Het Fantasiespel

Hoofdstuk 52

Chantal

Met Willow op de rug van Surilla komen we al snel aan bij het gebied. De meiden en ik stappen van onze draken af, maar ik hou Willow op Surilla. Ik wil het risico niet lopen dat een complete onbekende eraan gaat omdat ik diegene te veel vertrouw. We zien al meteen waarom de katachtige dit gebied met rust hebben gelaten. Geen enkele katachtige heeft wapens naast de klauwen, en alles in dit gebied is zwaar bepantserd en geschikt om van dichtbij te vechten. Ik deel meteen orders uit. 'Denise, de frontlinie is voor jou nu. Anouk, linker kant. Julia, rechter kant. Laten we dit maar even regelen.'

Anouk en Julia komen meteen in beweging. Ik gebruik mijn pijlen weer, met het plakkerige resultaat. Denise sloopt alles wat vast zit in de draden, zodat ik weer verder kan met de volgende. We slopen het hele gebied met gemak. De baas, een reus, staat geen kans tegen Siceria en mij. De beloningen zijn weer eens slecht. Maar ja, voor mij is bijna alles slecht. We gaan meteen door. Gebied twee is een en al vogels. Flurier laat nu zien wat hij waard is. De element-vogels komen niet eens in de buurt van Surilla. Flurier heeft de grootste lol met het verslaan van de vogels. Af en toe mag een van de andere draken ook mee helpen, maar Flurier doet het bijna helemaal alleen. Ik fluister naar Anouk. 'Dat gekke beest laat niks over voor ons. Nog even en hij haalt Siceria in met zijn level.'

Seniera kijkt verlangend naar Flurier. 'Ik wou dat ik zo kon vechten. Wel rechttoe rechtaan, maar niet de vijand een kans gevend.'

Ik leg een geruststellende hand op haar schouder. 'Laat je niet overmannen door dat soort gevoelens. Flurier is ongeveer net zo sterk als je moeder, maar heeft daarnaast ook nog eens de krachten van de bliksem en snelheid. Ik heb een keer zijn lichaam mogen aansturen. Hij beleefd de tijd niet zoals wij. In de tijd dat we dit gesprek hebben gevoerd is voor hem een paar seconden voorbij gegaan. Het is gek. Je bent ook niet verstaanbaar, zelfs als je heel langzaam praat. De snelle wezens zoals vampieren zijn ronduit sloom, en als iemand tegen je praat dan ben je al snel verveeld.'

Seniera lijkt nu iets blijer te zijn. 'Zou ik ook de specialisatie mogen krijgen over energie? Het lijkt me zo geweldig om sneller te vliegen dan al het andere. Gewoon maar vliegen waar ik maar heen wil.'

Ik schud mijn hoofd. 'Dat zal het niet worden, denk ik. We moeten de juiste bron daarvoor vinden, die niet staan aangegeven op de kaarten, en vervolgens kan ik nooit meer normaal met je praten.'

Siceria komt erbij. 'Ik heb drie keer geprobeerd met Flurier te praten. Sinds die tijd negeer ik hem volledig, want ik versta er helemaal niks van. Dat is de grootste tegenvaller die je kan hebben.'

Seniera knikt. 'Dan laat ik het maar zitten. Ik had niet gedacht dat er ook zwaktes waren aan elke specialisatie. Maar goed dat jullie het wel weten.'

Gek genoeg laat Flurier de baas, een enorme dondervogel, over voor ons. De spinnendraden blijken super effectief te zijn als isolatie. De dondervogel kan niet meer opstijgen doordat hij helemaal ingekapseld zit. Ik zie mijn kans schoon. Ik ren naar voren met mijn zwaard in mijn hand. Ik sla met mijn zwaard naar de dondervogel. Het moment dat ik de dondervogel raak verdwijnt de vogel in licht. Het zelfde moment voelt mijn hele lichaam alsof ik door de bliksem geraakt wordt. Verbazing is het eerste wat in me opkomt. Ik kan alleen een verbaasde roep uitbrengen. 'Wat?'

Ik val voorover, de pijn mij overmeesterend. Ik voel dat Siceria een klauw over me heen legt. 'Rustig, mijn koningin. Laat het komen. Het is niet gevaarlijk, slechts pijnlijk.'

Ik kreun als ik de botten in mijn lichaam voel verplaatsen. Nog een kreun. Deze keer veranderd de kreun halverwege in een brul. Nog een pijnscheut. De pijnscheut voelt nu veel zwakker. Ik durf mijn ogen weer te openen. Ik voelde me gek, maar nu zie ik waarom.

Ik ben bedekt met veren. De veren zijn een combinatie van geel en donkerblauw. Wat eerst mijn armen waren zijn nu mijn vleugels. Mijn benen zijn veranderd in twee vogelklauwen. Ik heb nu ook vogelklauwen. Terwijl ik mezelf bekijk wordt ik een partij pissig. Bliksem loopt over mijn lichaam en springt naar de hemel. Ik schrik me een ongeluk daarvan. 'Wat was dat?'

Geen van de andere spreekt. Alleen Flurier komt naar me toe. 'Dat was een van uw krachten. U heeft de Dondervogel geadsorbeerd. De dondervogel is van u.'

Ik zucht. 'Dat is allemaal wel leuk en aardig, maar kan ik ook weer mezelf worden? Ik voel me niet prettig zoals ik nu ben.'

Flurier knikt. 'Het werkt nu hetzelfde als met uw pure vorm. Het is helemaal aan uw wil. Maar pas wel op, want ik denk dat uw krachten zo weer nodig zijn.'

Ik laat het er maar even bij zitten. Voorzichtig, om niet mijn balans te verliezen, loop ik naar de kist toe, die als beloning is verschenen. Een van de beloningen is een parel waarmee ik de krachten van de dondervogel kan harnassen. Lekker laat zeg.