Please, Laniel [COMPLETED]

XIII.

"ANONG nangyari?!" gulat na tanong ni mama.

I sniffed. "I hate him so much!"

Umuwi ako na para bang basang sisiw. Hindi ko alam kung ano ang nakain ko. Hindi ko alam kung anong gamot ang nainom ko. Hindi ko alam kung anong bagay ang tumama sa ulo kung bakit nagpaniwala ako sa mundo— kung bakit ako napaniwala ng isang salita at ng tulad ni Laniel na walang ibang ginawa kun'di ang matakot sa mundo niya.

"Who?" natatarantang tanong ni mama. Wala ngayon si papa dahil lunes ngayon at may pasok siyang napakaaga.

Hindi ako umimik sa kaniya bagkus ay pumasok na lang ako sa kuwarto ko. Hindi ko alam ang nararamdaman ko. Basag, wala sa sarili, at gusto kong magshut down sa nangyari. Ngayon ko lang napatunayan na hanggang ngayon ay walang pinagbago si Laniel. He's still a jerk, a heart breaker, and fool man.

Gusto kong sumigaw. Gusto kong magwala. Gusto ko na lang mawala. Tinakpan ko ang aking mukha gamit ang unan saka nagsusumigaw. Ayokong mag-alala si mama pero alam kong nag-aalala na siya. Hindi ko na alam kung anong nararamdaman ko. Hindi ko na alam dahil sa dinulot niyang saktan ako halos wala na akong maramdaman pa. He destroys my heart. He ruin my life, he is.

Tinggal ko ang unan sa aking mukha saka niyakap ito. Hindi talaga lahat ng tao ay kaya kang ipaglaban. Madalas na iiwanan ka sa gitna ng inyong kasiyahan. Am I deserved to feel this way?

Kinuha ko ang isa kong cellphone na nasa loob ng drawer dahil naiwanan ko ang phone ko sa opisina ni Laniel at tinawagan ko si Risza para naman may makausap ako kahit papaano. After few rings, she answered my phone call.

"Bes, busy ako ngayon kaya hindi ako makakapunta sa inyo," she immediately said.

"All I wanted is to have a friend can listen to my flaws," I said.

"Bes, tinext ko na ang meeting ko. Ang sabi ko ay reschedule ko na lang kasi busy pa ako. Hintayin mo ako diyan after an hour. Ayos lang ba? Papaliparin ko na ang sasakyan para makarating ng mas maaga pa."

"Thank you."

Si Risza na lang ang nag-iisang masasabihan ko ng problemang katangahan. Gusto ko munang isantabi sila mama sa ganitong klase ng problema.

Habang naghihintay ako kay Risza, sumuat na lang ako ng kung anong maisusulat ko.

"Wounded," sulat ko bilang titulo.

"Wound takes time until it heals. Wounds are usually offset. Wounds came from different ways; such as cutted by knife, fainted, accident, and etc. But the most popular wound is caused by a person that you love; love that is usually contriversy. It is totally broad topic. It can be love of friends, love of parents, love of enemy, love of God, and etc. But, if we focus on one topic, it would be love of partners in life. I love a man but I feel that he doesn't love me the way I love him. Is it enough loving a man even if you don't care to your self? Do I blind if I saw a man love another girl? Am I deaf if I heard a man throwing me away? Am I not able to feel anything if he already broke me? So many questions need an answer but how can we answer these question if we don't know how to apply them? We actually don't know the real reason why we are experiencing these. The only thing we knew is to love a person even we are already wounded. Time is really running in. Time can really change things. But time can't go back just to make your flaws into a right thing but you can really change yourself to cover your other flaws. We admire. We loved. We experienced. We wounded."

Napahinto ako sa pagsusulat ko nang mayroon akong rinig na ingay sa labas kaya kaagad akong lumabas ng kuwarto at nakita ko si mama na nasa pintuan.

Nilapitan ko ito at nakita ko si Laniel at ang nanay nito. Nagsisi akong lumabas pa ng kuwarto nang magtagpo ang mga mata naming ni Laniel.

"Ilabas mo iyang Carina na iyan!" pasigaw n autos ng ina ni Laniel.

"Ano bang kailangan mo sa anak ko?" mahinahong tanong ni mama.

"Gusto ko lang siyang makausap. Ilabas mo na iyang anak mo!"

Hindi na ako nakapagpigil at nagkusa na akong magpakita. "Ano po bang kailangan niyo? Nandito po ba kayo para ipamukha sa akin na ginagamit ko si Laniel para lang magkapera? Kung iyon lang po ang pinunta niyo rito ay maraming salamat po sa pagbisita pero makakaalis na kayo dahil tapos ko na pong marinig ang lahat ng iyan kanina sa opisina ni Laniel at wala na po akong dapat pang marinig. Kung hindi po kayo aalis, tatawag ako ng pulis para tulungan kayong umalis."

Natahimik ito. Naramdaman kong tumingin sa akin si mama. Alam ko na nagtataka siya kung bakit ako nasa opisina ni Laniel gayong dapat ay nasa airport ako.

"Ija, nandito lang naman ako para humingi ng paumanhin sa inasal ko kanina. Laniel truly explain things with you and his company," sabi nito.

Sandali akong natahimik. Walang salita ang gustong kumawala sa aking bibig. Gusto kong magsalit pero tila nagdikit ang aking labi. Isa lang pala talaga ang ibig sabihin nito? Ipinaliwanag ni Laniel sa kaniyang ina ang lahat?

"Carina, nangako ako sa'yo na hindi na mauulit pa ang nangyari noon. Sinabi ko sa'yo na ipaglalaban kita dahil ganiyan kita kamahal at kahit na ano pang mangyari ay gagawin ko ang lahat para lang hindi ka mawala sa akin. You are my precious. You are my treasure. You are my flower blooms just to see your beautiful side. I love you, Carina. I really am," he said.

"Puwede bang sa loob tayo gumawa ng drama? Ang init na kasi rito sa puwesto natin. Sayang naman ang kutis ko," I heard his mom complained.

Pumasok kami at pinaupo namin sila sa salas.

"Kukuha lang po ako ng maiinom," basag ko sa katahimikan na nababalot sa aming lahat.

"Laniel, my son, help her just to make sure na hindi nito ako lalasunin," sambit ng ina nito.

"Mom, can you please shut your gun-mouth?" sita ni Laniel sa sariling ina.

Tumalikod na lamang ako para pumunta sa kusina. Nasa likuran pa kasi ang kusina kaya hindi ko na maririnig ang kanilang pag-uusapan pero maririnig ko ang mga boses nila.

"Are we cool, Carina?" Pumuhit ako paharap sa taong nagtanong nito.

"Maybe?" alangan kong sagot rito. "Laniel, hindi mo naman kailangan pang gawin ito, e. Sapat na narinig ko ang hinain ng nanay mo."

Napapikit siya nang mariin. "It's not that, Carina. Nagulat lang si Mommy," paliwanag nito.

"And then, thanks to her."

Iniwan ko na siya at dumiretso sa refrigerator para kumuha ng juice. Hindi ko na ito nilingon pero alam kong nasa counter pa rin siya.