°Luna° (H.S)

23.

Το αυτοκίνητο του σταματάει ξαφνικά σε έναν λιγότερο κεντρικό δρόμο και για λίγα λεπτά κανένας μας δεν λέει τίποτα. Ώρες ώρες η σιωπή λέει περισσότερα από όσο τα λόγια μπορούν να πουν.

Την συγκεκριμένη στιγμή η σιωπή αυτό που θέλει να πει είναι ότι και οι δύό μας δεν ξέρουμε από που να αρχίσουμε. Νιώθω ότι είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να πούμε που νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι μου. Όσο και να θέλω να ξεκινήσω την κουβέντα νιώθω ότι οι λέξεις δεν θέλουν να βγουν από το στόμα μου.

Τον έχω ξεπεράσει αλήθεια?
Δεν νομίζω.

Κάναμε τόσα λάθη όμως γυρίζουμε ξανά και ξανά ο ένας στον άλλον. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια όλα μοιάζουν φυσιολογικά. Νιώθω την ίδια οικειότητα όπως όταν ήμασταν μικρότεροι.

Όμως είμαστε πραγματικά ερωτευμένοι ή απλά φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι?

"Τι σκέφτεσαι?" ρωτάει βγάζοντας με από τις σκέψεις μου. Το κοιτάζω και παρατηρώ κάθε τελεία λεπτομέρεια που έχει στο πρόσωπο του, το βλέμμα μου σταματαει στα μάτια του και τότε σκύβω το κεφάλι μου.

"Ότι όλο αυτό είναι αβολο." απαντάω καθώς αρχίζω να πειράζω τα μαλλιά μου.

"Το ξέρω. Επίσης ξέρω ότι αυτό έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό." ίσως έχει δικιο.

"Σκεφτόμουν αλλιώς τότε Harry." λέω αντικριζοντας ξανά τα μάτια του. Τόσο όμορφα πράσινα μάτια.

"Το ίδιο και εγώ." σκύβει το κεφάλι του.

"Ένιωθα αδικημένη. Ήμουν αδικημένη και μάλιστα από εσένα." παραδέχομαι για πρώτη φορά.

"Ήταν πολύ μεγάλο όλο αυτό για εμένα Luna, ακόμα είναι. Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ." παραδέχεται και εκείνος για πρώτη φορά. Φαίνεται ότι θα υπάρξουν πολλές αποκαλύψεις λοιπόν.

"Νομίζεις ότι για εμένα ήταν εύκολο? Πότε δεν είχα νιώσει έτσι στο παρελθόν όμως ήθελα να προσπαθήσω." τον κοιτάζω πλέον επίμονα περιμένοντας έστω ένα βλέμμα του μα εκείνος παραμένει με το κεφάλι σκυμμένο.

"Ίσως να μην κατέληγε πουθενά." λεει ξεφυσοντας. Αυτό πιστεύει?

"Δεν μπήκες καν στον κόπο να προσπαθήσεις, δεν είχες το θάρρος να παραδεχτείς ότι ένιωθες κάτι για εμένα ακόμα και τώρα δεν έχεις το θάρρος ούτε να με κοιτάξεις." λέω σκληρά.

"Το ξέρω." ψιθυρίζει. Μόνο αυτό έχει να πει?

"Προτίμησες την Anna. Θέλω να μάθω τον λόγο." ακούγομαι τόσο ψύχραιμη ενώ μέσα μου ορκίζομαι ότι ουρλιαζω.

"Φοβόμουν όσα ένιωθα για εσένα και η Anna ήταν απλά ένας τρόπος να κοροϊδεύω τον εαυτό μου ότι όλα ήταν καλά." λέει και με κάνει να αηδιάζω στην κάθε λέξη του.

"Είσαι δειλός." λέω δυνατά ακριβώς ότι σκεφτόμουν.

"Ορίστε?" ακούγεται έκπληκτος.

"Είσαι δειλός Harry. Φοβήθηκες ότι ένιωθες και πλήγωσες δύο άτομα ανεπανόρθωτα." νιώθω κατά κάποιο τρόπο ανακουφισμενη. Μετά από τόσο καιρό λέω ότι νιώθω χωρίς φόβο.

"Δεν έχεις ιδέα τι έγινε με εμένα και την Anna." λέει γρήγορα.

"Φυσικά και ξέρω. Δύο μέρες αφού σε χώρισε με πήρε τηλέφωνο και άρχισε να φωνάζει ότι σε πήρα από εκείνη. Της το έκλεισα χωρίς να της πω τίποτα. Και εκείνη την στιγμή αντί να χαρώ την λυπήθηκα. Έπαιξες μαζί της εξίσου Harry. " όση ώρα μιλάω δεν με κοιτάζει αλλά η ανάσα του ακούγεται βαρυα. Ακούγομαι τόσο σκληρή.

"Δεν είχα σκοπό να παίξω με κανέναν. " λέει μέσα σε αναφιλητα. Κλαίει?

"Κλαις? " ρωτάω τρομοκρατημένη. Δεν τον έχω δει ποτέ να κλαίει. Δεν έχει φτάσει ποτέ σε αυτήν την κατάσταση.

"Προσπάθησε να με συγχωρέσεις. Δεν είχα σκοπό να παίξω μαζί σου, σε χρειάζομαι Luna. " λέει αργά μέσα στους λυγμούς του. Το έχει πραγματικά μετανιώσει?

"Κοιταξε με Harry." απαιτώ.
Οταν σηκώνει το κεφάλι του επιτέλους καταλαβαίνω ότι πραγματικά κλαίει. Τα πανέμορφα μάτια του σχεδόν έχουν χάσει την λάμψη τους και αυτό κάνει την καρδιά μου να πονάει. Ανοίγω τα χέρια μου και αγκαλιάζω τον πληγωμένο άντρα που έχω απέναντί μου. Τώρα ξέρω ότι τα συναισθήματα μας είναι αμοιβαία.

"Δωσε μου ακόμα μια ευκαιρία Luna." λέει σιγανά όσο χαϊδεύω τα μαλλιά του.

"Χρειάζομαι χρόνο." λέω το ίδιο σιγανά.

"Θα τον έχεις." λέει και ο χρόνος σταματάει εκεί. Σε εμάς τους δύο αγκαλιά για το υπόλοιπο της νύχτας.

Γεια σαας! Σας υποσχέθηκα κεφάλαιο και να το! Λίγο αργά μεν αλλά το ανέβασα. Αν σας άρεσε πατήστε το αστεράκι και σχολιάστε να μου πείτε την γνώμη σας. Φιλακιαα!

-Kat. ❤️