Hayatımın bir anlamı yoktu. Böyle ölüp gidecektim . Ama ben normal bir hayat yaşamak için fazlasıyla anormal biriydim. Bir amaç aramak zorundaydım. Kimsem yoktu , aylarca stajla uğraşmıştım. Ailem yanımda bile değildi . Kimsem yoktu. Adı bile duyulmamış bir şirketin kurtuluş billetim olabileceği aklıma gelmemişti. Bighit . Sanırım tek nefes alabildiğim yer boktan dans stüdyosuydu . Ve buraya kadardı. Kapanıyordu. Geleceğim hakkında hiçbir planım yoktu. Sonsuza kadar kafede garson olamazdım. Ablamın arkadaşının önerisiyle adını bile duymadığım bir şirkete başvurma fikri tek kurtuluşumdu . Uçağın hafif titremesiyle başımı yasladığım camdan çektim. Seul'e uçuyordum. Başvuracaktım. Aklımda tek bir düşünce vardı. Şimdi ne olacak? Kulaklığımı tek kulağıma takıp gözlerimi kapadım. Arka planda Dernière Danse çalarken şirketi biraz daha araştırıyordum.7 kişilik bir gruptu. Başvuracağım grup 7 kişilikti. Henüz debut yapalı birkaç yılları olmuştu. O kadar da kötü değildi .
Bir şey diyimmi? Ellerim koptu🤦🏻♀️ umarım sevdiniz bu bölümü. Bu arada bu hikaye fikri bana ait değil başka bir kitaptan esimlendim. Şimdi 2.bölümü yazacağım.
