Mafyaların Kardeşi

5.Bölüm

Medyada Mert var. Satır arası yorumlarınızı bekliyorum. İyi okumalar.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Günler geçiyordu. Abilerimin yanına geleli 1 ay oldu. Bu sürede onları daha yakından tanıdım ve çok bağlandım. Yarın okullar açılıyordu. Ege abimle aynı okula gidecektik. ÖZEL KARAHAN LİSESİ. Zaten eski okulumda babam yüzünden hiç arkadaşım yoktu. Umarım yeni hayatımda güvenebileceğim arkadaşlarım olur... Küçüklüğümden beri yaptığım gibi yine pencerenin önünde yıldızlarla bakarak yeni okulumu düşündüm. Ardından sabah erken kalkacağımı hatırlayınca yatağıma geçip kendimi uykunun kollarına bıraktım.

Saat 7.30 da evden çıkmamız gerektiği için 6.00 da kalkıp kahvaltı sofrası hazırlamıştım. Şimdi ise sıra ahilerimi uyandırmaya geldi. Önce Ege abimin odasına girdim ve seslenmeye başladım.
"Abi, abi. Hadi kalk artık kahvaltı yapıp okula gidicez." Abim uyanmak yerine homurdanırken" Ya abi kalk artık yaaa!" Diye isyan etmeye başladım. Bir anda kolumdan tutup çekince dengemi sağlayamayıp yatağa düştüm. Abim de yanaklarına sulu sulu öpücükler kondurmaya başladı.
"Ya abi ne yapiyosun yaa! Menemen yaptım. Senin yüzünden soğuk soğuk yiyeceğiz!Diye hayıflanmaya başladım. Abim menemen lafını duyunca hemen kalktı. Ardından beni de kaldırıp aceleyle
"Ne, menemen mii? Allaahh. Sen varya kardeşlerin bir tanesisin. Hadi sen abimleri de uyandır hemen kahvaltı edelim" dedi. Tamam anlamında başımı sallayıp odasından çıktım.

Rüzgar ve Meriç abilerimi güç bela uyandırmıştım ama şimdi Mert abimi nasıl uyandıracağımı düşünüyordum. Tamam abilerimin hepsi zor uyanıyor Ama adamda çıt yok resmen. Ya insan sırf biricik kardeşi uyandırdı diye yine uyanır yaa😫 En sonunda aklıma gelen fikirle sırıtmaya başladım. Abimi bir anda sarsmaya başladım.
"ABİİ!KALK! EVDE BİRİLERİ VAR. ÇOK KORKUYORUM." der demez Mert abim yataktan fırladı resmen. Ben de gülerek onu izliyordum. Arkamdan birkaç kıkırtı duyduğumda kapıya döndüm. Ateş abim hariç diğer abilerim kapıda durmuş benim gibi Mert abimin haline gülüyorlardı.
Mert abim evde biri olmadığını anlayınca bana kötü kötü bakmaya başladı. Ben de hemen yanına gidip yanağına bir öpücük kondurdum.
"Başka çare bırakmadın ki abiciğim. Hiç kötü kötü bakma bana" dedim masum masum. Abim de bana kıyamayıp gülümsedi.

"Tamam o zaman siz aşağıya inin ben de Ateş abimi uyandırıp geliyorum. Tamam mı?" dedim. Abilerimin hepsi sanki bana 'hayır' der gibi bakıyorlardı. Nedeni ise Ateş abimin bana olan tavırlarıydı. Bana karşı çok soğuk davranıyordu. Bu eve geldiğim ilk hafta aramız çok iyiydi. Ama 2. Hafta abim bana tuhaf bakmaya başladı. Ters cevaplar vermeye başladı. Bu duruma tabiki üzülüyordum ama abilerim de üzülmesin diye belli etmemeye çalışıyordum ve her defasında Ateş abimle konuşmaya çalışıyordum.
Ateş abimin odasına geldiğimde kapıyı çalmadan odasına girdim, uyuduğunu düşünüyordum. Ama yanıldım. Çünkü abim çalışma üzerini değiştirmiş gömleğinin düğmelerini ilikliyordu. Beni görünce kaşları çatıştı ve konuşmaya başladı;
"Hiç mi aile terbiyesi almadın sen?! Bir odaya girmeden önce kapı çalınır!" dedi sinirle.
"Ö-özür dilerim abi. Ben şey... sen uyuyorsun sandığım için öyle girdim. B-bir d-daha girmem" dedim dolu gözlerimle. Sesim çok kırgın çıkıyordu.
Söylediği şeyler çoğu kişi için can yakıcı olmayabilirdi. Fakat benim hiç ailem olmamıştı ki. Ben aile yönünden yaralıydım. Bunu en iyi bilenlerden biri de Ateş abimdi. Gözlerine bakınca söylediği şeyleri yeni farkediyor gibiydi. Tam birşey diyecekken konuşmasın izin vermeyip söze atladım;
"Menemen yapmıştım. Çabuk gel de soğumasın, yoksa tadı kaçar" deyip hızla odama doğru ilerledim. Kapıyı kapatır kapatmaz gözyaşlarım bunu beklermişçesine akmaya başladı. Birsüre sonra aşağıdan Ege abimin sesini duydum;
"Neşee , abicim hadi. Güldüğüm için Mert abim hala bana kötü kötü bakıyor. Hemen gel de benim yerime menemen yesinn"
Aynanın önüne geçip kendime çeki düzen verdim. Okulun ilk gün olduğu için forma giymeyecektim. Hızlı adımlarla abilerimin yanına gittim. Masada oturmuş beni bekliyorlardı. ATEŞ abim de dahil(!) Bana baktıklarını hissediyordum ama kafamı kaldırırsam ağlayacağımı da biliyordum. Ateş abim afiyet olsun deyince hepsi aynı anda menemene saldırdılar. Onların bu hallerine burukça tebessüm ettim.
Çatalımla tabağımdaki zeytinle oynarken Ateş abime ne yaptığımı düşünüyordum. Ama lanet olsun ki ben ona hiçbir şey yapmamıştım!!
"Neşem, sen neden yemiyorsun bitanem?" Meriç abimin sorusuyla kendime geldim.
"Canım istemiyo abi. Siz yeyin" dedim gülümsemeye çalışarak.
"Olmaz öyle şey. Kardeşine bakamadı dedirtmem ben" deyip menemene bandırdığı ekmeği ağzıma soktu. Ekmek parçası Meriç abimin ağzına göre olduğu için çiğnemekte zorluk çekiyordum. Hatta çiğneyemiyordum(!) Bu halimi farkeden Rüzgar abim kahkahalarla gülmeye başladı. Ben de o sırada ona ölümcül bakışlarımı atıyordum. Sonunda ekmek bittiğinde derin bir nefes aldım. Ardından da bişey yemedim zaten. Abilerim bişey olduğunu anlayıp üstüme gelmediler.