Ballerina Girl- R5

01. The first lesson of the year

Daar fietste ik dan. Door de sneeuw op weg naar de eerste les van het nieuwe jaar. Ik volgde nu al zo'n 10 jaar balletles en ik wist ook wel dat ik er voorlopig nog niet mee op zou houden. Ballet was iets wat me moed gaf, zelfs als ik de zin van mijn leven niet meer zag. Ik wist wat ik zou worden, en daar stak ik ook al mijn tijd in. Door de oortjes in mijn oren galmde de muziek van het liedje ''Hello Kitty''' van Avril Lavinge, en drong door tot mijn gedachten. Door muziek dacht ik even niet meer om de dingen om me heen en kon ik vaak even helemaal tot mezelf komen.  Ik reed de parkeerplaats van mijn Balletschool op en plaatste mijn fiets in een van de fietsenrekken. Ik zette mijn muziek iets zachter en liep door de deur naar binnen. Toen ik de gang van de kleedkamers in wou gaan botste ik tegen iemand op. Hij pakte me gauw beet voordat ik viel en ik keek hem recht aan. Zijn bruine ogen boorden zich in mijn ogen en bleven naar me kijken. 'S-sorry,' stamelde ik toen onze ogen elkaar losgelaten hadden. 'Geeft niet, ik moest ook opletten,' zei hij en liep weer weg. Zijn stem bleef in mijn hoofd hangen. Ik liep  verder naar de kleedkamer en stapte naar binnen. Alle meiden keken me even kort aan en keken dan weer weg. Zo was ik het gewend en zo zou het ook altijd blijven. Ik kleedde me gauw om, deed mijn spitzen aan en ging de zaal in. Ik ging achteraan de barre staan, zover mogelijk verwijdert van de andere mensen in de zaal. Ik deed vast wat opwarmingsoefeningen en dacht weer aan de jongen van net. Toen ik weer op keek zag ik de jongen voorin de zaal staan naast madame Pofraine, mijn balletdocente. Hij keek ook naar mij, en gauw keek ik weg. Madame Pofraine klapte in haar handen als teken dat we stil moesten worden. 'Leerlingen, vanaf vandaag komt er een nieuwe jongen bij ons dansen. Zijn naam is Riker en ik hoop dat jullie hem allemaal willen helpen om zijn draai hier snel te krijgen.' Ze zei nog iets tegen hem en ging toen weer even weg naar haar kamertje zodat wij ons oefeningen nog een keer konden door nemen. De jongen, Riker, kwam mijn kant op gelopen en bleef bij mij stil staan. 'Heey,' zei hij en ging achter me aan de barre staan. Ik draaide me om zodat ik zijn gezicht kon zien. 'H-hoi,' stotterde ik. Ik stotterde al vanaf het moment dat ik kon praten, en er was nog geen enkele dokter geweest die er wat aan kon doen. 'Ik neem aan dat je mijn naam al weet, mag ik de jouwe weten?,' vroeg hij me terwijl we verder gingen met onze oefeningen. 'M-mijn n-naam is Y-Ya-aël,' zeg ik zuchtend. 'Mooie naam Yaël. Mag ik vragen waarom je zuchtte?' Hij kijkt me vragend aan met zijn prachtige bruin-groene ogen. 'Om-d-dat ik z-zo st-totter,' zeg ik terwijl ik naar de grond kijk. 'Daar kan jij toch niks aan doen.' Hij glimlacht naar me en ik voel dat ik ook een glimlach op mijn gezicht krijg. Ik knik. 'Oke klas, vandaag gaan we verder met jullie oefeningen, en vergeet niet dat de volgende les de audities zijn voor onze voorstelling van dit jaar,' zegt madame Pofraine terwijl ze in haar handen klapt. 'Verdeel jullie zelf maar in tweetallen en begin met je oefeningen.' Iedereen komt gelijk op Riker af en sluit mij buiten. Het enige wat ik hoor is dat elk meisje hem vraagt, en dat hij ''nee'' zegt. Teleurgesteld gaan ze terug naar hun plekken en zoeken een andere partner op. Ineens voel ik een zachte tik op mijn schouder. Ik draai me om en kijk gelijk weer in zijn ogen. 'Zou jij mijn partner willen zijn?,' vraagt hij me. 'T-tuurlijk,' antwoord ik hem en pak zijn hand aan.