Zijn boze stem haalde me terug, net als zijn voet die hard op mijn enkel terecht kwam. 'En als je het waagt om iemand hier iets over te zeggen dan zweer ik dat ik nog lang niet klaar met je ben. En nu, verdwijn uit mijn ogen.' Snel probeerde ik op te staan, wat niet zo goed lukte door mijn nu opgezwollen enkel. Na even kwam ik weer bij mijn fiets, pakte hem snel op, en ging ervandoor. Toen ik thuis kwam zette ik mijn fiets weg en liep moeizaam naar binnen. 'Hoe was school vandaag?,' vroeg mijn moeder gelijk toen ik binnen kwam. 'Z-zoals a-alt-tijd,' zeg ik en loop naar de keuken. 'M-mam?,'  vraag ik voorzichtig. Ze komt naar me toe en gaat aan de keukentafel zitten. 'M-mag i-ik v-vana-avond t-thuis b-blijven?' Ik kijk naar de grond terwijl ik dit zeg. 'Waarom? Ik dacht dat je altijd naar ballet zou willen, zelfs je ziek bent?' Vragend loopt ze nu naar me toe. 'K-klopt, m-maar d-dit i-is a-anders,' zeg ik zuchtend. 'Ik zal zo gelijk bellen,' zegt ze dan en gaat weer naar de woonkamer. Een zucht van opluchting verlaat mijn mond waarna ik mijn tas pak en naar mijn kamer ga.   

'Yaël kom je eten?,' hoor ik mijn moeder van beneden roepen. Moeizaam sta ik op van mijn bed. Ik voel gelijk weer een steek door mijn enkel gaan als ik ga staan. 'W-waarom i-ik,' zeg ik zacht in mezelf. Ik doe de muziek op mijn telefoon uit en loop voorzichtig mijn kamer uit en de trap af. 'Ik heb trouwens gebeld, maar je moest toch komen omdat jullie vanavond moeten repeteren en ook moeten oefenen,' zegt mijn moeder als ze me ziet. Gelijk raak ik in paniek. Zo kan ik toch niet dansen? En zeker niet met Riker. 'Het spijt me lieverd,' zegt ze als ik ga zitten aan tafel. 'H-het g-geeft n-niet,' zeg ik en begin met eten.

Na het eten ga ik weer moeizaam naar boven en pak vast mijn spullen. Als ik alles heb ga ik weer naar beneden en pak een paar makkelijke schoenen. Als ik een paar laarzen gevonden heb ga ik weer naar de keuken voor een flesje water. Nadat ik mijn ouders gedag heb gezegd en een jas aan getrokken heb pak ik mijn fiets, zet mijn muziek aan en ga op weg naar de balletschool.