Ballerina Girl- R5

20.Nothing is gonna change destiny

Moeizaam sta ik op van de bank en ga hinkelend naar de deur. 'Yaël?,' hoor ik Rocky achter me vragen. Ik kijk niet om en voel een traan over mijn wang rollen. Ik sluit de deur achter me en voel dan nog meer tranen over mijn wangen rollen. 

'Yaël, ben jij dat?,' vraagt mijn moeder als ik net binnen ben. Ik loop de woonkamer in en zie daar dat mijn moeder bezig is met allemaal spullen in een doos doen. Gauw typ ik een vraag ik mijn telefoon en laat die aan mijn moeder zijn. 'Wat ik aan het doen ben? Lieverd ik moet je iets vertellen, misschien kunnen we beter even gaan zitten.' We gaan zitten op de bank waarna mijn moeder mijn handen vast pakt. 'Je vader heeft een andere baan aangeboden gekregen, met het dubbele salaris. Het enige tussen puntje is dat het niet hier in Californië is, we gaan verhuizen naar Lima, Ohio. Sorry we wilden het je eerder vertellen maar we wisten niet hoe... vooral niet nu je eindelijk vrienden had gemaakt,' zegt ze dan. Vrienden. Riker. Ik ben blij dat ik weg ga. Tuurlijk ik zal Rydel en Rocky en de anderen wel missen maar Riker wou toch geen vrienden meer met me zijn. 'Yaël?' Ik pak mijn telefoon en typ er wat in. 'Vind je het echt niet erg?,' vraagt ze dan verward. Ik schud mijn hoofd. 'We vertrekken over donderdagochtend, ik heb je al ingeschreven bij een school waar je maandag kan beginnen en ik heb je oude school ook al gebeld.' Ik knik. Ik typ weer wat en laat het haar zien. 'Wil je echt niet dat iemand weet waar je bent? Ook niet je vrienden?' Ik schud mijn hoofd weer. 'Oke dan zal ik morgen bellen, je hoeft morgen ook niet naar school, dan kan je in alle rust je spullen inpakken.' Ik sta op en ga op weg naar mijn kamer. 

''Ik loop weer in die witte gang. Maar nu is Nani er ook niet. 'Yaël?,' hoor ik dan toch een stem. 'Ja?' Wacht kan ik hier wel praten? 'Waarom heb je opgegeven?,' vraagt ze dan. 'Ik heb niet opgegeven,' zeg ik dan. 'Dat heb je wel. Je hebt opgegeven op de mensen die van je hielden, je vrienden, waarom? En waarom heb je opgegeven op die jongen, ik dacht dat je hem leuk vond?,' vraagt ze dan. 'Ik vind hem ook leuk, maar hij wil dat hij me nooit ontmoet had en hij vindt mij dus sowieso ook niet meer leuk. En ik zou hem ook nooit kunnen zeggen wat ik van hem vind...' Ze komt naar me toe. 'En trouwens ik ga toch verhuizen dus ik ga ze nooit meer zien.' Toch voel ik een traan over mijn wang lopen. 'Je hebt morgen nog,' zegt Nani dan. 'Maar hij wil me nooit meer zien, en eigenlijk wil ik wel even helemaal verdwijnen en veranderen,' zeg ik dan. Ze zucht even. 'Je weet nu hoe moeilijk het is om niet te praten, ik geef je je stem terug, maar alleen jij kan besluiten of je doet wat goed is of niet,' zegt ze dan en verdwijnt.''

Als ik de volgende ochtend wakker word ga ik gelijk naar beneden toe en zie mijn moeder dan aan de tafel zitten. 'G-goede m-morgen,' zeg ik dan vrolijk. Mijn moeder kijkt gelijk op als ze me hoort. 'Je hebt je stem weer terug?,' vraagt ze dan. Ik knik. 'M-mam, m-mag i-ik a-als w-we i-in L-Lima z-zijn w-wel w-weer o-op b-ballet?,' vraag ik haar dan. 'Natuurlijk lieverd,' zegt ze dan. 'Z-zou i-ik o-ook m-mijn h-haar m-mogen v-verfen?' 'Tuurljk, alles wat jij wil.' Je geeft me en knuffel en staat dan op om verder in te pakken.